Владимир Дубовко - Пялёсткi (апавяданнi на белорусском языке)

Так i зрабiў. Напакаваў кiшэнi казлякамi. А кiшэнi, праўду кажучы, былi ёмiстыя: кравец кужалю не пашкадаваў. Гэта ж не шарачок выцалёўваць!

Тым часам нашы выбралi бульбу. Частку ўсыпалi ў загадзя падрыхтаваныя ямы, а рэшту - пассыпалi ў мяшкi i склалi iх на воз. Усе iшлi пехатой, аднаго мяне пасадзiлi на бульбу. Прыгрэўшыся ля мяшкоў, я заснуў.

Калi мы прыехлаi двору, мяне, соннага, занеслi ў хату i, не распранаючы, паклалi на печ. А самi занялiся парадкаваць бульбу ды гатаваць вячэру. Вячэраць у нас садзiлiся ўсёй сям'ёй: дарослыя i дзецi. Пабудзiлi, паклiкалi i мяне.

Прахапiўшыся, я адразу палез у кiшэнi, каб даць маме свой здабытак.

Толькi прамовiў словы: "Мамачка! Што я знайшоў!", як мае рукi трапiлi ў нейкi кiсель. Ажно гэтыя казлякi на гарачай печы папяклiся, ператварылiся ў сапраўдны клей.

Як я закрычаў, загаласiў - аж зайшоўся ад плачу. Бацькi напалохалiся: я ўзняў рукi ўгору, з iх цячэ нейкая брыда.

Колькi часу прайшло, пакуль дабралiся толку! Тады ж пачалося другое гора: забрудзiў новае пальцечка.

Але мяне суцешылi тым, што дакляравалi сёння ж пальцечка вымыць. Мне растлумачылi, яно стане яшчэ прыгажэйшае...

Так я ў самыя малыя свае гады даведаўся, што трэба насцярожана аглядаць i радасць, цi не схаваны ў ёй, часам, слёзы...

Мой першы працоўны дзень

Мне споўнiлася шэсць гадоў. Праўда, пары месяцаў не хапала, але я быў рослы хлопчык, i нiхто не сумняваўся, калi я казаў, што мне шэсць поўных. Гэтая мая пахвальба, мабыць, дапамагла таму, што мне надумалi даць пэўную работу на ўсс лета. Не цяжкую, без пылу i дыму, але... ад усходу сонейка i да сонейкавага захаду. Работа гэтая - пасвiць гусi. Iх у нас быў статак немалы: тры гускi, гусак ды пятнаццаць гусянят. Схадзiў я з мамай напярэдаднi на выган. Расказала мне яна, як iх трэба пасвiць, каб яны добра наядалiся, як трэба пiльнаваць, каб iх нiхто не крыўдзiў - нi дзецi, нi якiя бобiкi цi рудзiкi.

- Заўтра, - мне сказана было, - як толькi сонейка пачне ўставаць, ты таксама ўстанеш i пагонiш гусi на пашу. Так сонейка i будзе даглядаць цябе цалюткi дзянёк. А калi яно пойдзе за небакрай, на адпачынак, дык i ты з гусямi двору...

Падрыхтавалi мне торбачку, а ў ёй луста хлеба ды невялiчкi сырок.

- Калi захочаш пiць пасля палудня - нап'ешся з ракi.

Добра я спаў. Разаспаўся надта. А тут мяне пад бачок:

- Сынок! Уставай! Сонейка пачынае ўзыходзiць...

- Мамачка! Яшчэ крыху пасплю...

- Сынок! Чуеш, гускi цябе шукаюць, клiчуць: "Га-га-га, а дзе наш пастушок?" Уставай. Трэба ж i паснедаць...

Устаў я. Ногi мае аж запляталiся, калi я iшоў да мыцельнiка. Папырскаў там вады на твар. Пасля - паснедаў. Торбачку цераз плячо. Дубчык у руку i - на панадворак. А гусi ўсе чакаюць ля брамы i гагочуць, гагочуць...

Адчынiлi браму - яны адразу налева, на выган. Гусак наперадзе, гускi з бакоў i ззаду, а гусяняткi ўсярэдзiне, пад надзейнай аховай.

Гускi толькi гагакаюць на кожны шолах, на кожны стук.

Выбралiся мы на выган. Там яны ўсе да травы. Нездарма ж i пра людзей гавораць, калi iх да чаго вельмi цягне: "Прыпаў да гаворкi, як гусi да травы..."

Я тым часам бадай зусiм ачуняў. Пачаў разглядаць, дзе што робiцца, як конiкi свiргочуць i скачуць з травiнкi на травiнку, як божая кароўка клапатлiва аглядае нейкую зёлку, як плiсачка круцiць сваiм хвосцiкам, а сама нiбыта паклоны адбiвае... Колькi ўсяго цiкавага!

Пачакаўшы, паехалi людзi з суседнiх вёсак нашай дарогай у мястэчка. Едучы, яны злазiлi з вазоў, адчынялi вароты, за якiмi была ярына. Праехаўшы, зачынялi вароты i тады толькi садзiлiся на воз. Але адзiн нейкi нявывалака, праехаўшы, за сабой вароты не зачынiў, паленаваўся. Сеў сабе i паехаў сваёй дарогай. Магчыма, ён разважаў так, што пастушок зачынiць вароты. А пастушок гэты i не здагадаўся.

Наш гусак, пабачыўшы адчыненыя вароты, адразу да iх i падаў сiгнал: "Го-го-го!", гэта значыць - "за мной усiм родам!". Так увесь род гусiны i падаўся праз вароты ў ярыну. А там, ля самага плота, Жаўняроў авёс. Ды такi авёс - цёмна-зялёны, як трысцё.

Прыпаўшы да таго аўса, мае гускi зусiм замоўклi. Яны елi, елi. Клалiся на авёс, адпачывалi. Пасля зноў уставалi, зноў елi.

Раптам з'явiлася старая Жаўнярыха. Яна толькi выгукнула:

- А божухна, а лiтасцiвы!

Пасля схапiла нейкую парканiну i пачала латашыць маiх гусак. А мне ж дадзены наказ - баранiць гусей i ад людзей i ад бобiкаў. Я са сваiм пруточкам да яе ды ў голас:

- Што вы робiце! Гэта мае гусi!

- Ах, твае? Гэта твае гусi? Дык на ж i табе!

Тут парканiна загуляла па маiх баках. Ужо ж яна мяне так перыла, так пляжыла, што жывога месца на мне не засталося. Гусi тым часам самi выбеглi ўсе на выган. Пайшоў i я за iмi, слязьмi аблiваючыся. Старая тая зачынiла вароты i падалася да гасподы, праклiнаючы i маiх гусей i мяне самога...