Joanna Chmielewska: Jak Wytrzymać Ze Sobą Nawzajem

Tym sposobem, niejako automatycznie i całkowicie nie zamierzenie, udało nam się przejść na tę drugą stronę medalu.

Kwestię spodni każda kobieta przemyśli błyskawicznie z radosnym błyskiem w oku.

Skutki będą dla nas katastrofalne.

Wspomniany wyżej sposób na życie ma swoje złe strony Po pierwsze: Tak rzetelnym, pełnym i radykalnym obciążeniem obowiązkami naszej towarzyszki życia sami w sobie budzimy lekki niesmak do siebie, bo jesteśmy wszak człowiekiem przyzwoitym, a nie żadnym potworem.

Po drugie: Trochę zaczynamy wyglądać na niedojdę i nieudacznika, zasługującego na wzgardę, dobrze jeszcze, jeśli pobłażliwą.

Po trzecie: Jeśli ona rzeczywiście weźmie na siebie wszystko i całą tę robotę odwali, nie ma siły, dość rychło świeży kwiat przeistoczy nam się w przywiędłe obladro, mało przypominające kobietę. A chcieliśmy wszak mieć przy boku atrakcyjną odmienną płeć, zdatną nie tylko do garów…?

I już wytrzymywanie z tym czymś, śmiertelnie znękanym, zapracowanym, poszarzałym, wyzutym z wszelkich uroków, zacznie napotykać w naszym wnętrzu jakieś tajemnicze przeszkody.

Przy okazji zaś mogłaby nam błysnąć nieprzyjemna myśl: jak też ta galernica (rodzaj żeński od „galernik”) zdoła wytrzymać z nami…?

Otóż powiedzmy sobie szczerze: NIE ZDOŁA.

A zatem, najwyraźniej w świecie, wzajemność wytrzymywania nie tylko kuleje, ale zgoła jeździ na wózku inwalidzkim.

Słuszne jest zatem rozważenie nieco odmiennego sposobu działania, z tym że tu, niestety, pewne nasze poświęcenia mogą okazać się niezbędne.

Ze wszystkich domowych udręk wybieramy sobie najmniej dla nas uciążliwe.

Ostatecznie, wepchnięcie prania do pralki, wsypanie proszku, prztyknięcie przyciskiem, a później nawet rozwieszenie szmat stosunkowo niewielkich rozmiarów nie jest pracą dobijającą.

Zaparzenie kawki lub herbatki również da się znieść. Nabycie i przyniesienie do domu co cięższych produktów spożywczych, owoców, soków, kartofelków, mleka, sera, mrożonek, cukru, soli i tym podobnych, jest dla nas w gruncie rzeczy czynem dżentelmeńskim, takim samym, jak osłonięcie damy przed szarżującym tygrysem lub też skok we wzburzone fale dla ratowania jej życia.

Jesteśmy, do cholery, tym rycerzem czy nie…?1

Ohydnie równouprawnione baby zaczęły nas lekceważyć, przydeptywać, pomiatać nami, poniewierać i rozstawiać po kątach.

A otóż pokażmy im, że my możemy bez trudu, a one wcale. Jednym swobodnym gestem postawimy na stole piętnasto-kilową torbę z tym całym nabojem spożywczym, silną dłonią ruszymy zapiekłą mutrę przy syfonie pod zlewozmywakiem, odkręcimy śruby przy kole samochodowym…

Dobrze byłoby po zmianie koła także je przykręcić… bez najmniejszych obaw oczyścimy i połączymy przewody przy lampie stojącej i nawet jeśli nam zaiskrzy, postaramy się nie zemdleć.

Stać nas na to Dzięki czemu zyskujemy szansę na błysk podziwu w pięknych oczach i bez żadnych naszych dalszych starań ominie nas, na przykład, zmywanie.

Niemniej jednak musimy brać pod uwagę równorzędność wysiłków zawodowych, jej i naszych, o ile oczywiście taka właśnie sytuacja istnieje.

Załóżmy, iż wracamy do domu po pracy równocześnie…

(Uprzejmie przypominam, że nasz stan majątkowy może być rozmaity, miejsce zamieszkania i warunki życiowe również, i nie wszystkich stać na to, żeby spotkać się zaraz po zakończeniu obowiązków zawodowych i radośnie skoczyć na obiad do najbliższej, przyzwoitej knajpy, co w zaraniu likwiduje większość problemów.

Szczególnie, jeśli karmić musimy także i dzieci…).

Zatem wracamy równocześnie. Ona coś niesie, my również…

Jeśli już w pewnym stopniu i dla świętego spokoju ulegamy jej dziwacznej pasji do wspólnoty obowiązków, miejmy dość rozumu, żeby żądać od niej listy zakupów na piśmie. Dostaniemy ją, nie ma obawy. Nie sporządzi listy i nie zaplanuje posiłku wyłącznie beztroska dystraktka, po macoszemu traktująca gospodarstwo domowe, a w takim wypadku możemy robić, co chcemy.

Jednostka odpowiedzialna, a tym bardziej pedantka, zdejmie nam z głowy konieczność myślenia na ten temat, co już stanowi wielką ulgę.) Dotarliśmy wreszcie do naszego wspólnego domu.

Naszym prywatnym marzeniem w tym momencie jest usiąść sobie spokojnie z gazetą albo przed telewizorem i odpocząć nieco, zanim gromkim krzykiem odezwie się nasz przewód pokarmowy.

Jeśli ona nas rozumie i daje nam tę niebiańską chwilę, nie wymagajmy już niczego więcej, mamy przy boku anioła i martwmy się, czy ona wytrzyma z nami, a nie my z nią.

Jeśli, zła i zmęczona, od pierwszej chwili bezmyślnie nas przegania, każąc: a. Wynosić śmieci, b. nakrywać do stołu (ejże, nie mamy córki…?

A niechby i syna…), C. Rozwieszać czekającą w pralce przepierkę, d. Walić tłuczkiem w mięso na kotlety na desce…

Przykro nam niezmiernie, mimo przynależności do płci żeńskiej nie umiemy sobie wyobrazić żadnych więcej czynności, jakimi można by w tych okolicznościach obciążyć mężczyznę. Chyba że mieszkamy na wsi albo mamy kominek…

e… Narąbać drzewa, wygarnąć popiół… (Powiedzmy ogólnie: i tak dalej.) Ponuro wściekli, zmęczeni i pełni oporu albo chowamy się w łazience, symulując cokolwiek, albo tracimy słuch, albo protestujemy, z czego lęgnie się awantura, albo posłusznie spełniamy polecenia, z czego lęgnie się w nas coś potężnego.

Co rozumniejsi z nas rozwieszają to pranie tak, jakby od idealnego wyrównania każdej sztuki zależała przyszłość świata.

Może nam to zająć czas nie tylko do obiadu, ale nawet do kolacji.

Zły sposób w gruncie rzeczy. Ona wściekła, a my nie odpoczniemy. Już lepiej wynieśmy śmieci i uklepmy jej te kotlety.

(I co? I tak przez całe życie? Przecież to katorga1

E tam. Nie klepiemy codziennie. A gdybyśmy tak jeszcze musieli obierać kartofle i gnieść ciasto…?) Zakładając, że udało nam się – zejść jej z oczu i uniknąć reszty poleceń, odpoczywamy błogo, acz krótko. Następnie bez pośpiechu spożywamy obiad i zaczyna się nam robić przyjemnie. Jesteśmy zdolni do pogodzenia się z faktem, że ona nie usiadła ani na chwilę, od przyjścia z pracy aż do obecnego momentu odwalała robotę i trochę trudno wymagać od niej promiennej czułości.

No i tu łamiemy się w sobie i zdobywamy na poświęcenie.

„Ty sobie posiedź, kochanie – mówimy. – A ja zrobię herbatkę”.

Czynimy to, ona siedzi, i nader niewielkim kosztem osiągamy ogromne zyski.

Ona rozumie, że ją kochamy i doceniamy jej pracę, zatem wzajemnie kocha nas.

Rzeczywiście odpoczywa przez tę chwilę, że zaś kobiety regenerują się szybko, przystępuje do dalszych obowiązków z nowymi siłami.

Pozwala nam też odpocząć, daje nam spokój i przez jakiś czas się nie czepia.

Poświęcenie większe, ale też i zyski wprost proporcjonalne: Zmywamy po obiedzie. Dobrowolnie, bez przymusu i nic nie tłukąc. Ostatecznie, kobieta to też człowiek i niechby nawet przez ten czas nic nie robiła, co na ogół się nie zdarza, możemy to za nią odwalić.

No owszem, owszem. Wszyscy widzą i nikt nie przeczy, że usilnie przez nas zalecany kompromis nie jest sprawą łatwą i czegoś tam od nas wymaga.

Od przynależnej do nas Istoty też…

Istnieją także sposoby dyplomatyczne.

W chwili równoczesnego powrotu do domu przypominamy sobie gwałtownie o konieczności załatwienia jeszcze czegoś.

Chwytamy obuwie i udajemy się do szewca.

Pędzimy do apteki po aspirynę (wodę utlenioną, krople walerianowe, cokolwiek, co się dostaje bez recepty).