Васіль Петручук - Клавуня, гэта я, твой Вася

Мой сын, браткі, падобны да мяне. Калі ўжо госць у хаце, то абавязкова мусіць яго пачаставаць. Ну, вось, пачаставалі яны мяне абедам і кампотам з сушаных груш з майго садка. П'ю я яго і зноў баюся, каб не захацелася на двор, бо што я цяпер зраблю. А як жа. Пузыр слабы, ці мо ныркі хворыя, як на злосць зноў хочацца. Пасмутнеў я і пачаў падазрона вярцецца, ды і размова не клеіцца. Сын кажа:

— Тата, мо вы хочаце ў туалет?

— А што гэта такое? — пытаю

— Ну мо вы хочаце пасікаць?

— Хачу ўжо даўно. А дзе ён у цябе, гэты туалет?

— А во, побач з кухняй.

— Што, я буду ў хаце сікаць?!

Ты што хворага з мяне хочаш рабіць ці дурня?!

Зазлаваў я і толькі яны мяне бачылі.

Вярнуўся з Беластока на свае прасторы, дзе раблю што хачу, і людзі мне шануюць, як разумнага чалавека, і ў хаце чысціня. Адна толькі думка мяне з'ядае: як вырваць сына з гэтага туалета, каб унукі раслі на прыстойных людзей.

1982 г.

Не крычу "Эўрыка!", бо гэта ўжо чарговае маё навуковае ад-крыццё. Але не загаловак сведчыць аб важнасці мае працы, якая прынясе народу неаблічальныя карысці, калі толькі нашы мужчыны паслухаюць мяне і пачнуць карыстацца адкрытым мною метадам.

Мне нават нязручна самому аб сваіх вынаходках пісаць, бо яшчэ могуць знайсціся людзі, якія скажуць, што хвалюся. Аднак, як добры грамадзянін і патрыёт, мушу, бо зайздросныя журналісты не імкнуцца са мною пагаварыць і за мяне напісаць. З другога боку, мо і лепш, бо я сам больш адукаваны апішу, а гэтыя пісмакі заўсёды выкінуць тое, што найважнейшае. Пасля ніхто не ведае, што да чаго.

А вось што да чаго. Знайшоў я сувязь паміж мужчынскай барадою і жаночым полам. Прынялося, усе ўжываюць, але моўчкі, каб не распаўсюджваць, бо магла б чакаць мяне высокая ўзнагарода. Знайшоў я (мо скажаце, што не?) спосаб на захаванне валосся на мужчынскіх галовах. Напрацаваўся, бо не хацеў: па-першае, каб лысакі валадалі светам, а па-другое, крыўдна было за жанчын, якія пакорна мусілі паддавацца такім, як Каджак, або Фантамас. Таксама ўсе рады, але не бойсь, ніхто не пісне і слоўца ў шведскім пасольстве аб вынаходлівым грабаўлякові. Але гэта нічога. Я і так выйграю, аднак сорамна будзе ўсім за тое, што пры жыцці мяне не дацанілі. Тым больш, што я няспынна працую над усё новымі ды новымі вынаходствамі.

Хаця мушу лаяльна (ад лаяльнасці, а не ад лаянкі) прызнацца, што апошняя мая вынаходка дасталася мне, як сляпой курыцы зерне. Давялося паездзіць толькі па вёсках, дзе вялізныя лясы, спаліць "крыху" бензіну і "пацягнуць" мужчын за языкі. Але асноваю да цягання іншых за языкі была мая першая размова, зусім на іншую тэму з маім добрым суседам Васілём Сапёлкай. Ён ужо пажылы чалавек, але мае добрую і не лжэ, бо ж баптыст. — Даўным-даўно, у міжваенны перыяд, калі В. Сапёлка быў яшчэ кавалерам, яго мелі прыняць у партыю (не сказаў у якую, але гэта няважна). Аднойчы раніцай ён меў пайсці на партыйны сход у Белавежскую пушчу. Але ж, як добры сын, перад выхадам з дому (мо на цэлы дзень, хто ж яго ведае) вырашыў нарубаць дроў, каб маці мела чым наварыць бульбы на абед. Калі ўжо канчаў апошняе палена, зласлівасць мёртвых прадметаў спавадавала, што Васіль тапарышчам так трахнуў у міжножжа, што не толькі не пайшоў на сход, а ледзь суседзі адлілі вадою. Адляжаў я, — гаворыць ён, — два тыдні ў пасцелі і так астаўся беспартыйным, шкада, бо тады паліцыя вельмі біла партыйных, а яны з ёю дражніліся. А я, брат ты мой, раздражніваць быў бы першы.

Ён В. Сапёлка, так расказаў, але я ўжо ўчапіўся аднае думкі. Мяне надта зацікавіў ягоны сказ пра ўдар "па званкох" і я запытаў: "Скажыце, дружа, ці перанесены вамі боль не адбіўся адмоўна на плоднасці?" Васіль у адказ зарагатаў і запытаў у мяне, ці забыў, колькі ў яго дзяцей у хаце, бо колькі па-за хатай, то ён і сам не ведае.

Калі ён гэта сказаў, я не мог дачакацца моманту развітання з ім і Іванавай Оляй, якой альпу завёз. Прыкідаючыся, што еду ў лес па маліну, паехаў я па падпушчаных вёсках шукаць мнагадзетных сем'яў. Знайшоў многа такіх сем'яў, у якіх шасцёра дзяцей, гэта найменш. Ва ўсіх дзеці здаровыя і прыгожыя, раз'ехаліся па свеце, не ведаўшы прычыны свайго шчасця, здароўя і прыгажосці. Кожны з іхных бацькоў, будучы кавалерам, перанёс боль тапарышча на сваёй сарамлівай частцы цела. Лічыў гэта няшчасцем, але пасля не здарылася, каб такога здрадзіла жонка, або хаця б адна шлюбная пара разышлася. Каго толькі я адведаў, усе былі людзьмі пажылымі, але здаровымі і радаснымі. Яшчэ пры мне і пры стале цалаваліся, нібы цяперашнія падлеткі. Аднаго толькі не хацелі ўспамінаць: таго, што тапарышчам — надта баліць. Максім нават прызнаўся калі я ўжо выясніў, у чым справа, што меў ён шчасце паспрабаваць болю ад тапарышча і ад чаравіка сябры пад царквою ў Дубічах.