Lauren Weisberger: Diabeł Ubiera Się U Prady

– No, to teraz się wpisz. I życzę szczęścia, dziewczyno. Będzie ci dziś poczebne.

Byłam w tamtym momencie zbyt zdenerwowana i wyczerpana, żeby prosić go o wyjaśnienie, a poza tym, właściwie nie musiałam. Jedną z niewielu rzeczy, które zdążyłam zrobić w tygodniu między przyjęciem posady a rozpoczęciem pracy, było zgromadzenie pewnej wiedzy o mojej nowej szefowej. Wrzuciłam jej nazwisko do wyszukiwarki i z zaskoczeniem przekonałam się, że Miranda Priestly urodziła się jako Miriam Princhek w londyńskim West Endzie. Jej rodzina była taka jak wszystkie inne ortodoksyjne żydowskie rodziny w mieście: niesamowicie biedna, ale pobożna. Ojciec od czasu do czasu wykonywał różne dziwne prace, ale przeważnie byli zależni od wsparcia ze strony gminy, ponieważ większość czasu spędzał na studiowaniu żydowskich tekstów. Matka Miriam umarła przy jej narodzinach, więc przeprowadziła się do nich babka i pomagała wychowywać dzieci. A dzieci tam nie brakowało! W sumie jedenaścioro. Miriam była najmłodsza. Większość jej braci i sióstr pracowała fizycznie jak ojciec i niewiele mieli czasu na cokolwiek poza modlitwą i robotą; kilkoro zdołało dostać się na uniwersytety i przejść przez nie tylko po to, by młodo się pożenić i założyć własne duże rodziny. Miriam jako jedyna wyłamała się z rodzinnej tradycji.

Oszczędzając drobne kwoty, którymi starsze rodzeństwo wspomagało ją, kiedy mogło, Miriam rzuciła liceum, jak tylko skończyła siedemnaście lat – zaledwie trzy miesiące przed jego ukończeniem – żeby podjąć pracę asystentki u wybijającego się angielskiego projektanta, co sezon pomagając w organizacji pokazów. Po kilku latach wyrabiania sobie nazwiska i nauki francuskiego po nocach jako jedna z ulubienic kwitnącego londyńskiego świata mody załapała się do francuskiego magazynu Chic w Paryżu. W tamtym czasie niewiele już miała wspólnego z rodziną: oni nie rozumieli jej życia czy ambicji, a ją wprawiała w zakłopotanie ich staroświecka pobożność i zdecydowany brak wyrafinowania. Całkowity rozdział od rodziny nastąpił niedługo po przyłączeniu się do francuskiego Chic, kiedy to dwudziestoczteroletnia Miriam Princhek stała się Mirandą Priestly, wężowym sposobem zrzucając z siebie niezaprzeczalnie etniczne nazwisko na rzecz nowego, bardziej buńczucznego. Twardy cockney został w krótkim czasie zastąpiony doskonalonym z oddaniem akcentem osoby wykształconej. Przed trzydziestką transformacja Miriam z żydowskiej wieśniaczki w świecką ozdobę eleganckiego towarzystwa była zakończona. Szybko i bezwzględnie poprawiała swoje notowania w świecie czasopism.

Dziesięć lat stała za sterem francuskiego Runwaya, zanim Elias przeniósł ją na pozycję numer jeden w amerykańskim wydaniu; było to najwyższe osiągnięcie. Przeprowadziła swoje dwie córki i ówczesnego męża, gwiazdę rocka (skwapliwie porzucił londyńskie bagno na rzecz amerykańskiej popularności), do apartamentu na najwyższym piętrze budynku na rogu Piątej Alei i Siedemdziesiątej Szóstej Ulicy, po czym zapoczątkowała nową erę w magazynie Runway: okres Priestly, który zbliżał się do szóstego roku panowania, gdy rozpoczynałam pierwszy dzień pracy.

Jakimś ślepym trafem miałam zacząć pracę niemal miesiąc przed powrotem Mirandy do biura. Co roku brała urlop, który zaczynał się na tydzień przed Świętem Dziękczynienia i kończył tuż po Nowym Roku. Zazwyczaj spędzała kilka tygodni w mieszkaniu, które utrzymywała w Londynie, ale tym razem, jak mi powiedziano, na dwa tygodnie zaciągnęła męża i córki do posiadłości Oscara de la Renty na Dominikanie, by potem na Boże Narodzenie i Nowy Rok przenieść się do Ritza w Paryżu. Ostrzeżono mnie, że chociaż teoretycznie „na urlopie”, będzie nadal w pełni dyspozycyjna i cały czas zajęta pracą, a zatem to samo dotyczy każdego członka personelu. Miałam zostać stosownie przygotowana i wytresowana pod nieobecność jej wysokości. W ten sposób Miranda nie musiałaby cierpieć z powodu moich nieuniknionych pomyłek podczas przyuczania się do obowiązków. Uznałam, że to świetne rozwiązanie. Zatem punktualnie o siódmej rano wpisałam nazwisko do księgi Eduarda i dźwięk brzęczyka po raz pierwszy zaanonsował moje przejście przez elektroniczną bramkę.

– Ustaw się! – zawołał za mną Eduardo, tuż przed tym, nim zasunęły się drzwi windy.

Emily, prezentująca się szczególnie mizernie i niedbale w dopasowanym, ale pogniecionym przejrzystym białym podkoszulku oraz spodniach w kolorze oliwkowym, czekała na mnie w recepcji, ściskając w ręku kubek kawy ze Starbucksa i przerzucając nowy grudniowy numer. Wysokie obcasy umieściła wygodnie na szklanym stoliku do kawy, a czarny stanik wyraźnie rysował się pod kompletnie przezroczystą bawełną pokoszulka. Nieuczesane kręcone rude włosy, które rozsypały się na ramionach, i szminka, rozmazana nieco na skutek picia kawy, nadawały jej wygląd osoby, która ostatnie siedemdziesiąt dwie godziny spędziła w łóżku.

– Hej, witaj – powiedziała, fundując mi pierwsze oficjalne oględziny przez kogoś innego niż pracownik ochrony. – Ładne kozaki.

Mówiła poważnie? Czy z ironią? Z tonu jej głosu nie sposób było się zorientować. Już bolało mnie podbicie, a place miałam ściśnięte, ale jeżeli rzeczywiście jakiś szczegół mojego stroju zyskał uznanie pracownicy Runwaya, warto było cierpieć.

Emily przyglądała mi się przez dłuższą chwilę, po czym zdjęła nogi ze stolika, wzdychając dramatycznie.

– No, bierzmy się do roboty. Naprawdę masz szczęście, że jej nie ma – powiedziała. – Nie żeby nie była wspaniała, oczywiście, ponieważ jest wspaniała – dodała, wykonując coś, co niedługo miałam rozpoznawać – i zaadaptować na własne potrzeby – jako klasyczną Paranoidalną Pętlę Runwaya. W momencie gdy coś negatywnego wymyka się z ust Klakiera – jakkolwiek by to było uzasadnione – lęk, że Miranda się dowie, ogarnia mówiącego z przemożną siłą i prowokuje zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Jedną z moich ulubionych rozrywek w dni robocze stało się obserwowanie kolegów gorączkowo starających się zanegować każde bluźnierstwo, które wygłosili.

Emily wsunęła swoją kartę w elektroniczny czytnik i ramię w ramię przeszłyśmy w milczeniu przez kręte korytarze do centralnej części piętra, gdzie mieściło się zaprojektowane w amfiladzie biuro Mirandy. Przyglądałam się, gdy otwierała przeszklone drzwi do biura i rzuciła torbę oraz płaszcz na jedno z biurek, które stały tuż przed przepastnym gabinetem szefowej.

– To oczywiście twoje biurko. – Wskazała na gładki blat z drewnianego laminatu w kształcie litery L, który umieszczono dokładnie naprzeciw. Stał na nim nowiutki turkusowy komputer, telefon i kilka segregatorów, a w szufladach były już długopisy, spinacze i jakieś notatniki. – Zostawiłam dla ciebie większość moich rzeczy. Będzie łatwiej, jeżeli po prostu zamówię nowe dla siebie.

Emily awansowała na stanowisko starszej asystentki, zwalniając dla mnie pozycję młodszej. Allison opuściła już teren biura Mirandy na rzecz nowego posterunku w dziale urody, gdzie miała być odpowiedzialna za testowanie nowych podkładów, kremów nawilżających oraz środków do włosów i ich opisywanie. Nie bardzo rozumiałam, w jaki sposób praca na stanowisku asystentki Mirandy przygotowała ją do tego zadania, ale i tak byłam pod wrażeniem. Obietnice były prawdziwe: ludzie, którzy pracowali dla Mirandy, dostawali posady.

Reszta personelu zaczęła napływać około dziesiątej, w sumie jakieś pięćdziesiąt osób, do redakcji. Największy był oczywiście dział mody, z blisko trzydziestoma osobami, wliczając w to wszystkich asystentów od dodatków. Styliści z działu urody i pracownicy działu artystycznego dopełniali tę ludzką mieszaninę. Niemal każdy zatrzymywał się w biurze Mirandy, żeby uciąć sobie pogawędkę z Emily, wysłuchać ostatnich plotek na temat szefowej i obejrzeć nową dziewczynę. Tego pierwszego poranka poznałam dziesiątki ludzi, z których każdy olśniewał gigantycznym uśmiechem pełnym białych zębów i sprawiał wrażenie szczerze zainteresowanego poznaniem mnie.