Małgorzata Domagalik - 188 dni i nocy

Budując swój zawodowy autorytet, rzuciła na szalę własną prywatność. Otwarcie mówiła o tym, że można być szczęśliwym na tysiąc sposobów i tak jak to było w jej przypadku, niekoniecznie w łóżku. Najwyraźniej się z mężem nie dopasowała. On chciał stale. Ona rzadko. Zdradzał ją, ale skoro nie chciała się kochać, to jak mogła mu mieć za złe skoki w bok? Wiedziała, co to znaczy być kobietą samotną, gdy po rozwodzie doświadczyła towarzyskiego ostracyzmu. Nie ukrywała tego. Stała się wiarygodna dla swoich pacjentów. Nauczyła ich, że w miłości potrzebna jest dyscyplina. Przestrzegała, żeby nie wierzyli w opowieści o niegasnącym pożądaniu między kobietą a mężczyzną, bo te czynią w naszym życiu więcej szkody niż pożytku. Ciekawe, jak zareagowałaby na słowa Kinseya, że istnieją tylko trzy anomalie: abstynencja, celibat i opóźnione małżeństwo? Nie trudno bowiem zauważyć, że głównym punktem odniesienia w tej klasyfikacji jest seks, a raczej jego nieuprawianie. Chociaż opóźnione małżeństwo można sobie doskonale wyobrazić jako związek dwojga ludzi, którzy właśnie w tym momencie życia i to nie zawsze na własne życzenie, wreszcie odnaleźli spełnienie w życiu intymnym. Abstynencja zaś celibat to zazwyczaj własny wybór, nieprawdaż?

I jeszcze jedno, Wisłocka przez całe życie propagowała myśl równio ważną jak ta, która źródła radości we dwoje sytuuje w udanym seksie Według niej miłość to także, a może raczej przede wszystkim słowa jakie do siebie wypowiadamy, troska, jaką się otaczamy, przyjaźń. Na nic gorące uściski, namiętne pozy i bicie rekordów erotycznej tężyzny gdy okazuje się, że seksualna temperatura znacznie obniża się wraz z dniami i miesiącami, które mijają. Na nic. Lepiej więc przygotować się może nie na ersatz miłosnego figlowania, ale fakt, że to, co nadchodzi potem, jest o wiele trudniejsze do zrealizowania. To trudne, zwłaszcza że żyjemy w czasach, które nie lubią takich stwierdzeń i każą nam wierzyć i walczyć o ekstazę, która według specjalistów już niedługo dzięki min. koncernom farmaceutycznym będzie trwać do końca życia. Dziś trwa do końca miłości.

Pozdrawiam,

MD

Małgorzato,

jeśli dusze ludzkie po śmierci faktycznie przechodzą do jakichś innych światów – a jako wierzący w Boga fizyk ufam, że tak się dzieje – to jestem pewny, że dusza Kinseya i dusza Wisłockiej trafiły do tego samego. Kinsey czekał tam niecierpliwie na Wisłocką, aby wypełnić jej ankietę i wysłuchać jej historii. Dowiedział się już wszystkiego od Ruth Westheimer, miał już dość rozmów z Mastersem i Johnson i nudził go śmiertelnie Van de Velde. Oni wszyscy przybyli po śmierci z wszechstronnie zbadanego i od dawna seksualnie wyzwolonego Zachodu. Wisłocka przychodziła z krainy, która za życia Kinseya (zmarł w 1956 roku) była białą plamą na seksualnej mapie ziemi.

Jeśli na straży tych różnych światów Stwórca postawił świętych, to z pewnością w świecie Kinseya i Wisłockiej strażnikiem jest święty Augustyn. Przyzna Pani, że wybór Augustyna byłby dowodem wielkiej mądrości Stwórcy, prawda? Pamiętam do dzisiaj jeden z Pani felietonów do „Wprost” z początku 2003 roku, w którym cytowała Pani słynne zdanie św. Augustyna: „Penis jest czymś, co nie dość, że się unosi, to czyni to z własnej woli”. Zapamiętałem ten felieton, bowiem zajmowała się w nim Pani, z właściwą sobie swadą, męskimi penisami. Gdy atrakcyjna feministka pochyla się nad penisem, to jest to moim zdaniem zawsze godne zapamiętania.

Po okresie bardzo rozwiązłej młodości (z tego okresu pochodzi powyższy cytat) święty Augustyn się nawrócił i stał się bardzo gorliwym neofitą. Jego nauki są do dzisiaj (to już grubo ponad 1500 lat) inspiracją ultrakonserwatywnej teologii moralnej. Jej głównym założeniem było zerwanie z ideą manicheizmu, według której świat jest miejscem nieprzerwanej bitwy między siłami dobra i zła, światła i ciemności. Święty Augustyn, który przed przejściem na chrześcijaństwo sam był zagorzałym manichejczykiem, zaczął w pewnym momencie swojego życia z pasją zwalczać dawną wiarę. Odmówił złu wszelkiej realności i zaczął głosić, że zło jest po prostu brakiem dobra, a nie samodzielnym, niezależnym bytem. Podobnie jak ciemność jest niczym innym jak tylko brakiem światła. Ludzie według św. Augustyna dzielą się na dwie rozłączne grupy: jedni będą zbawieni, drudzy skazani na wieczne potępienie.

Nie kto inny jak Augustyn połączył grzech pierworodny, pożądanie i seks. Twierdził, że grzech pierworodny jest przenoszony z pokolenia na pokolenie poprzez przyjemność seksualną. Zdaniem Augustyna stosunek seksualny, sam w sobie skażony, powinien być usprawiedliwiony czystym motywem – dążeniem do prokreacji. Św. Augustyn nie tylko przebiegł w swojej biografii sprintem od rozpusty, przez stoicyzm do religijnego fanatyzmu, ale także okazał się pierwszym ewolucjonistą! Poszukiwanie przyjemności w seksie według Augustyna nabrało rangi powtarzalnego grzechu pierworodnego! Dotyczy to w pierwszej kolejności 88% wszystkich onanizujących się mężczyzn (według Kinseya), którzy robią to przecież nie dla prokreacji, ale dla czystej przyjemności. Nawrócony seksomaniak, który stał się świętym i dostał posadę strażnika dusz badaczy zachowań seksualnych ludzi. Nie wiem jak Wisłocka, ale Kinsey byłby zachwycony. W ziemskim świecie nigdy nie unikał dyskusji z mądrymi strażnikami moralności. Tych głupich ignorował. Gdy, nie mając żadnych przekonujących argumentów, zaczynali go obrażać, po prostu odwracał głowę i spokojnie się oddalał.

Ciągle mam w swoim księgozbiorze (przewiezionym z Polski) bardzo zniszczoną i bardzo „wyczytane” „Sztukę kochania” Wisłockiej. Nie przypominam sobie, aby moje córki kiedykolwiek miały (do wczoraj) ją w rękach, chociaż stała dostępna na półce i powinna kusić chociażby tytułem. Ale może kochanie nie jest dzisiaj żadną sztuką? Dla nich ta książka jest okropnie przestarzała, pokolenie „Bravo Girl” traktuje Wisłocką jak książkę historyczną ze śmiesznymi obrazkami. Gdy powiedziałem im, że ta książka była pierwszym z prawdziwego zdarzenia poradnikiem seksuologii w krajach Układu Warszawskiego, to zapytały mnie, co to jest… Układ Warszawski. No cóż… – pomyślałem – kolejne zwycięstwo polityki nad miłością. Odstawiłem książkę na półkę i zacząłem opowiadać wszystko, co wiem o stojących na straży pokoju polskich granic bratnich armiach w Bułgarii i Rumunii. Zdenerwowałem się dopiero wtedy, gdy młodsza córka zapytała mnie, gdzie jest Rumunia i co mogła mieć wspólnego z Polską. Czego oni ich teraz uczą w tych szkołach?!

Dla mnie ta książka jest symbolem. Gdy wyszła po licznych perypetiach (dowiedziałem się o tym z ostatniego wywiadu z Wisłocką udzielonego kilka miesięcy przed śmiercią) w 1976 roku (miałem wtedy 22 lata), była sztandarowym znakiem zmian zachodzących wtedy w Polsce. Peweksy, małe fiaty, fotografie nagich kobiet na ostatniej stronie studenckiego miesięcznika „ITD” (przez pewien czas bardzo wtedy jeszcze młody, szczupły i socjalistyczny Aleksander Kwaśniewski był redaktorem naczelnym tego miesięcznika) i Wisłocka – substytut wolności w Polsce należącej wtedy do Układu Warszawskiego. Ludzie, naczytawszy się zachłannie Wisłockiej, wsiadali do swoich małych fiatów i jechali do lasu kochać się jak szaleni na tylnych siedzeniach samochodów zaprojektowanych dla liliputów z cyrku. Po drodze zatrzymywali się przy Peweksach i kupowali papierosy marki „More”. Pamięta Pan? Czarne i erotycznie długie, po 40 centów paczka. Około 10 mg trucizny na jeden papieros zakupiony za bony lub dolary nabyte nielegalnie od konika.