Martin Kat - Diabelska wygrana

Joseph zamachnął się pięścią na zaprawionego w boju żołnierza, posyłając go na kolana, ten jed¬nak szybko wstał, by kontynuować walkę Obaj by¬li już pokryci krwią. Joseph miał rozerwaną koszu¬lę na piersi, ubrudzony mundur żołnierza rozdarł się na boku.

Z prawej strony Damien sparował atak czwarte¬go wojaka, po czym uderzył szablą z góry, celując w głowę, tamten jednak zablokował cios i sarn ude¬rzył, rozcinając koszulę na ramieniu Damiena. W miejscu uderzenia, gdzie ostrze rozcięło skórę, pojawiła się krew. Aleksa zakryła sobie ręką usta, by stłumić krzyk.

Damien cały czas walczył, lecz zaczynał tracić si¬ły. Ból w żebrach stawał się nie do zniesienia, oddy¬chał coraz gwałtowniej i szybciej. Lęk o Aleksę do¬dawał mu sił. Spojrzał w stronę, gdzie przed chwilą stała, i nie zobaczył jej, a gdy znów odwrócił głowę, ujrzał, jak podnosi ogromną donicę i wali nią w gło¬wę ścierającego się z nim żołnierza. Ten upuścił szablę i przewrócił oczami, cofnął się o kilka kro¬ków i padł nieprzytomny u stóp Darniena.

Tymczasem Joseph ostatnim ciosem powalił swojego przeciwnika, ten przewrócił się, z jękiem zamknął powieki i już nie wstał.

Joseph uśmiechnął się zawadiacko do Damiena, mrugnął też odważnie w kierunku Aleksy.

– Myślę, mon amis, że czas w drogę.

Damien bez wahania chwycił żonę za rękę i po¬ciągnął na zewnątrz. Był wściekły, że go nie posłu¬chała, ale miał też wszelkie powody, aby być jej za to nieposłuszeństwo wdzięcznym.

– Ach, ty mała lisico – szepnął, gdy układali się w wozie pod brezentem. Owieczek już nie było"ale pozostało siano wraz z wonią owczego łajna i wil¬gotnej wełny. – Kiedy ty się w końcu nauczysz słu¬chać moich poleceń? – Lecz natychmiast pocało¬wał ją w tył szyi, gdy legła przed nim wtulona weń jak łyżeczka w łyżeczkę.

– Bardzo proszę – odparła, gdy Joseph wspiął się na kozioł i po chwili wóz ruszył z miejsca.

Czuł, jak Aleksa się uśmiecha, sam też uniósł ką¬ciki ust.

Po chwili uśmiechy przygasły. Nie odzywali się, tylko nasłuchiwali turkotu kół, czując w kościach każdą nierówność wyboistej drogi. Wróciło napię¬cie. Damien czuł pod ręką, jak mocno bije serce Aleksy. Podobnie biło jego własne serce.

Dziesiątki francuskich żołnierzy przeszukiwały miasto. Musieli dostać się na północ, zanim ich łódź wypłynie w morze, a w tej sytuacji nie mogli jechać gościńcem. Wciąż wiele elementów ich pla¬nu mogło się nie powieść, lecz Damien czuł, że z Aleksą u boku jest w stanie pokonać każdą przeszkodę

Może właśnie ta wiara pomogła im dotrzeć bez przeszkód do małej, osłoniętej zatoczki koło Etre¬taL Do północy pozostało dwadzieścia minut. Tyle samo brakowało do wypłynięcia łodzi.

Jeszcze dwadzieścia minut i byłoby za późno.

U dało się – wyszeptała cicho Aleksa. Stali na plaży przed małą łodzią żaglową, która miała ich zabrać do Anglii. – Aż trudno mi w to uwierzyć.

Nachylił się i pocałował ją

– Jedźmy więc do domu.

Aleksa ze łzami w oczach pożegnała się z Josephem, który z uśmiechem przesunął na głowie fil¬cową czapkę. Damien uścisnął mu prawicę i po¬mógł żonie wsiąść na pokład.

Załoga składała się zaledwie z trzech mężczyzn.

Przekazali przybyszom wykradzione przez Aleksę i St. Owena plany i dziewczyna natychmiast przyci¬snęła je mocno do piersi. Zeglarze zepchnęli łódź na wodę i chwycili za wiosła. Napinając mięśnie z całych sił, pokonywali falę za falą, kierując się na pełne morze. Woda chlupotała głośno o kadłub, gdy przedzierali się przez strefę przyboju ku dającej bezpieczne schronienie ciemności.

Do rana będą w domu!

Damien objął Aleksę w talii, a ona opada głowę na jego ramieniu.

– Jesteś wspaniałą nagrodą, lady Falon – szep¬nął, muskając ustami je włosy. – Nagrodą, którą będę hołubić do końca mojego życia.

Odwróciła się, a wtedy zauważył w jej oczach łzy.

– Kocham cię – powiedziała cicho.

Pocałował ją z całą miłością, którą miał w sercu.

Teraz była już jego. Nigdy nie pozwoli jej odejść.

– Kocham cię od chwili, gdy przyszłaś do mnie do tego zajazdu. Nigdy nie zapomnę twojej odwa¬gi ani ognia w twoich cudownych zielonych oczach.

Nachyliła się z kolejnym pocałunkiem. Zastana¬wiał się, czy i ona kocha go od tak dawna. Może właśnie dlatego zgodziła się go poślubić. Nieważ¬ne, czy to była prawda, ale na tę myśl poczuł się szczęśliwy. Otulił peleryną ich oboje i przytulił żo¬nę do piersi.

Spoglądając na wodę, uśmiechnął się w ciem¬ność i puścił wodze fantazji, snując wizje szczęśli¬wej przyszłości w ich wspólnym domu.

Zamek Falon, Anglia

25 października 1809 roku

Aleksa czuła ciepły oddech swojego męża na szyi.

Delikatnie podgryzał jej ucho, po czym przewrócił ją na plecy i pocałował prosto w usta. Leżała pod sa¬tynową kołdrą na ich łóżku z czterema kolumienka¬mi i odpoczywała po porannej przejażdżce do wsi. Przez ostatnie cztery dni Damiena nie było, ponie¬waż załatwiał różne sprawy w mieście.

N ajwyraźniej już wrócił.

Uśmiechnęła się, patrząc na jego przystojną, śniadą twarz.

– Witaj w domu, kochanie.

Pocałował ją jeszcze raz, tym razem mocniej.

– Tęskniłem za tobą od wielu dni. A skoro już tu jestem, chodzi mi po głowie zupełnie inne powita¬nie. – Długi palec przesunął się po jej kształtnej piersi, nagiej pod satynową pościelą.

Rozwiązał fular i ściągnął z szyi. Znieruchomiał na moment, spoglądając na nią z niepokojem.

– Chyba że nie czujesz się w nastroju.

Uśmiechnęła się.

– Już wszystko dobrze… bo wróciłeś do domu.

– Byli w Anglii już prawie od dwóch miesięcy, lecz w zamku Falon dopiero kilkanaście dni. W poprzednim tygodniu stwierdziła, że nosi jego dziecko.

Trącił ją nosem w szyję.

– No cóż, ja jeszcze nie czuję się dobrze, ale nie¬długo to się zmieni. – Znowu ją pocałował. – Jesteś pewna, że to nie zaszkodzi dziecku?

– Bardzo pewna. – Ostatnio czuła się trochę zmę¬czona, lecz na razie nie cierpiała na poranne mdło¬ści. Brzuch dopiero bardzo nieznacznie się zaokrą¬glił, ale piersi już zaczęły się powiększać. Gdy Alek¬sa tylko pomyślała o tym, jak Damien dotyka ich ustami, zrobiły się ciężkie i obolałe. Sutki stward¬niały, ocierając się o chłodną, satynową pościel.

– Szkoda, że nie zabrałem cię ze sobą. – Damien rozpiął koszulę, wysunął ją ze spodni i odrzucił na bok. – Tęskniłem za tobą bardziej, niż wydawa¬ło mi się to możliwe.

– Następnym razem będę nalegała, żeby jechać z tobą.

– Następnym razem nie będziesz musiała. – Wiedziała, że niepokoił się o nią, o dziecko, które w sobie nosiła. Kiedy się o tym dowiedział, wpadł w ekstazę. Miłość, jaką widziała na jego twarzy za każdym razem, gdy na nią spoglądał, na¬pełniała jej własne serce radością i szczęściem.

Pocałował ją ostatni raz,po czym szybkimi, sprawnymi ruchami ściągnął czarne skórzane buty i spodnie. Kiedy położył się przy niej, był szty\yny z podniecenia, ona zaś wilgotna od samego widoku męża bez ubrania, poruszającego się po sypialni.

Jakiż on jest piękny, pomyślała tak jak już setki razy, taki zgrabny, śniady i męski. Niesamowicie męski. Nakrył jej usta ognistym pocałunkiem, wsu¬wając palce w kasztanowe włosy; by po chwili roz¬łożyć je szerokim wachlarzem na poduszce.