Nicholas Sparks: Jesienna Miłość

Nazajutrz rano poszedłem do gabinetu dyrektora i wpisałem się na listę kandydatów. W wyborach kandydowały jeszcze dwie osoby: John Foreman oraz Maggie Brown. John nie miał żadnej szansy. Był facetem, który rozmawiając z tobą, potrafił wypruć ci nitkę z całego ubrania. Ale dobrze się uczył. Siedział w pierwszej ławce i podnosił rękę za każdym razem, kiedy nauczyciel zadawał jakieś pytanie. Proszony o udzielenie odpowiedzi, prawie zawsze udzielał właściwej i obracał się z dumna miną, jakby udowodnił właśnie, jak bardzo przewyższa intelektem siedzących w klasie peonów. Eric i ja pluliśmy na niego, kiedy tylko nauczyciel odwracał się do nas plecami.

Z Maggie Brown sprawa wyglądała inaczej. Ona także dobrze się uczyła. Przez pierwsze trzy lata była członkiem rady szkolnej, a w trzeciej klasie została przewodnicząca samorządu klasowego. Jedynym jej minusem było to, że nie była zbyt atrakcyjna i w dodatku tego lata przybrała trzydzieści funtów na wadze. Wiedziałem, że żaden chłopak nie odda na nią głosu.

Przekonawszy się, z kim przyjdzie mi się zmierzyć, doszedłem do wniosku, że być może mam jednak jakąś szansę. Stawka była cała moja przyszłość. Musiałem więc ustalić pewną strategię. Pierwszy zaakceptował ją Eric.

– Jasne, nie ma problemu, każę głosować na ciebie wszystkim chłopakom z drużyny. Jeżeli naprawdę ci na tym zależy.

– Może także ich dziewczynom? – zasugerowałem.

Na tym w gruncie rzeczy polegała cała kampania. Zgodnie z oczekiwaniami, uczestniczyłem oczywiście w różnych debatach i rozdawałem durne ulotki pod tytułem „Co zrobię, jeśli zostanę przewodniczącym”, ostatecznie jednak zwycięstwo odniosłem prawdopodobnie dzięki Ericowi Hunterowi. Szkoła średnia w Beaufort liczyła tylko około czterystu uczniów, w związku z czym przeważały głosy sportowców, a większość z nich i tak miała w głębokim poważaniu to, na kogo głosują. W końcu wszystko potoczyło się tak, jak zaplanowałem.

Zostałem wybrany na przewodniczącego wątłą przewaga jednego głosu. Nie miałem pojęcia, jakie ściągnie mi to na głowę kłopoty.

W poprzedniej klasie chodziłem z dziewczyna o nazwisku Angele Clark. Była moją pierwszą prawdziwą dziewczyną, chociaż trwało to zaledwie kilka miesięcy. Tuż przed wakacjami porzuciła mnie jednak dla chłopaka, który miał na imię Lew i pracował jako mechanik w warsztacie swojego ojca. Jego główną zaleta, z tego co pamiętam, było to, że miał naprawdę fajny samochód. Ubrany w biały podkoszulek, z wsuniętą pod rękaw paczką cameli, opierał się o maskę swojego thunderbirda i strzygąc oczyma w lewo i w prawo wołał: „Cześć, maleńka” – kiedy tylko w pobliżu przechodziła jąkać laska. Był prawdziwym typem zwycięzcy, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi.

Tak czy inaczej, zbliżał się bal na rozpoczęcie roku, a ja z powodu całej tej historii z Angelą, wciąż nie miałem partnerki. W balu mieli uczestniczyć wszyscy członkowie rady uczniowskiej: obecność była obowiązkowa. Musiałem pomóc udekorować sale gimnastyczną i posprzątać następnego dnia, a poza tym te bale były całkiem udane. Zadzwoniłem do kilku dziewczyn, które znałem, ale miały już z kim iść, w związku z czym zadzwoniłem do kilku innych. Te również miały już partnerów. Na tydzień przed balem nie było praktycznie w czym wybierać. Pula poszukiwań zawęziła się do dziewczyn, które nosiły grube okulary i sepleniły. Beaufort nigdy nie był wylęgarnią piękności, ale musiałem przecież kogoś znaleźć. Nie chciałem iść na bal bez dziewczyny – jak by to wyglądało? Byłbym pierwszym przewodniczącym samorządu w historii, który przyszedł sam na bal na rozpoczęcie roku. Wiedziałem, że skończy się to tym, że będę przez całą noc nalewał poncz albo sprzątał rzygowiny w łazience. Takie rzeczy robili na ogół ludzie, którzy przychodzili bez partnerki.

Bliski paniki, wyciągnąłem szkolny album z zeszłego roku i zacząłem go kartkować, szukając jakiejkolwiek dziewczyny, która mogłabym nie mieć chłopaka. W pierwszej kolejności przejrzałem strony z uczennicami najstarszej klasy. Wiele z nich wyjechało na studia, ale kilka zostało w mieście. Nie wydawało mi się, bym miał u nich wielkie szanse, lecz mimo to zadzwoniłem i okazało się, że moje obawy były słuszne. Nie udało mi się znaleźć żadnej dziewczyny, która chciałby wybrać się ze mną na bal.

Po jakimś czasie wprawiłem się nawet w przyjmowaniu odpowiedzi odmownych, chociaż nie jest to rzecz, którą mógłbym się chełpić przed wnukami. Mama wiedziała co jest grane, i w końcu przyszła do mojego pokoju i usiadła obok mnie na łóżku.

– Jeśli nie możesz znaleźć nikogo, z radością będę ci towarzyszyć – powiedziała.

– Dzięki, mamo – odparłem bez entuzjazmu.

Kiedy wyszła z pokoju poczułem się jeszcze gorzej niż przedtem. Nawet moja mama nie wierzyła, że uda mi się kogoś znaleźć. Gdybym pokazał się tam razem z nią, nie zapomniano by mi tego i za sto lat.

Swoją droga, na tym samym wózku jechał ze mną jeszcze jeden chłopak. Carey Dennison został wybrany na skarbnika i też nie miał z kim iść. Był facetem, z którym nikt nie mógł długo wytrzymać i wybrano go tylko dlatego, że nie miał żadnego kontrkandydata. Mimo to ledwo udało mu się przejść. Grał na tubie w orkiestrze dętej i miał ciało pozbawione wszelkich proporcji, jakby przestał rosnąc w wieku dojrzewania. Z wielkiego korpusu wyrastały mu pająkowate ręce i nogi niczym u Hoo z Hooville, jeśli pamiętacie te kreskówkę. Miał również piskliwy głosik – chyba właśnie dlatego tak dobrze grał na tubie – i stale zadawał wszystkim głupie pytania w rodzaju: „A gdzie pojechaliście w zeszłym tygodniu? A dobrze się bawiliście? A były tam jakieś dziewczyny?”. Nie czekał nawet na odpowiedź, lecz kręcił się dookoła jak fryga, tak że trzeba było bez przerwy obracać głowę, żeby go widzieć. Przysięgam, że był chyba najbardziej denerwującą osobą, jaką w życiu spotkałem. Wiedziałem, że jeśli nie znajdę partnerki, będzie stał przy mnie cały wieczór, zasypując pytaniami niczym jakiś szalony prokurator.

Kartkowałem więc dalej album, tam, gdzie zamieszczone były zdjęcia dziewczyn z trzeciej klasy, gdy mój wzrok padł nagle na Jamie Sullivan. Wahałem się tylko sekundę, a potem przewróciłem szybko kartkę, przeklinając się za to, że w ogóle o tym pomyślałem. Przez następną godzinę szukałem kogoś, kto wyglądałby chociaż w połowie tak przyzwoicie, powoli jednak uświadomiłem sobie, że nie został już nikt. W końcu przewróciłem kartki z powrotem i ponownie się jej przyjrzałem. Nie wygląda wcale tak źle, stwierdziłem, i jest naprawdę słodka. Chyba mi nie odmówi.

Zamknąłem album. Jamie Sullivan? Córka Hegberta? Nie ma mowy. W żadnym wypadku. Moi przyjaciele upiekliby mnie żywcem.

Ale jeśli alternatywą miało być pójście na bal z własną matką, zmywanie wymiotów albo nawet, broń Boże, Carey Dennison?

Przez cały wieczór analizowałem wszystkie za i przeciw. Wierzcie mi, kilkakrotnie zmieniałem decyzje, ostatecznie wybór był jednak oczywisty, nawet dla mnie. Musiałem zaprosić Jamie na bal i przemierzając pokój, zacząłem zastanawiać się, jak to najlepiej zrobić.

Wtedy właśnie zdałem sobie sprawę z czegoś strasznego, czegoś absolutnie przerażającego. Uświadomiłem sobie mianowicie, że Carey Dennison robi prawdopodobnie w tym momencie dokładnie to samo co ja. Niewykluczone, że przeglądał właśnie ten sam album! Może i miał nie po kolei w głowie, na pewno jednak nie był facetem, który lubi zmywać po kimś rzygi, a gdybyście znali jego matkę, wiedzielibyście, że miał jeszcze gorszą alternatywę niż ja. Co będzie, jeśli pierwszy zaprosi córkę pastora? Jamie mu nie odmówi, a realnie rzecz biorąc, była jego jedyną opcją. Nikt prócz niej nie zgodziłby się za żadne skarby mu towarzyszyć. Jamie wszystkim pomagała – była jedną z tych świętych, które każdemu dają równe szanse. Wsłuchując się w piskliwy głosik Careya, wyczuje pewnie dobro emanujące z jego serca i od razy się zgodzi.