Nicholas Sparks - Jesienna Miłość

– Nigdy się nie boicie?

– Nie – odparłem. – Dlaczego? Ty byś się bała?

– Nie wiem – powiedziała. – Mogłabym się bać.

– Dlaczego?

– Obawiam się, że mogę zrobić tam coś złego.

– Nie robimy nic złego. To znaczy, nie przewracamy niczyich grobów i nie zostawiamy naszych śmieci – oświadczyłem.

Nie chciałem opowiadać jej o naszych rozmowach na temat Henry’ego Prestona, ponieważ wiedziałem, że Jamie na pewno nie będzie chciała o tym słuchać. W zeszłym tygodniu Eric zastanawiał się, jak szybko taki facet mógłby wskoczyć do łóżka i… no, wiecie sami.

– Czy nasłuchujecie czasami różnych dźwięków? – zapytała. – cykania koników polnych albo szmeru liści, kiedy zawieje wiatr? A może leżycie po prostu na plecach i patrzycie na gwiazdy?

Mimo że sama od czterech lat była nastolatką, nie miała o nastolatkach najmniejszego pojęcia, a próba zrozumienia przez nią nastolatków płci męskiej przypominała próbę rozszyfrowania teorii względności.

– Niezupełnie – odparłem.

Kiwnęła lekko głową.

– Chciałam powiedzieć, że gdybym tam w ogóle poszła, to robiłabym właśnie coś takiego. Rozglądałabym się dookoła, żeby naprawdę dobrze poznać to miejsce. Siedziałabym cicho jak myszka i nasłuchiwała.

Cała rozmowa wydała mi się dziwna, ale nic nie powiedziałem i przez kilka chwil szliśmy w milczeniu. Ponieważ zapytała mnie o moje sprawy, czułem się zobligowany zrobić to samo. Nie zaczęła jeszcze swojej gadki o Bożych zamysłach ani o czymś podobnym, nic więc nie przeszkadzało, żebym to zrobiła.

– A ty czym się zajmujesz? – zapytałem. – To znaczy poza pracą z sierotami, pomaganiem zwierzakom i czytaniem Biblii?

Zabrzmiało to trochę śmiesznie, nawet dla mnie, przyznaję, ale tym właśnie przecież się zajmowała.

– Robię mnóstwo rzeczy. Odrabiam lekcje, spędzam dużo czasu z tatą. Czasami gramy w karty. Tym się zajmuję.

– Nie wychodzisz nigdzie z przyjaciółmi, żeby się poszwendać?

– Nie – odparła i ze sposobu, w jaki to powiedziała, poznałem, że zdaje sobie świetnie sprawę, że nikt nie chciałby się z nią szwendać.

– Założę się, że jesteś podniecona tym, że w przyszłym roku pójdziesz na studia – powiedziałem, zmieniając temat.

Chwilę trwało, nim odpowiedziała.

– Nie sądzę, żebym poszła na studia – stwierdziła rzeczowym tonem.

Kompletnie zbiło mnie to z tropu. Jamie była jedną z najlepszych uczennic w klasie i mogła skończyć szkołę z pierwszą lokatą. Robiliśmy nawet zakłady, ile razy w swojej mowie wspomni o Bożych zamysłach. Ja twierdziłem, że czternaście, ze względu na to, że mowa miała trwać tylko pięć minut.

– A Mount Vernon? Myślałem, że chcesz tam studiować. Na pewno by ci się spodobała ta uczelnia – powiedziałem.

Spojrzała na mnie z ukosa.

– Chcesz powiedzieć, że świetnie tam pasuję, prawda?

Te jej podkręcone piłki trafiały czasami człowieka prosto miedzy oczy.

– Źle mnie zrozumiałaś – odparłem szybko. – Obiło mi się po prostu o uszy, że zaczniesz tam w przyszłym roku studia i bardzo się z tego cieszysz.

Wzruszyła ramionami, nic na to nie odpowiadając, i szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałem, co mam o tym sądzić. Tymczasem doszliśmy do jej domu i zatrzymaliśmy się na chodniku. Z miejsca, w którym stałem, widziałem przez zasłony w salonie cień Hegberta. Lampa była zapalona, pastor siedział na sofie przy oknie. Miał pochyloną głową, jakby coś czytał. Przypuszczam, że to Biblia.

– Dziękuje, że mnie odprowadziłeś, Landon – powiedziała Jamie, ale zanim odeszła alejką, przez chwile mierzyła mnie wzrokiem.

Patrząc jak odchodzi, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że to najbardziej niezwykła rozmowa, jaka dotychczas odbyliśmy. Mimo dziwnych odpowiedzi na niektóre moje pytania, Jamie wydawała się całkiem normalna.

Kiedy odprowadzałem ją nazajutrz wieczorem, spytała o mojego ojca.

– Chyba wszystko u niego w porządku – odparłem. – Ale nie bywa w Beaufort zbyt często.

– Nie żałujesz tego? Że dorastasz praktycznie bez ojca?

– Czasami.

– Mnie też brakuje mojej mamy – powiedziała. – Mimo że jej w ogóle nie znałam.

Po raz pierwszy dopuściłem do świadomości myśl, że mnie i Jamie może coś łączyć. Przez chwilę się nad tym zastanawiałem.

– To musi być dla ciebie trudne – stwierdziłem szczerze. – Mój ojciec jest dla mnie kimś obcym, ale przynajmniej żyje.

Zerknęła na mnie, kiedy szliśmy, a potem ponownie spojrzała prosto przed siebie i pociągnęła delikatnie za włosy. Zauważyłem już, że robi to, kiedy jest zdenerwowana albo nie wie co powiedzieć.

– Tak, czasami jest to trudne – przyznała. – Nie zrozum mnie źle… kocham mojego ojca z całego serca, ale zdarzają się chwile, gdy zastanawiam się, jak by to było, gdybym miała przy sobie matkę. Myślę, że mogłybyśmy rozmawiać o różnych rzeczach w sposób, w jaki nie mogę tego robić z ojcem.

Doszedłem do wniosku, że ma na myśli rozmowy o chłopcach. Dopiero później przekonałem się w jakim jestem błędzie.

– Jak wygląda twoje życie z ojcem? Czy jest taki sam jak w kościele? – zapytałem.

– Nie. Właściwie ma bardzo duże poczucie humoru.

– Hegbert? – parsknąłem.

Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić. Jamie była chyba trochę wstrząśnięta, słysząc, że mówię o nim po imieniu, ale nie robiła mi wyrzutów i nie zareagowała na mój komentarz.

– Nie bądź taki zdziwiony – powiedziała. – Kiedy go bliżej poznasz, na pewno go polubisz.

– Wątpię czy kiedykolwiek go bliżej poznam.

– Nigdy nie wiadomo, Landon – oświadczyła z uśmiechem – jakie są Boże zamysły.

Nie znosiłem, kiedy opowiadała takie rzeczy. Przestając z nią, miało się wrażenie, że codziennie rozmawia się z Panem Bogiem. I nigdy nie wiedziało się, co usłyszała od swojego „ pryncypała”. Niewykluczone, że miała nawet bezpośredni bilet do nieba, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi, zważywszy, że była taką dobrą osobą.

– Niby jak miałbym go poznać? – zapytałem.

Nie odpowiedziała, ale uśmiechnęła się do siebie, tak jakby znała jakiś sekret i nie chciała mi go wyjawić. Jak już mówiłem, nie znosiłem, kiedy to robiła.

Następnego wieczoru rozmawialiśmy o Biblii.

– Dlaczego zawsze ją ze sobą nosisz? – zapytałem.

Prawdę mówiąc, przypuszczałem, że robi to po prostu dlatego, że jest córką pastora. Nie był to zbyt odkrywczy wniosek, biorąc pod uwagę stosunek Hegberta do Pisma Świętego i w ogóle. Ale Biblia, którą Jamie ze sobą nosiła, była stara, a jej okładka zdarta. Spodziewałem się, że ktoś taki jak ona powinien sobie kupować co roku nową, żeby popierać wydawców publikujących Biblie, odnawiać żarliwość swojej wiary czy coś w tym rodzaju.

Jamie przeszła kilka kroków, zanim odpowiedziała.

– Należała do mojej matki – odparła w końcu.

– Och… – westchnąłem, czując, jakbym rozdeptał przypadkiem czyjegoś oswojonego żółwia.

– Nic się nie stało, Landon – powiedziała, zerkając na mnie. – Skąd mogłeś wiedzieć.

– Przykro mi, że cię zapytałem…

– Nie musi ci być przykro. Nie miałeś nic złego na myśli. Moja matka i ojciec – dodała po chwili – dostali tę Biblię w dniu ślubu, ale to mama głównie jej używała. Stale ją czytała, zwłaszcza w trudnych momentach.

Przypomniałem sobie te wszystkie poronienia.

– Uwielbiała czytać ją wieczorem, przed pójściem na spoczynek – kontynuowała Jamie – i miała ja ze sobą w szpitalu, kiedy ja się urodziłam. Gdy mój ojciec dowiedział się, że umarła, razem ze mną zabrał ze szpitala Biblię.