Nicholas Sparks - Jesienna Miłość

Skinąłem głową, chociaż nie wiedziałem, czy głos nie załamie mi się, nim doczytam do końca stronę.

Proszę Boże, powiedz mi, co robić!

– Mamo? – odezwałem się tego samego dnia wieczorem.

– Tak?

Siedzieliśmy na sofie w gabinecie, przy płonącym kominku. Wcześniej tego dnia Jamie zasnęła, gdy czytałem jej Biblię, i wiedząc, że potrzebuje odpoczynku, wyślizgnąłem się z jej sypialni. Przed wyjściem pocałowałem ją w policzek. Był to niewinny pocałunek, lecz w tym samym momencie do pokoju wszedł Hegbert i widziałam na jego twarzy sprzeczne emocje. Wiedział, że kocham jego córkę, ale miał równocześnie świadomość, że naruszam jedną z nie spisanych reguł obowiązujących w tym domu. Zdawałem sobie sprawę, że gdyby Jamie czuła się lepiej, nigdy już nie wpuściłby mnie do środka. Teraz jednak jego dezaprobata ograniczyła się do tego, że nie odprowadził mnie do drzwi.

Naprawdę nie mogłem go za to winić. Dzięki temu, że spędzam z Jamie tyle czasu, nie czułem się już dotknięty jego zachowaniem. Jeśli przez te ostatnie miesiące Jamie czegoś mnie nauczyła, to tego, że nie powinniśmy sądzić innych po ich myślach i intencjach, lecz po ich uczynkach, a wiedziałem, że nazajutrz Hegbert i tak mnie wpuści do domu. Myślałem o tym wszystkim, siedząc z mamą na sofie.

– Sądzisz, że mamy jakiś cel w życiu? – zapytałem.

Po raz pierwszy zadałem jej takie pytanie, ale usprawiedliwiały mnie niezwykłe okoliczności.

– Nie jestem pewna, czy rozumiem, co masz na myśli – odparła marszcząc czoło.

– Mam na myśli, skąd wiemy, co mamy robić?

– Chodzi ci o to, w jaki sposób spędzasz czas razem z Jamie?

Skinąłem głową, chociaż sam dobrze nie wiedziałem, o co mi chodzi.

– Tak jakby. Wiem, że postępuję słusznie, a jednak… a jednak czegoś mi brakuje. Rozmawiamy i czytamy Biblię, ale…

Przerwałem i mama dokończyła za mnie myśl:

– Uważasz, że powinieneś zrobić coś więcej?

Pokiwałem głową.

– Nie wydaje mi się, żebyś mógł zrobić coś więcej, kochanie – powiedziała łagodnie.

– Dlaczego w takim razie tak się czuję?

Mama przysunęła się do mnie trochę bliżej i przez chwilę razem wpatrywaliśmy się w płomienie.

– Moim zdaniem dlatego, że jesteś przestraszony i bezradny i mimo że się starasz, cała ta sytuacja staje się coraz trudniejsza. Dla was obojga. Im bardziej się starasz, tym bardziej sytuacja wydaje się beznadziejna.

– Czy można coś zrobić, żebym tak się nie czuł?

Mama objęła mnie ramieniem i przytuliła do siebie.

– Nie – odparła cicho. – Nie można.

Nazajutrz Jamie nie mogła wstać z łóżka. Była teraz zbyt słaba, żeby chodzić nawet z czyjąś pomocą, i czytaliśmy Biblię w jej pokoju.

Zasnęła po kilku minutach.

Minął kolejny tydzień. Stan Jamie ustawicznie się pogarszał, jej ciało słabło. Przykuta do łóżka, wydawała się mniejszą, prawie jakby ponownie stała się małą dziewczynką.

– Co mogę dla ciebie zrobić, Jamie? – pytałem błagalnie.

Jamie, moja słodka Jamie, spała teraz całymi godzinami, nawet kiedy do niej mówiłem. Nie reagowała na dźwięk mojego głosu; jej oddech był urwany i słaby.

Siedziałem bardzo długo przy łóżku, przyglądając się jej i myśląc o tym, jak bardzo ją kocham. Wreszcie przycisnąłem jej rękę do serca i poczułem kostki jej palców. Chciało mi się płakać, opanowałem się jednak, odłożyłem jej dłoń i wyjrzałem przy okno.

Dlaczego, zastanawiałem się, cały mój świat tak nagle się rozsypał? Dlaczego to wszystko przytrafiło się komuś takiemu jak ona? Czy z tego, co się stało, można było wysunąć jakąś naukę? Czy, jak powiedziałaby Jamie, stanowiło to część Bożych zamysłów? Czy Bóg chciał, żebym się w niej zakochał? Czy też stało się to z mojej własnej woli? Im dłużej Jamie spała, tym mocniej czułem koło siebie jej obecność, lecz odpowiedzi na moje pytania wydawały się tak samo odległe jak przedtem.

Na dworze ustał właśnie ostatni z porannych szkwałów. Dzień był szary, ale teraz promyki popołudniowego słońca przedzierały się przez chmury. Widziałem pierwsze oznaki budzącej się wiosny. Na drzewach pojawiły się pączki: liście czekały tylko na odpowiedni moment, żeby się rozwinąć i otworzyć na kolejne lato.

Na stoliku przy łóżku zobaczyłem kolekcje przedmiotów, które były bliskie sercu Jamie. Stały tam fotografie jej ojca, trzymającego ją malutka na rękach i stojącego przed przedszkolem; były również listy i kartki, które przysyłały jej dzieci z sierocińca. Wzdychając, wziąłem do ręki cały stos i otworzyłem kopertę, która leżała na samej górze.

„Proszę, wyzdrowiej szybko. Tęsknię za tobą” – głosił wykonany kredką napis.

List podpisany był przez Lydię, dziewczynkę, która usnęła na kolanach Jamie w Wigilie. Następna kartka wyrażała podobne uczucia, lecz tym, co naprawdę przyciągnęło moją uwagę, był rysunek narysowany przez chłopca, który ją wysłał, Rogera. Przedstawiał ptaka unoszącego się nad tęczą.

Czując, że dławi mnie w gardle, złożyłem kartkę. Nie byłem w stanie oglądać tego dłużej i odłożyłem stos z powrotem na stolik. Przy szklance z wodą zauważyłem wycinek z gazety. Artykuł dotyczył sztuki i opublikowany został w niedzielnej gazecie dzień po drugim przedstawieniu. Nad tekstem zobaczyłem jedyną fotografię, jaką kiedykolwiek zrobiono nam razem.

Miałem wrażenie, że to było tak dawno temu. Podniosłem wycinek do oczu. Wpatrując sie w zdjęcie, przypomniałem sobie, co czułem, kiedy zobaczyłem ją tamtego wieczoru. Przyglądając się Jamie na fotografii, szukałem jakiejkolwiek oznaki, że zdawała sobie sprawę, co ją czaka. Wiedziałem, że zdawał sobie z tego sprawę, lecz jej twarz w ogóle tego nie zdradzała. Widziałem na niej tylko promienną radość. W końcu westchnąłem i odłożyłem wycinek na miejsce.

Biblia nadal leżała otwarta tam, gdzie skończyłem czytać, i chociaż Jamie spała, poczułem potrzebę dalszej lektury. Po chwili mój wzrok padł na kolejny ustęp. Oto jego treść:

Te słowa sprawiły, że znowu zaczęło mnie dławić w gardle, i już miałem się rozpłakać, gdy nagle jasne stało się dla mnie ich znaczenie.

Bóg wreszcie dał mi odpowiedź i wiedziałem teraz, co musze zrobić.

Nie dotarłbym do kościoła szybciej, nawet gdybym jechał samochodem. Skorzystałem ze wszystkich możliwych skrótów, przebiegając przez cudze podwórka, a w jednym przypadku nawet przez czyjś garaż i tylne drzwi. Przydała mi się doskonała znajomość miasteczka i chociaż nie byłem najlepszym biegaczem, nic nie mogło mnie zatrzymać: to, co musiałem zrobić, dodawało mi skrzydeł.

Nie dbałem, jak będę wyglądać, gdy się tam zjawie, nie sądziłem bowiem, by Hegbert przywiązywał do tego jakiekolwiek znaczenie. Po wejściu do kościoła zwolniłem i kierując się w stroną zakrystii, starałem się złapać oddech.

Hegbert podniósł wzrok, kiedy mnie zobaczył, i domyśliłem się, dlaczego tu siedział. Nie zaprosiwszy mnie do środka, odwrócił po prostu wzrok z powrotem do okna. W domu starał się stawiać czoło chorobie córki, obsesyjnie sprzątając wszystkie pomieszczenia. Tutaj jednak papiery porozrzucane były po całym biurku i wszędzie walały się książki, jakby od tygodni nikt nie robił porządków. Wiedziałem, że w tym miejscu rozmyślał o Jamie; w to miejsce przychodził, żeby płakać.