Сергей Балахонов - Зямля пад крыламі Фенікса (зборнік)

Ян Хрызастом Адынец (верагодна, сваяк філамата Антона Эдварда Адынца) да свайго артыкулу, прысвечанага жывёльнаму свету ВКЛ, прытачыў колькі цытатаў з неапублікаванай на той час (1815 г.) “Кронікі Быхаўца”. Між іх ёсць і такая: “… dubrowy roskoszny y rozmaitoie użytosty napołnennych, wo zwerech rożnoho rożaju, to jest nayperwey turow, żubrow, jedinorohow, łosey, oleney, sarn, rysey, kunic, lisic, biełok, hornostajew i innych rozmaitych rożajew.”. З усіх публікацыяў “Кронікі” згадкі пра аднарогаў былі выкінуты.

Паляванне на аднарога без ведамай прынады было вельмі небяспечным для жыцця паляўнічага. Таму рэлігійны дзеяч ВКЛ Рыгор Цамблак пра кожную безвыходную сітуацыю гаварыў: “Toe чынити, яко без девы еднорожца ловити – реч слиозная и крвавая”. Між тым, існавалі яшчэ сама мала чатыры спосабы палявання на гэтага звера. Мікола Гусоўскі падрабязна апісаў кожны з іх у сваёй невядомай паэме “Спеў пра аднарога”, рукапіс якой захоўваўся у бібліятэцы Ватыкану да 1942 г., а потым бясследна знік. Мяркуючы па бібліяграфічным апісанні, паэма апавядала пра княжанне Свідрыгайлы і грамадзянскую вайну ў ВКЛ 1432–1439 гг..

Апісанне ж дзікага палявання на аднарога знаходзім у “Дыярыюшы” менскага пісара Гаўрылы Асташковіча (канец ХVІ ст.). Напісаны па-старабеларуску арыгінал страчаны, захаваўся толькі пераклад на ідыш, які зрабіў невядомы рупліўца з менскае сінагогі. Апублікаваны ён быў у паўцыркулярных “Дополнениях к еврейскому архиву” (1896, Т.24, отд. 11). Звернемся да цікавага нам эпізоду дыярыюша ад 4 лістапада 1582 г.: “Мы адправілі напярэдадні віжоў, якія далажылі дакладна, у якіх гушчарах бавіцца той звер. Назаўтра мы рушылі да той мясціны, абы ўзяць аднарога ў аблогу. Сяляне з траскаталкамі і бразгаталкамі ішлі. Мноства чаляднікаў з сеткамі, а мы – бальшынёю конна – са стрэльбамі. Ніхто не хаваў жадання забіць звера дзеля яго чароўнага рога. Неўзабаве ён завіднеўся яўна зляканы і мітуслівы, кідаўся прэч, але натыркаўся на чаляднікаў з цянётамі і каламі. Хтосьці з іх усё ж накінуў на звера сетку. А мы, узрушаныя і захопленыя азартам, стрэлілі супольна. Звер стаў шалёна трапятацца, чапляючы на рог усіх, хто апынаўся побач, і так уцячы імкнуўся, чаго мы ніяк прызволіць не маглі. Для таго, паўтарыўшы стрэлы, змярцвілі звера адчайнага. Толькі трудна сказаць, ці займелі мы з таго радасці”.

У актавых кнігах “замку госпадарскаго Пинскаго” ёсць дакумент, датаваны лютым 1624 г., у якім возны пінскага павету Павал Высоцкі скардзіўся на Крыштофа Быкоўскага, арандатара земляў князя Юр’я Чартарыйскага за сваволю: “Быковский той кгвалтомоцью на имене его наехал а узял дочку его, якая стан девичский мевала, а то для таго, жебы инорожца на землях пана Высоцкаго побити”. Дакумент быў апублікаваны у 1899 г. з відавочнай памылкай: заміж “инорожца” надрукавана “инородца”.

У часе Паўночнае вайны (1700–1721 гг.) беларускія аднарогі нападалі на расійскіх і шведскіх жаўнераў. Сканчалася гэта для чужаземцаў летальна. Смерці, зазвычай, тлумачыліся алкагольным атручваннем, бо смяротна параненыя трызнілі пра “белого пронзающего коня” (расійцы) ды пра “бога Одына на фінскім алені” (шведы). Магнацкія групоўкі ды іхныя ачольнікі не зважалі на патрыятычныя ўчынкі незвычайных жывёлаў і пасля вайны працягвалі паляваць на іх. Так, Геранім Фларыян Радзівіл у сваіх нататках згадаў пра адметны паляўнічы трафей: “Аднарогавых рагоў два, колеру слановай косці, натуральна наўскос закручаных. Твораць рэч для вока цікавую, бо рог такой велічыні, што ёсць адзін 100 цаляў, а другі 103 у даўжыню, гэтулькі тая шэльма несці магла» (гл. “Спадчына”. 2000. № 3. С.130).

Напярэдадні падзелаў Рэчы Паспалітай беларускія аднарогі былі ужо практычна вынішчаныя. Апошняга ж замардавалі царскія жаўнеры ўлетку 1863 г. Пра гэта паведамляюць “Мемуары об усмирении поляков в Западном крае” Паўла Шырвіндта ды “Жменя ўспамінаў з 1863 г.” Марыі Цымэр. Трагедыя адбылася недалёка ад Баранавічаў у раёне вёсак Канькі і Федзюкі 25 чэрвеня (6 ліпеня).

Расійскі афіцэр Шырвіндт прыгадваў: “Мы все имели возможность убедиться, что неподалёку действительно обитает некой дикой конь, коего местные русские селяне прозвали “аннорогом”. Описание оного животного совпадало с описанием лошади, на которой разъезжал возмутитель покоя в Западном крае Викентий Калиновский, разбрасывая подстрекательские листки на польском языке”. Расійцы згадалі даўнейшы спосаб палявання. “Мы собрали особую группу, которая обязывалась изыскать в окрестностях невинную девицу благородных кровей лет шестнадцати-осьмнадцати от роду, что вскоре, не без трудностей, было сделано”, – паведамляе Шырвіндт.