Антон Алешка - Маладосць

— Міця...

Міця ступіў наперад.

— Надзя?!

Яна схапілася за яго руку, сціснула аберуч.

— Няўжо гэта ты? — збянтэжана дапытваўся Міця.

— Якім чынам? Адкуль? — задыхаючыся пытаецца Надзя. — Сядай, пагутарым.

Ад нечаканай сустрэчы доўга не магла супакоіцца Надзя.

— Быў так далёка, а гэта стаў так блізка. Ці даўно прыехаў?

— Дзён восем...

— Бачыш, а да мяне і не заглянуў. Але што... я сама толькі ўчора прыехала.

— Не спадзяваўся спаткаць...

Міця пазірае на пунсовы твар Надзі, яна ўсміхаецца.

Глянула яна на бліскучы чорны казырок шапкі ў руках Міці, на чырвоную зорку над зялёньш верхам.

— Я, таварыш капітан, ці як там у вас кажуць, паспела толькі скончыць інстытут. Доктар атрымаўся, дазвольце далажыць.

— Надзя — доктар. Як гэта гучыць? — дзівіцца Міця.— Ты мяне выперадзіла... Больш паспела.

— А гэта што? — паказала яна на ордэн.— Ты не прыбядняйся цяпер. Абы каму не даюць, як я ведаю.

— Гэта так, а вучыцца толькі зараз пачну. Памятаеш, як мы ўмаўляліся?

— Як не было, а зараз сустрэліся...

Хацеў гаварыць, але Надзя перапыніла.

— Цікава...

— Што?

— Чаму ты адзін?

Міця па-свойму зразумеў пытанне і зірнуў на шасэ. У абодвы канцы абапал — жыта і жыта. Нідзе — ні душы! Ён падсунуўся бліжэй, паглядзеў у цёмнае бяздонне чорных вачэй, ціха сказаў:

— Альбо я адзін? Здаецца і Надзя тут? — рука дакранулася да яе пляча.

— Не забыўся?

Доўгі пацалунак асвяжыў засохлыя губы Міці. Валасы лезуць у твар. Міця ўстаў. Ціха дыхнуў ветрык поверх нахіленага калосся.

— Не спадзявалася цябе бачыць,—сказала Надзя.— А зараз пойдзем да мяне.

Міця ўзяў веласіпед, папрабаваў шыну.

— Удваіх паедзем...

4

Алесь яшчэ раз наведаў Чапліцы і сказаў старшыні калгаса, што заўтра прыедзе зажынаць. Той на развітанні затрымаў яго, паведаміў:

— Гаворркі розныя былі пра камбайн, што і жне кепска, што і салому пакідае. Доктар мне дапамагла, сход правялі. Развеялі паклёп. Дык ты ўжо глядзі, нажмі кнопку дзе трэба, каб камбайн сябе паказаў во-о!

— Гэта можна...

— Адразу перастануць плёткі пускаць.

— За камбайн будзь спакойны. Заўтра чакай.

Алесь пакінуў канцылярыю, затрымаўся на ганку. Вуліцай ехаў Міця. Ён здзівіўся, што ўбачыў яго тут, аклікнуў:

— Міця!..

Ён глянуў з-пад лахматых брывоў:

— Дзе быў?

— У камендатуру ездзіў. Тут ходзіць адзін спрактыкаваны... Сход быў, нават наконт работы камбайна гутарылі.

— Чуў.

Алесь глянуў на гароды.

— Я заўтра пакажу, на што здольны мой агрэгат. Няхай...

— Я ўжо маю некаторы матэрыял. Як тут аграном працуе?

Алесь задумаўся.

— Я з ім мала сустракаюся. Не па спецыяльнасці. А ты што чуў?

— Ды тут. Севазварот як ён уводзіць? Мне тут сказала адна комсамолка. За школай жыве...

— Можа быць... Толькі ты... але цябе вучыць не трэба.

— Я да яе загляну... А ты куды?

Алесь кіўнуў у бок канцылярыі.

— Яшчэ раз аглядаў палетак. Заўтра агрэгат будзе тут.

Міця выехаў у канец, завярнуў да школы. На двары густа зеляніцца трава.

Падняўся на ганак, пастукаў. Ніхто не адклікаўся. Міця пастаяў.

За дзвярыма пачуліся крокі.

— Заходзьце!

Надзя стаяла на кухні.

— Ой, гэта ты? Праходзь сюды,—гаварыла яна.— Маці ў раён паехала, дык я за гаспадыню...

Яны прайшлі ў пакой, селі на канапу.

— Значыць, ты поўная гаспадыня? Кепска сустракаеш.

Надзя смяецца, абапершыся локцем на рукі Міці, нахілілася блізка.

— Віну папраўлю. Нічога.

Надзя выйшла на кухню.

Гучна пырскае вада ў дно міскі. Міця ўсміхаецца, стоячы ў дзвярах.

— Я раскладу дня не ведаў...

Надзя выцерлася, падыйшла да Міці.

— Прыбыла ў ваша распараджэнне.

Ён прыхіліў яе да сябе, пацалаваў. Калі адхінулася Надзя, сказаў:

— Вольна...

На акне надзімаецца фіранка. 3 саду прыемна пахне свежасцю.

Надзя прыбралася і яны праз двор выйшлі на палетак, поўны каласістага багацця. За ўзгоркам віднеецца лес, а там і рэчка.

— Сярод такога хараства хочацца гаварыць аб самым чыстым, што ёсць на душы... аб нашай маладосці...

Адсюль Міця з Надзяй пайшлі на курган. Злева віднеецца гарадок МТС.

— Глянь, Надзя, навакол... Я хоць не рамантык, а адчуваю як пяе ўсё. І гэта, як ты сказала, наша маладосць.

Назбірала Надзя кветак на кургане і, звязваючы букет, весела сказала:

— Маладосць... Маладосць...

Каля лесу тонка сцелецца ледзь бачная сінява і, здаецца, чутна, як падае з хвоі іголле.

Глыбока на поўныя грудзі ўздыхае багатая зямля. Час бяжыць хутка. Сіняя дымка вечара ахінула сад, бяседку.