Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Любыя мае! – казальніца падняла руку і прамовіла, зьзяючы: – Сёньня ў нас новы госьць! Павітаем яго! Давайце памолімся Госпаду, каб ён застаўся ў нашай сям'і!

Маргарэт устала і пацягнула Рыгора на сцэну. «Чаму б і не?» Паднімаючыся на сцэну, ён павярнуўся да залі з сама радаснай усьмешкай, на якую быў здольны. Сотні жаночых вачэй глядзелі на яго. Маргарэт папрасіла яго сказаць колькі слоў пра сябе. Ён дзьмухнуў у мікрафон, выйшла гучна, засьмяяўся.

– Добры дзень, ласкавыя дзяўчыны! Мяне клічуць Рыгор. Я зусім нядаўна ў вас у Амэрыцы, але мне тут вельмі падабаецца! Я прыплыў з Францыі, а да гэтага жыў у Менску. Я працую ў аўтасэрвісе – калі трэба штосьці паправіць, дык зьвяртайцеся! Я вельмі хачу ажаніцца, завесьці сям'ю, і спадзяюся, Госпад дапаможа мне, – з залі пачуліся ахі і захопленыя перашэпты. Ён павярнуўся да Маргарэт, – Ну... Што яшчэ сказаць? Так, давайце лепей сьпяваць! Я ведаю шмат добрых песень, вам спадабаюцца. Вы падыграеце мне?

Кучаравыя гітарысткі кіўнулі. Ён засьпяваў «Der Schiffer», і яны сапраўды вельмі прыстойна падыгралі з другога куплета. Усім спадабалася, пляскалі. Рыгор увайшоў у смак і прасьпяваў яшчэ «Der Storm» і «Die Forelle». Але найвялікшы посьпех займелі «Das Wandern» і «Fischerweise». Заля ўстала і пляскала бесьперапынна, і хоць гэта выходзіла не зусім у тахт і крыху перашкаджала, але затое натхняла. Ён прасьпяваў бы ім усю «Прыгожую млынарыху», калі б не прыступ кашлю. Закрываючы рукамі рот, Рыгор адыйшоў ад мікрафону, і ягонае месца заняла бэзавая пажылая, якая распачала заключнае чытаньне зь Бібліі.

Яны з Маргарэт вярнуліся на месца. Неўзабаве па шэрагах пусьцілі адмысловы мяшочак ахвяраваць, Рыгор сунуў туды стодаляравую купюру, і хвілін празь дзесяць служба скончылася. Кабеты загаманілі, пацягнуліся да выйсьця. Маргарэт паправіла прычоску:

– Рыгор, у мяне ёсьць добрая навіна для цябе! Глядзі, – яна раскрыла папернік, прагартала колькі фотаздымкаў і дастала адзін, зь дзяўчынай, якая сьмяялася, бестурботна закінуўшы рукі за галаву. – Гэта Глэдыс, мая пляменьніца. Яна ня замужам, жыве на поўдні, у Арызоне, у горадзе Фэнікс. Хочаш, я дам табе ейны адрас?

Рыгор вядома хацеў. І наступнага дню, узяўшы пазачарговы выходны, ён заліў поўны бак бэнзіну і паехаў у Фэнікс.

Міма плылі бясконцыя пясковыя ўзгоркі, мільгалі рослыя кактусы. Стэп. Уверсе стаяла неба, наперадзе стаялі пляскатыя горы. Марыва над асфальтам, пульс падзяляльнае лініі насустрач. Пясочна-жоўты, цьмяна-зялёны і блакітны – зрок зрабіўся нагэтулькі звыклы да трох нязьменных колераў, што чорная пляма праваруч адразу зачапіла яго. Чалавек у чорным, скрыжаваўшы ногі, сьпіной да дарогі. Рыгор стаміўся зь бесьперапыннасьці і рады быў разьмясіцца. Нагою з понажа на понаж – затармазіў. Выйшаў, прытупваючы нягнуткімі нагамі. Дзяўчына ў чорнай куртцы, чорных джынсах, зь фіялетавым шалікам. Валасы жоўта-рудыя, стрыжаныя.

– Гэй, міс!

Яна маўчала, ня рухалася, і Рыгор пайшоў да яе па пяску. Крокі ўціскаліся, пакідалі ямкі. Яна стомлена ўзьняла галаву – шэрыя блізка пасаджаныя вочы, поўныя вусны, пяшчотна-тонкі нос.

– Вас падвезьці?

– Сыдзі, мужык, – ейны голас быў пакепліва-хлапечы.

– Гэй, міс, кідай дурное! Памрэш тутака бязь ежы. Ці жарты – пустыня навакол. Паехалі са мной, я еду на захад, у Фэнікс.

– Ну і дарма едзеш. Толькі час марнуеш.

– А на што мне яго яшчэ марнаваць? – Рыгор засьмяяўся.

– Шукай свой камень, – сур'ёзна мовіла яна.

– Кастанэды начыталася, ці што? У мяне адзін знаёмы быў, разам у лазьню хадзілі, дык ён таксама ўсім гэтым захапляўся. Кактусы, камянюкі, сьненьні і ўсякая гэткая лухта. Так ведаеш, чым ён скончыў? – Рыгор зрабіў вызначную паўзу.

– Чым? – спытала няўпэўнена.

– Кінуў жонку і дваіх маленькіх дзяцей.

Удалы экспромт: яна здрыганулася і глядзела ўжо спалохана. Рыгор, з выглядам відалага ратавальніка ад няшчасьцяў, падаў ёй абедзьве рукі, і яна падняла свае насустрач. Цёплыя. Падабрала ногі, напружыла сьпіну, ўстала і коратка пасьміхнулася. Рыгор не адпускаў ейныя рукі – і ў гэты момант, калі яны стаялі тварам да твару, трымаючыся за рукі, па іх раптам пабег магутны ток, дрыжыкі, захапленьне! Мацней сусьляў, мацней Шубэртаў, неверагодны белы выбух унутры: трэцяе празарэньне!

Яны раптам зьліліся і распаліся, стэп рашчыніўся, неба зьвінулася і разьвінулася. Яны раптам апынуліся на беразе мора, пад зялёным парасонам. Яна сядзела сьпіною да яго, прыклаўшы далоньку да лба, глядзела на дымок з парахода. Сонечныя акуляры. Косткі пазваночніка пад залацістаю скурай, прысталі пясчынкі. Бледны сьлед купальніка. Саламяны кошык зь віном і бісквітам. Тууууу – аддалёна гудзе добры параход. Яны раптам апынуліся на ложку, ён кашляў пад пледам, а яна сядзела ля ног і гладзіла ягонае калена, пасоўвала паднос зь мёдам і гарачым малаком. Погляд каханьня. Як прыемна кашляць, калі на цябе глядзяць, калі табе пасоўваюць. Намацваюць тваю руку пад пледам. Яны раптам апынуліся ля елкі з чырвонымі кулямі, са сьнегам, зь сінімі вечаровымі гурбамі. Дзеці запалілі бэнгальскія сьвечкі, круцяць агністыя эліпсы, васьмёркі, рагочуць. Вязаныя шапкі, шалікі. Ногі мерзнуць праз боты, трэба весела тупаць і гучна сьпяваць. Васьмёрка – бясконцая. Падарункі ў чырвонай паперы, папера пахне глянцам. Яны раптам апынуліся ў восеньскім лесе, ішлі па сухому лісьцю, а потым кінуліся бегчы. Шоргат і шолах. Да абрыва, да возера! Зьехалі па пяску ўніз, да празрыстае вады. Бярвеністы прычал. Жоўтая бярозавая выспа, цішыня. Птушкі робяць круг над дрэвамі. Трымаць за плечы. Яны раптам апынуліся на кухні, яна выцягвала высока ўверх руку з сасіскай, сабака служыў, ён шчасьліва ўсьміхаўся, абдымаў за ногі. Дымілася какава, стыў вішнёвы пірог. Яны раптам апынуліся пад дажджом, пад плашчом, сьпяшаліся пад дах, пераскоквалі праз лужыны, ляцелі струмяні і пырскі, плашч быў караценькі, суколкі ліплі, сьмяяліся адно аднаму мокрымі тварамі. Яны раптам апынуліся ў цемры, толькі вочы і зубы, толькі дотык. Яны раптам спалі, елі, ведалі, былі.