Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

— Вы з Беларусі?

— А хіба вы не адчулі па маёй размове?

— Адчула, але ж... здзівілася толькі — прыехаў з Расеі, а гамонка паляшуцкая, амаль такая, як была ў Антона.

— Што ён за чалавек быў — таленавіты ці не вельмі, няўдачнік ці ўсё яму ўдавалася? Даўно збіраўся прыехаць да вас у госці, бо запрашаў ён мяне на касцёр каля Прыпяці, каб юшкі наварыць, прагаварыць усю ноч... Мара ў яго была такая — пасядзець са мною і пасёрбаць юшкі з убарцкіх уюноў... А вось я і прыехаў. Позна, выходзіць, прыехаў.

«А пра якога табе расказаць, міл чалавек? Пра таго, што да слёз даводзіў сваёй цярпімасцю? Хоць бы раз узбунтаваўся, насварыўся, накрычаў... З усім згаджаўся, усё яму было добра. Яго абражаюць, зневажаюць, а ён адно ўсміхаецца, на ўсё рукой махае...»

— Ды што расказваць... Чалавек як чалавек... І складаны, і просты, і добры, і жорсткі. Мо я яго не разумела як след. Як і ён, дарэчы, мяне...

Усміхнулася, схіліла галаву.

«Слёзы шчырасці?»

— Любіў, мусіць, выпіць?

— Не так каб любіў, але здаралася, што і пад раніцу прыходзіў дадому...

«Люд, як жа табе не сорамна, — пытаўся я моўчкі ў яе, здзіўлены і такім адкрыццём. — Калі ж, золатка маё, тое было хоць раз?»

— ... а то і зусім не прыходзіў начаваць. Мо дзе ў другой жыў, не ведаю.

— Дык жа ў Бібліі сказана — пасланне апостала Паўла каласянам: «Апраніцеся, як абраннікі боскія, святыя і закаханыя, у міласэрнасць, дабрачыннасць, мудрасць, цнатлівасць, доўгацярпенне ў паблажлівасці адно да другога і даруючы ўзаемна, калі хто на каго мае крыўду: як Хрыстос дараваў вам, так і вы... Але больш за ўсё (апраніцеся) скіруйце свае сілы ў любоў, якая ёсць сукупнасць удасканалення — і хай уладарыць у сэрцах вашых свет Божы, да якога вы і закліканы ў адным целе, і будзьце дружалюбны...»

Люда глядзела мне ў вочы, а я пастараўся не адвесці позірку, вытрымаць, дачытаць святое слова да канца. Маўчала, не дасылала свае думкі ні голасам, ні позіркам.

— Вы гаворыце не як журналіст, а як свяшчэннік, — ці то пасміхалася, ці то хваліла гаспадыня, і я не чую пацвярджэння ні першаму, ні другому — здаволілася?

— Калі б я не быў журналістам, то стаў бы абавязкова свяшчэннікам. Таму і пішу кнігу пра Хрыста, пра яго любоў да людзей. Хачу яшчэ расказаць, як жывецца Богу ў нашым княстве — Ліцвініі.

— А ён хіба жыве ў нас? Вы дакладна ведаеце?

— Перакананы. У кожнай хаце жыве. У кожнай душы ліцвіна. Бо і сам я ліцвін. Лёс проста закінуў туды. Вярнуся сюды праз год.

— І як пішацца?

— Цяжкавата. Як быццам нехта перашкаджае. Не дае гаварыць праўду. Загадвае, каб счакаў трохі, бо не прыйшоў яшчэ мой час.

— А вы як лічыце?

— Толькі Яму і вядома.

Мілка мне зноў наліла поўную. Тут яна на Змітрака падобная, думае, што ап'янею, то і болей скажу. Але ж і сабе напоўніла з коптурам.

— Развялася я з ім, калі ўжо гаварыць шчыра і калі ўжо перад журналістам-свяшчэннікам паспавядацца, — кісла ўсміхнулася, прызналася ўсё ж — і адвяла позірк.

— Перасталі кахаць?

— Ды не, тут нешта іншае. Не растлумачыш нават, што і да чаго, хто найбольш вінаваты... Слоў для таго, каб расказаць, мне, мусіць, і не знайсці...

«Божа, ну хто мяне прымушае расказваць пра тое, што нельга, што было толькі між намі?.. Хто накіроўвае мае думкі? Я ж ніколі на такое не была здатная. Для чаго хачу адкрыцца, паспавядацца? Вымаліць у яго прабачэнне? Але за што? Ці ёсць у мяне хаця б маленькая віна? А што такое — віна?!»

— Мы жылі з ім на двух мастах. Калі праз рэчку ўзведзены два масты — адзін ля аднаго ў некалькіх метрах. Ні даскочыць адно да аднаго, ні даляцець... Ён ходзіць па сваім, не бачачы мяне — вочы як завязаныя, а я па сваім, не бачачы яго... Ды і глухія яшчэ ў дадатак абое. Хто болей, хто меней — невядома...

«Божа-аачка, навошта язык распускаю? Для чаго? Ён жа можа і ўзненавідзець мяне!..»

— А ноччу, калі былі пад адной коўдрай... мною апаноўвала абыякавасць, апатыя... Я нічога не адчувала. Не запальвалася ўва мне ніводная іскрынка жадання, ніводная свечачка не загаралася... Грэх вялікі, Божа, што я кажу, але гэта так... Хіба я вінаватая ў тым, Божа?

— Значыць, былі ночы саладзей за тыя, што былі ў вас з Антонам. Прабачце, і я крануўся недазволенага і патаемнага... Прабачце, дзеля Хрыста!..

«Госпадзі, ён распранае маю душу. Дамагаецца адкрытасці і шчырасці. Для чаго? Навошта тое яму? Каб выратаваць мяне спадзяваннем-спавяданнем? Тады ж чаму ў мяне няма на яго ні зла, ні крыўды?! Няўжо ён валодае патаемнай сілай, якая можа змяніць Чалавека?..»

На пытанне не адказала, быццам маўчаннем сваім сцвярджала правільнасць маіх здагадак. Ды што здагадак — маіх перакананняў.