Jodi Picoult - Świadectwo Prawdy

– Proszę – powiedział po angielsku. – Czekam.

George wszedł na ganek Fisherów i tam się zatrzymał. Nie wiedział za bardzo, czego ma się tutaj spodziewać. Coś mu podpowiadało, że ludzie, którzy żyją w tak bezpośredniej bliskości Boga, bez problemu mogą załatwić, żeby w kogoś takiego jak on strzelił grom z jasnego nieba, kiedy tylko zdąży wysiąść z samochodu, ale cóż, na razie przecież jakoś mu szło. Poprawił na sobie marynarkę, wyrównał krawat i śmiało zapukał do drzwi.

Otworzyła je oskarżona. W pierwszej chwili miała na twarzy przyjazny uśmiech, który momentalnie przybladł, a potem zgasł zupełnie.

– Tak? – zapytała.

– Chciałbym… zobaczyć się z Ellie. Katie skrzyżowała ramiona na piersi.

– Ellie nie przyjmuje teraz gości.

– Nieprawda! – rozległ się krzyk z głębi domu. – Przyjmę każdego! Kto to? Kurier z przesyłką? Dawaj go tu!

George uniósł pytająco brwi. Katie otworzyła zewnętrzne drzwi opięte siatką przeciw owadom i wpuściła go do środka. Ellie leżała na kanapie w dużym pokoju, a jej nogi okrywał wzorzysty afgan.

– No, no – mruknął George. – W piżamie wyglądasz zupełnie inaczej. Łagodniej.

Ellie zaśmiała się głośno.

– Dlatego rzadko kiedy pokazuję się tak na rozprawie. Wpadłeś z towarzyską wizytą?

– Niezupełnie. – George łypnął znacząco w stronę Katie, która spojrzała na Ellie, a potem wyszła do drugiego pokoju. – Chcę się z tobą dogadać.

– No, to mnie zaskoczyłeś – zakpiła. – Zaczynamy się bać, co też ławnicy wykombinują?

– Prawdę mówiąc, nie. Po prostu domyśliłem się, że ty już panikujesz i poczułem rycerską potrzebę.

– Prawdziwy Lancelot z Jeziora. No dobrze, słucham.

– Oskarżona przyznaje się do winy – wyrecytował George – i umawiamy się na cztery do siedmiu lat.

– Nie ma mowy. – Ellie zjeżyła się odruchowo, ale potem przypomniała sobie prośbę Katie nad stawem. – Mogę się zgodzić na nolo i cztery do pięciu lat maksimum, jeśli pozwolisz mi się ubiegać o mniej.

George odwrócił się do okna. Bardzo mu zależało na wygraniu tej sprawy; było to dla niego najważniejsze na świecie, bo dzięki wygranej miał szanse w nadchodzących wyborach. Jednakże nie uśmiechało mu się zbytnio pakować Katie Fisher za kratki na resztę życia, tym bardziej, że z tego, co usłyszał od Lizzie, wynikało, że nie zostanie to najlepiej odebrane przez lokalną społeczność. Oświadczenie nolo contendre , które zaproponowała Ellie, polegało na tym, że oskarżony akceptował wyrok sądu bez przyznawania się do winy. Zasadniczo znaczyło to tyle, że chociaż twierdził on, że nie popełnił danego czynu, to godził się z faktem, że na podstawie istniejących dowodów można go skazać i przyjmował wydany werdykt.

Katie dzięki temu mogła zachować twarz – i jednocześnie otrzymać karę, tak jak chciała.

Ellie korzystała na tym w taki sposób, że z protokołu znikało nieoczekiwane przyznanie się jej klientki do winy.

George zaś miał doprowadzić do skazania oskarżonej, na czym bardzo mu zależało.

Podszedł z powrotem do kanapy, na której leżała Ellie.

– Muszę się zastanowić. Jeśli ją skażą, to na długo. Dostanie cholernie wysoki wyrok.

– Jeśli ją skażą, George. Jeśli. Ławnicy obradują już piąty dzień. A jeśli wezmą naszą stronę, to Katie coś dostanie, ale na pewno nie wysoki wyrok. Wiesz, co dostanie. Nada. Nic.

Prokurator skrzyżował ramiona na piersi.

– Nolo i trzy do sześciu maksimum.

– Dwa i pół do pięciu i umowa stoi. – Ellie uśmiechnęła się do niego. – Rozumiesz też chyba, że będę musiała spytać o zdanie swoją klientkę.

– Odezwij się – rzucił George, ruszając do wyjścia. W progu przystanął jeszcze. – Ellie – powiedział – współczuję ci z powodu tego, co się stało.

Adwokatka zacisnęła palce na afganie, którym była przykryta.

– Teraz już jest dobrze i będzie dobrze.

– Aha. – George skinął głową. – Też tak sądzę.

Katie siedziała na ławce przed gabinetem sędziny Ledbetter, wodząc palcami po gładkich spojeniach desek. Wymyśliła sobie zabawę: kładła dłoń na płask na siedzeniu, a potem wycierała to miejsce do czysta fartuchem – i od nowa. Dzisiaj atmosfera sądu działała na nią znacznie mniej przygnębiająco niż kiedy musiała tu przyjeżdżać na rozprawy, ale i tak liczyła minuty, nie mogąc się doczekać, kiedy Ellie zabierze ją do domu.

– Szukałem cię.

Katie uniosła wzrok i zobaczyła Adama. Usiadł obok niej na ławce.

– Jacob powiedział mi, że zmieniłyście oświadczenie.

– Tak. W końcu będzie po wszystkim – odpowiedziała cicho. I ona i on ważyli teraz słowa, które miały paść, obracali je w myślach niczym kamienie, pod które się zagląda, gdy się czegoś szuka.

– Wracam do Szkocji – odezwał się wreszcie Adam i urwał z wahaniem. – Katie, mogłabyś…

– Nie – przerwała mu, potrząsając głową. – Nie mogłabym. Przełknął z wysiłkiem, a potem przytaknął.

– Chyba od samego początku zdawałem sobie z tego sprawę. – Przesunął palcem po jej policzku. – Ale powiem ci coś jeszcze: kiedy ja byłem daleko, ty byłaś ze mną. – W odpowiedzi na jej zdziwione spojrzenie ciągnął dalej: – Czasami, kiedy się budzę, siedzisz na skraju mojego posłania. W plątaninie rys na ścianie zamku odnajduję twój profil. Bywa, że przy dobrym wietrze słyszę, jakbyś wołała mnie po imieniu. – Wziął ją za rękę, obwiódł palcami kontur jej dłoni. – Żadnego ducha nigdy nie widziałem wyraźniej od ciebie.

Uniósł dłoń Katie do ust, pocałował w sam środek i kolejno pozaginał palce. Zwiniętą pięść ułożył na jej brzuchu, przycisnął mocno.

– Pamiętaj o mnie – powiedział głuchym głosem, a potem wstał i zostawił ją samą, tak jak wtedy.

– Miło mi słyszeć, że doszliście państwo do porozumienia – uśmiechnęła się sędzina Ledbetter. – Jaki wymiar kary proponujecie?

George pochylił głowę.

– Uzgodniliśmy maksymalną długość wyroku żądaną przez oskarżenie, wysoki sądzie: dwa i pół do pięciu lat. Niemniej uważam, że należy pamiętać o jednym: każda decyzja podjęta w tej sprawie będzie stanowić sygnał dla ogółu na temat, jak wymiar sprawiedliwości sądzi zabójców noworodków.

– Uzgodniliśmy, że moja klientka złoży oświadczenie nolo contendre - uściśliła Ellie. – Panna Fisher nie przyznaje się do popełnienia tego przestępstwa. Podczas rozprawy podkreśliła niejednokrotnie, że nie wie, co się wydarzyło owej nocy, niemniej jednak z różnych przyczyn jest skłonna przyjąć werdykt stwierdzający o winie. Przypominam wszakże, że nie mamy tu do czynienia z zatwardziałą zbrodniarką. Katie jest szczerze zaangażowana w życie społeczeństwa, a o recydywie w jej przypadku nie ma mowy. Nie powinna odbywać kary nawet przez jeden dzień, nawet przez jedną godzinę. Osadzenie w zakładzie karnym zrówna ją z pospolitym przestępcą, chociaż jest jasne, że nie ma tutaj absolutnie żadnego porównania.

– Coś mi mówi, pani mecenas, że ma pani już na myśli gotowe rozwiązanie tego problemu.

– Owszem. Uważam, że Katie idealnie nadaje się do programu nadzoru elektronicznego.

Sędzina Ledbetter zsunęła z nosa okulary do czytania i przetarła powieki.

– Panie Callahan – powiedziała. – Przykład ogółowi już daliśmy. Dość, że ta sprawa stanęła na wokandzie, a na sali sądowej zasiedli przedstawiciele prasy. Nie widzę powodu, aby narażać społeczność amiszów na dalszy wstyd, osadzając członkinię ich wspólnoty w zakładzie w Muncy. Wystarczył już sam rozgłos medialny, który pociągnęła za sobą ta sprawa. Oskarżona odbędzie wyrok – ale w odosobnieniu. W ten sposób, jak sądzę, sprawiedliwości stanie się zadość. – Nabazgrała nieczytelny podpis na leżących przed nią dokumentach. – Wymierzam pannie Fisher karę roku noszenia bransolety elektronicznej – oznajmiła. – Sprawa zamknięta.