Кузьма Черный - Буланы (на белорусском языке)

I нiхто з гэтых трох iстот не адчуваў усяе глыбiнi моманту, што была тут блiзка смерць. Будзе, як i раней, пахнуць у лагчынах травою, будуць у сонечныя днi вятры гнаць пыл па дарогах, будуць хмары палiваць зямлю дажджом, а пасля глядзець на макрату ды смяяцца сонцу. Будзе ўзнiмацца ў свеце ў iстотах радасць, будзе ападаць, да смутку, зноў пасля ўзнiмацца... А ў той час Раман Драгун скажа суседу:

- Быў у мяне конь Буланы, от цягавiты быў, пакуль не з'ездзiўся.

Грыз сабе Буланы траву...

"Спазнiўся на вячэру, - думаў Бяляк, - чорт яго ведае, як шкода, ах каб ты згарэла, каб ты... гэткая работа".

"Хутчэй бы знайсцi ды кончыць, - думаў Карась, - а тады вечарам запрагу каня, ды ехаць трэба ў горад".

* * *

Няпэўная пара - восень. Зноў узнiмацца пачаў вецер, зноў пагнаў ён хмары. Ды ўжо сагнаў iх усе за далёкiя лясы, за зямныя далi.

I глянула на зямлю зусiм яснае неба. Як бы гэта летняя шырыня адчулася ў iм. Як бы гэта прасторы свету разгарнулi некую вялiкую думку.

Беглi па зямлi зыкi, чуўся з дарогi звон тэлеграфных дратоў, стукалi недзе калёсы ды гаварылi людзi. Можа гэта Карась з Беляком выказвалi сваё нездавальненне, а можа так гаварылi аб сваiм iншым...

I ўсё дзьмуў ды дзьмуў вецер, i ўсё ясней i ясней рабiлася на зямлi ад яснага неба, бо зусiм зышлi хмары.

Яны ўдвух падышлi да дарогi. Раптам выйшлi да яе праз кусты. А там вiдаць ужо была вёска, а за ёю бегла далёка ржышча.

- Хто яго ведае, - сказаў раптам Бяляк, - от неяк не разабраць, як паглядзiш - цi гэта восень, цi вясна.

- Дай закурыць, - адказаў Карась.

Пры дарозе на каменнях яны селi i пачалi курыць. Курылi сабе пацiху, курылi, а пасля ўсталi ды зноў пайшлi шукаць Буланага. I можа гэта ад таго, што спакойна на каменнях пакурылi яны, прапалi ў iх сляды злосцi на Буланага за тое, што ўцёк з-пад нажа, i на самiх сябе, што няспрытна кожны рабiў тое, што трэба.

Так i шукалi Буланага...

Знайшлi яны яго за кустамi каля дарогi. Ён стаяў на некай пакарпанай раллi i выгрызаў нешта з аднаго месца - можа да смаку яму прыйшлася халодная трава, з'едзеная раней каровамi. Ён не даваўся iм - яны зноў прабудзiлi ў iм некую, аб нечым i ад нечага трывогу, i ён кiнуўся бегчы, а пасля як бы раздумаўся, адчуў раптам, што ногi неяк дрыжаць i слабыя i недзе ў глыбiнi жывата нешта моцна сцiснулася. Як бы паплыло што над iм, цераз яго галаву, i ад гэтага галава сама апусцiлася ўнiз, але занечым трэба было трымаць яе ўгары. Тады ён толькi вушамi пашавялiў трохi ды раптам стаў.

- Кось-кось, - пазваў яго Бяляк, - косенька Буланы...

I раптам хвацiў яго за валасы, што звесiлiся над левым вухам.

I тады павялi яго.

З такою ж трывогаю ва ўсёй сваёй iстоце i з такою ж цяжкасцю ў жываце пайшоў ён за iмi, некалькi разоў спатыкнуўся аб высокую мяжу... I ўсё ж скрозь трывогу калацiлася ў iм нешта падобнае да адчування, што пасля поля гэтага i гэтых людзей будзе нешта вельмi добрае - пачынаў канчацца дзень, i загэтым iнстынкт прывык да спакойнага начлегу... I па меры таго як iшлi яны, усё спакайнеў ён - адчувалася ўжо iм нешта добрае, звычайна-спакойнае.

Канчаўся дзень, як яны прыйшлi...

VII

Бяляк забыўся, што вакол адзiноцтва асенняга дня, поле ды вецер, - як бы гэта адчуў ён вакол сябе тысячы людзей, тысячы зацiкаўленых вачэй, i сам ён у цэнтры ўсяго. Свет прыслаў вялiкiх сваiх прадстаўнiкоў, каб бачыць тое, што робiць тут Бяляк Мiкалай. I ён мацней, як тады, хвацiў Буланага за морду.

У Карася быў такi выгляд, як бы гэта ён стаяў адзiн, ахвачаны цеменню ночы, так што нiхто яго не бачыў, нiхто аб iм не ведаў i не думаў. Ён спакойна, з каменным выразам твару, дастаў з халявы нож, папрабаваў пальцам вастрату яго i, як бы што раптам уцямiўшы, даў гэтым нажом Буланаму ў грудзi...

Буланы не то што каб гэта адчуў боль, яе неяк асаблiва i не было. У першую хвiлiну было нейкае як бы непаразуменне перад усiм тым, што робiцца, што робяць, што ёсць... У наступную хвiлiну далечыня зямлi, якая вiдна была, паплыла ўгору, пасля пайшла нек набок, i па ёй забегалi чорныя кроплi. Пасля ўсё стала цёмна-шэра-сiнiм, паплылi ў iм чырвоныя лапiны, з нейкаю страшною зеленню ды яшчэ з нечым такiм, што i ўсё, i нiчога; тады моцна застукала нешта шумнае i тупое ў вушы, i раптам, у тры, пяць момантаў усё пачало рабiцца нiчым. I ўсё стала нiчым.

I стаў такi выгляд у Буланага: чаму гэта яму канечне сагнуць пярэднiя ногi ў каленях, каб апусцiць на зямлю, чаму не ўпасцi яму проста, як стаяў, i чаму яму канечне трэба падаць?!

Бяляк азiрнуўся на кусты i плюнуў убок, бо было яму прыемна пляваць. Карась абцёр нож аб шыю Буланага i зноў папрабаваў пальцам яго вастрату.