Рыгор Бородулин - Здубавецьця (кнiга) (на белорусском языке)

Апёнак злуецца:

- Так бы й казаў, што веласiпед. А то ровар, ровар. Падумалася мне, што гэта вол.

Перажывём неяк

У Вушачы быў, так бы мовiць, мастак, што ў асноўным пiў, як у бот лiў. Часам на чарнiла (фарбы былi казённыя) зарабляў, ледзьве пэцкаючы няхiтрыя савецкiя плакаты раённага маштабу ды афiшы, калi якое кiно будзе. Сустракаю гэнага мастака пад час хрушчоўскае кампанii барацьбы з фармалiстамi й абстракцыянiстамi. Як i належыць - пьяны-пьяны. Суцяшае сябе й мяне за кампанiю:

- Ну, нiчога. Нас усiх б'юць, перажывём неяк.

За свае грошы

На прастольнае савецкае сьвята ўдзельнiк вайны валiцца аблiччам у лужыну, падымаецца ды зноў у тую ж лужыну. Жанчына заўважае:

- Божа, сiла твая сьвятая! За свае грошы так мучацца.

Моўчкi

У раённай вушацкай гасьцiньнiцы нiяк ня можа ўгаманiцца п'яная шафярня. Раве музыка. Жанчына, слабая на нервы, крычыць:

- Дайце жыць!

- Жывi моўчкi! - чуецца ў адказ.

Скрабок

Мужык быў падмяталам. Жонка цьвялiлася зь яго, iначай як скрабок i ня звала. Ня вытрываў, такога чосу даў, гаварыць жонка ня можа, дык хоць кiпцюрамi шкрэбае па падлозе. Усё роўна - скрабок!

Прынёс

Пастухi пасуць авец. Ранiца. Туманок. З хмызу падкраўся воўк дый ухапiў ягнятка. I ўцякае з дабычай на сьпiне ягнятнiк. (Мама некалi мне тлумачыла вузкiя прафесii ваўкоў. Той, якi коней рэжа - канятнiк, жарабят - жарабятнiк, на гусей палюе - гусятнiк.) А пастухi галёкаюць з двух канцоў:

- Цi гэта воўк?

- Аняго ж (iдзе ўстойлiвы выраз) заяц.

- Цi ён панёс?

- Аняго ж (зноў той жа выраз) табе прынёс.

Пакуль турукалiся, шэрага й сьлед прастыў. Разважлiвы вушацкi характар ня заўсягды карысьць прыносiць.

Ня круг

Вушацкiя любiлi прыгавор: "Куме мой, куме, дурны твой вуме. За аднаго абеду сем вёрст еду". Казалi й пра такiх, у каго ў роце мухi жэняцца: каша ў печы, а малако ў клецi, дык у клець з кашай па малако хадзiлi. I сапраўды старцу вярста ня круг.

Толькi з панам Богам

Пасьля вайны ў Заходняй Беларусi шмат хто iмкнуўся паехаць у Польшчу. (Хоць пасьля пiсалi: ожэл бялы, але жонд радзецкi). Агiтатарам з Усходняй было дадзена заданьне чынiць перашкоды. У бальшыне сваёй ад'язджанцы гэтыя былi палякамi касьцельнымi. I вось на адным сходзе ўшацкi актывiст вырашыў пасадзiць маладзiцу ў галёш. Просiць:

- Ну, калi ты полька, пагавары са мной па-польску.

Маладзiца адсекла:

- Па-польску я толькi з панам Богам размаўляю, а з такiм чортам як ты й гаварыць ня хачу.

Зала грымнула рогатам. Агiтацыя была зьведзена на нiшто. Атрымалася па Марксу: сьмеючыся, чалавецтва расстаецца з сваiм мiнулым.

Каб яшчэ кудзеля...

Мацi хварэла. Дачка прала кудзелю. Кудзелю спрала. Мацi памерла. Дачка галосiць:

- Каб яшчэ кудзеля была, дык мая мамка б жыла...

Ня носяць запазухай

На вушацкае зямлi гэтулькi камянёў, аж людзi вераць, што камянi растуць. Было, цэкоўскi iнсьпектар адвячоркам пасьля абеду, якi ў вячэру перарос, едучы ў райкомаўскай машыне, хвалiў начальства за такую ўвагу да авечкагадоўлi. Яно й на цьвярозую галаву ў тумане валуны лёгка за авечак прыняць.

I дагэтуль распавядаюць, як нехта ехаў на працу ў наш раён з Магiлёўшчыны ды браў з сабою два камянi - гнёт на гуркi, на капусту. Яму адразу параiлi выкiнуць, бо на вушацкае зямлi камянёў хопiць на ўсё. Толькi камень запазухай вушацкiя ня носяць.

Дзецi вiнаватыя

Шляхцянка ў касьцёле трымае малiтоўнiк дагары нагамi. I суседка, якая ўмее чытаць, пытаецца, чаму панi так малiтоўнiк трымае. Шляхцянка адказвае:

- То дома дзецi пшэвруцiлi.

Ненармальны

Нехта з вушацкiх шафёраў паехаў у суседнюю Смаленшчыну (яно, калi верыць царскiм картам, дык Смаленшчына ня суседняя, а нашая, беларуская), але забыўся ўзяць з сабой папаску. Заўсягды ж ня забываўся, асаблiва калi ехаў у Расею. Прыехаў. У вадну хату, у другую - просiць, каб што прадалi: цi масла, цi яек, цi сала. Як на марсiянiна глядзяць за такую просьбу. Нарэшце, калi ногi прыбiў да самага азадку, нехта зьлiтаваўся, дый паслаў у канцавую хату: "Там ненармальны жыве". А ненармальны, як выясьнiлася, таму, што трымае сьвiнчо, курэй, нават кароўку. Ён зь Беларусi пераехаў. Зямляк.

Палатунак ня па зубах

Пра вайну 1812 года распавядалi ў Кавалеўшчыне. Холад. Голад. Маладзiца зь дзецьмi сядзiць у нейкае яме. Прыходзiць галодны француз, жэстамi даводзiць, што хоча есьцi. У маладзiцы ў глiнянай мiсе камянькi, падае французу. Ашалела зiрнуўшы на гэтакi ня па ягоных зубах палатунак, француз, як любяць пiсаць нашыя эпапеiсты, падаўся ў бок лесу.

Дзякуй

У Кублiчах у ваднаго жыда сын ускочыў на каня й хацеў праскочыць празь мяжу. Яна йшла побач з мястэчкам. Памежнiкi схапiлi ўтрапёнца. Прыбег бацька й пачаў шчыра: