Евгений Василенок - Сёмае акно (на белорусском языке)

- Да вас... вось... - i я падала яму заяву.

Усё з тым жа выразам здзiўлення на твары стары нерашуча ўзяў з маiх рук шэры лiсток, глянуў на яго i раптам засмяяўся.

- А бадай яму лiха, гэта ж я зусiм забыўся, што цяперака я тут начальнiк... Даруйце, калi ласка...

Ён хацеў быў зноў насунуць на вочы другiя акуляры, але перадумаў i з шчырым давер'ем сказаў мне:

- Я, цi ведаеце, сам толькi ўчора паступiў сюды працаваць. I, бачыце, не прывык яшчэ. Сядзеў тры гады на пенсii, не ўседзеў больш i падаўся сюды. Усё ж нейкi занятак...

Уздыхнуўшы, ён прамовiў яшчэ нешта, але я не пачула, бо штосьцi пачало раптам замiнаць яму гаварыць i ён нiбы глытаў свае ж словы. Пасля ён ускочыў з-за стала, збегаў у суседнi пакой, прынёс адтуль крэсла i прапанаваў мне сесцi. А сам усё прасiў прабачэння:

- Вы ўжо ж даруйце мне... Прывыкну, вядома. Да ўсяго можна прывыкнуць. Праўда?

Голас у яго быў сiплаваты, вочы часта мiргалi, i мне чамусьцi стала вельмi шкада яго.

- Можа мне зайсцi другiм разам?

- Што вы, што вы! - замахаў рукамi дзядуля i ледзь не ўпусцiў з iх акуляры. - Ого, так я вас i выпушчу, чакайце! Вы ж у мяне першая кадра!

Так i не надзеўшы другiя акуляры, ён узяўся чытаць маю заяву. Тут у пакой завiтала нейкая тоўсценькая жанчынка, i з iх размовы я ўведала, што начальнiк аддзела кадраў мае прозвiшча Гур'янчык. Жанчынка была чымсьцi нездаволеная i нечага дамагалася ад Гур'янчыка, i той пад яе нацiскам штосьцi паабяцаў ёй. Калi яна пайшла, Гур'янчык зноў узяўся за маю заяву.

Тым часам я як след разгледзела яго. Асаблiва мяне ўразiў яго нос. Ён быў нейкi кручкаваты, проста-такi драпежны, i зусiм не адпавядаў дабрадушнай усмешцы, якая амаль не сыходзiла з ягонага старанна паголенага твару.

- Ну, ну... - сказаў Гур'янчык, калi прачытаў заяву. - Дзесяцiгодка, выходзiць, за плячмi ёсць?

- Нашу, - сказала я.

- Можа, прабачце, i з медалем?

- Медаляў на маю долю не хапiла.

Ён трошкi памаўчаў i цiха спытаў:

- А iнстытут?

У мяне не хапiла духу прызнацца, што я збаялася конкурсу i нi ў якi iнстытут дакументы не падала. I я дзёрзка сказала:

- Маю ахвоту прайсцi другую навуку. Прадаваць у вас на пошце маркi.

- А-а-а... - працягнуў Гур'янчык i зноў пачаў перачытваць маю заяву. Пасля сумна сказаў: - А коскi ўсё ж трэба ставiць, нават у заявах.

I, узяўшы ручку, ён крутнуў ёю ў якiмсьцi месцы маёй заявы.

"Усё прапала!" - вырашыла я.

- А вы не ўздыхайце... як вас? Ганна Мiкалаеўна? Не ўздыхайце, Ганна Мiкалаеўна. Вам галоўнае цяпер - не зблытаць двугрывенны з пятаком. I яшчэ - даць рэшту з рубля не пяцьдзесят капеек, а шэсць грыўняў, калi чалавек просiць марку для простага пiсьма. Тут коскi непатрэбны.

Я бачыла, што Гур'янчык робiцца ўсё больш i больш нездаволены мною.

- Заўтра i пачынайце, - ужо амаль злосна сказаў ён, выводзячы на маёй заяве маленькiмi лiтарамi рэзалюцыю. - Ваша пасада будзе называцца... пачакайце, зараз я вам скажу... - Ён пагартаў нейкую кнiгу - здаецца, тую самую, якую трымаў у руках, калi я прыйшла да яго. - Вось: паштовы агент! Здорава гучыць, га? Агент! - I Гур'янчык падняў угору ўказальны палец правай рукi. Сiвыя бровы яго таксама ўзнялiся, нарабiўшы на лбе глыбокiх маршчын.

Трэба было штосьцi сказаць начальнiку аддзела кадраў перад тым як развiтацца, але што - я не ведала.

- А мая Саша ў педагагiчны падалася... вось... - пацiху, нiбы адказваючы на нейкiя свае думкi, прамовiў Гур'янчык.

- Бывайце! - выгукнула я i пабегла з пакоя.

Вось так i паступiла я на работу...

А цяпер во не сплю, сяджу на сваiм ложку i ўсё думаю...

Зазванiў будзiльнiк. Гэта я ўчора звечара накруцiла яго, каб не праспаць...

На дварэ iдзе дождж. Фортка ў пакой адчынена, i я чую, як кроплi з шумам падаюць на лiстоту клёна, што расце пад самым маiм акном. Чамусьцi ўяўляецца, быццам клён курчыцца, уздыхае i вось-вось пачне скардзiцца мне на панылы, надакучлiвы дождж.

Я бяру парасон i выходжу з дому. У наш завулак залятае гарэзлiвы ветрык. Стары клён нездаволена калыша галлём, пакуль я не збочваю на вулiцу.

Прыгадалася... Аднойчы, калi я была яшчэ зусiм маленькая, бабуля-нябожчыца мне неяк сказала:

- Ох, i язычок у цябе, Ганначка! I трашчыш, i трашчыш - ну чыста сарока. Глядзi, будзеш от так i далей трашчаць, вырасце ён у цябе, як вясло. Кепска тады табе будзе.

- Чаму кепска? - зацiкавiлася я.

- А таму, што тых, у каго язык доўгi, пасылаюць на пошту. Стаяць яны там, высунуўшы свае языкi, а людзi падыходзяць i мачаюць аб iх свае маркi.

Мiлая мая бабуля, каб жа гэта ты ведала, куды я зараз iду!..

Пошта адчыняецца ў дзевяць гадзiн, але я прыйшла а палове дзевятай, i гэтыя паўгадзiны да пачатку працы жанчына з высокай прычоскай цярплiва растлумачвала мне мае абавязкi. Ля майго стала стаiць невялiкая жалезная скрынка, у ёй поўна марак, канвертаў, паперы для пiсем, усялякiх бланкаў для тэлеграм, паштовых пераводаў, пасылак.