Васіль Быкаў - Пасля Жыццё

«Ну і хай! − лежачы на сваёй раскладусе, няпэўна думаў Ступак. − Кілер, па крайняй меры, гучыць. А то − тля! Я та-бе ня тля, ты яшчэ пазнаеш, хто я. Ня тое, што гэтыя дэма-краты. Наладзілі фэст, выйшлі, бы да касьцёлу. Не хапала музыкі. А ён на іх − гэтых двухногіх шакалаў у брані. Далі, аж пыл закурэў. Адлупілі, разагналі, пахапалі… Цяпер бу-дуць хадзіць да пракурора, апраўдвацца. Быццам пракурор не заадно з імі. Пракурор, можа, сам лупіў са шчытом, у камізэльцы. А што? Пад каўпаком не відно, не пазнаеш, хто цябе нявечыць. Усе яны − адно кодла. Не, так не даб’ешся нічога. Трэба яго стрэльнуць. А там будзь, што будзе. Чым так тухнуць у сьмярдзючым гаражы… Здохнеш і ня хутка здага-даюцца, што памёр. Як тая бабуся з першага пад’ез-ду, што тры тыдні праляжала ў зачыненай кватэры. Пакуль суседзі ня ўнюхалі»…

Так, яму вельмі патрэбная зброя.

Але найперш, мусіць, трэба было прыдбаць грошы. Бяз грошай ні чарта ты ня зробіш, самадзейны кілер-адзіноч-ка, нявесела думаў Ступак у ранішнім гаражным паўзмро-ку. Рашэньне, аднак, было прынятае, і ён не любіў мяняць сваіх нават і самых рызыковых рашэньняў. Такі ўжо быў ха-рактар. З тае ранішняй хвіліны ў яго паявілася мэта, што стала яго неадчэпным клопатам.

Ён яшчэ ляжаў у дрымоце, як знадворку пачуўся нягуч-ны металічны бразгат паблізу, і Ступак, счакаўшы, прыадчыніў дзьверы. Крышку ўбаку стаяла «сямёрка» да-цэнта Мінкевіча, якую той меўся загнаць у гараж. З гэтым інтэлігентам у Ступака не было ніякае дружбы, бо той тры-маўся на адлегласьці ад астатніх, асабліва ні з кім не тавары-шаваў, рэдка калі ішоў на размовы. I заўсёды кудысь сьпя-шаўся. «Сямёрка» яго заўжды была чысьценькая, бы сьве-жа памытая, хаця ўжо і ня новая, ды і сам Мінкевіч заўжды выглядаў па сучаснай модзе − з каротка падстрыжанай ба-родкай, у акулярах з тонкай аправай, ён зірнуў на Ступака і павітаўся. Ступак, каб пачаць размову, папрасіў закурыць, і той мусіў затрымацца ля расчыненых дзьвярэй гаража.

− Вы не маглі б мне пазычыць?

− Колькі? − спытаў Мінкевіч, з гатоўнасьцю дастаючы кашалёк. − На паўлітру?

− Трэба больш. Баксаў пяцьсот, − адважна вымавіў Сту-пак, аж зьдзівіўшыся сваёй адвазе.

− Ого! − шчыра зьдзівіўся дацэнт. − У мяне зарплата трыццаць баксаў у месяц.

− Дрэнна жывяцё, − паныла зазначыў Ступак. − А можа, ведаеце, каму гараж можна б загнаць?

Мінкевіч паціснуў плячыма.

− Дайце аб’яву ў газету. Цяпер жа там вунь колькі аб’яваў. Ці папытайце ў Валынца. Ён жа займаецца аўта-бізнэсам…

Валынца Ступак збольшага ведаў, той жыў у суседнім доме, нядаўна скончыў еўрарамонт кватэры, пад якую адкупіў ледзьве ня ўвесь паверх замызганай хрушчоўкі. Ця-пер любавацца на яго люстраныя, з мядовым адлівам вокны ў дзюралевых рамах зьбіраўся ўвесь падворак. Унізе ля пад’ез-ду часьцяком стаялі «Вольвы», «БМВ» ды «Мерседэсы» нярэдка з замежнымі нумарамі. Гэта быў тыповы «новы бе-ларус», і Мінкевіч меў рацыю. Гараж варта было прапана-ваць Валынцу.

Але злавіць гэтага бізнэсмэна было няпроста. Ягонага «БМВ» ля пад’езду не было відаць, у кватэру ж Ступак не пайшоў, казалі, там заўсёды ахова. Тады ён прысеў на лаўку насупроць дзюралевых вакон багацея, трохі счакаў. Рука ўсё балела, хоць і ня так як учора. Рухаць ёй Ступак усё ась-церагаўся і, сагнуўшы, далікатна трымаў пад крысом накі-нутага на плечы пінжака. Як на падворку зачасьцілі ранішнія прахожыя, неахвотна падняўся і падыбаў да сваіх гаражоў. Тут, як заўжды ўраньні, ужо паявіўся Плешка, узяў-ся ладзіць капрызьлівы «Запарожац».

− Што гэта ў цябе, − кіўнуў ён на руку, павітаўшыся.

− Ды так. Упаў.

− Выпіўшы?

На тое Ступак не адказаў, ён не хацеў нікому расказваць пра учарашняе, асьцерагаўся, як бы сёньня ня здарыўся працяг таго ўчора. Раз запазіраў на падворак, каб адразу заўважыць, калі там зьявіцца міліцэйскі «Уаз». Але міліцыі пакуль не было, а Плешка, сагнуўшыся над задам «запарож-ца» калупаўся ў рухавіку.

− Што − помпа? − паспачуваў Ступак.

− Помпа, хай яна згарыць. Каторы раз ужо, − сказаў Плеш-ка і, азірнуўшыся, цішай заўважыў: − Чуў, што ўчора на прась-пекце было?

− А што? − прастадушна папытаўся Ступак.

− Кажуць, лядовае пабоішча. Менчукоў з псамі-рыца-рамі.

− Вось як?

− Што ж думаеш: паўтары тысячы АМАПу. Ды міліцыя. Ды ўнутраныя войскі. Сіла!

− Сіла! − пагадзіўся Ступак.

Гэты Плешка заўжды пачынаў так − быццам быў на баку ўлады, мог нават мацюкнуць дэмакратаў, але свае сапраў-дныя адносіны запасіў на канец. Прыхінуўшыся да крыла аўтамабіля, азірнуўся і нягучна паведаміў: