Jane Austen - Emma

W tej erze rozkwitu literatury podobne zbiory, prowadzone na szeroką skalę, nie należały do rzadkości. Panna Nash, prawa ręka pani Goddard, spisała ich co najmniej trzysta. Harriet zaś, zachęcona przez nią w tym kierunku, miała nadzieję, że przy pomocy panny Woodhouse zbierze ich znacznie więcej. Emma, obdarzona wyobraźnią, pamięcią i dobrym smakiem, pomagała jej, jak mogła, że zaś Harriet miała bardzo ładny charakter pisma, wszystko zdawało się zapowiadać, że zbiorek jej będzie niepowszedni, zarówno pod względem formy, jak pod względem objętości.

Pan Woodhouse interesował się tą sprawą niemal równie żywo, jak obie panny i starał się często przypomnieć sobie coś, co warte było zamieszczenia w zbiorku. Tyle przecież było dowcipnych zagadek w latach jego młodości, to dziwne, że ich nie zapamiętał, ale może z czasem sobie przypomni. Kończyło się jednak zawsze na:

„Kitty, ta zawsze chłodna, choć piękna dziewczyna…”

Jego serdeczny przyjaciel, pan Perry, któremu o tym powiedział, nie mógł sobie na razie przypomnieć ani jednej zagadki, czy też czegoś w tym rodzaju; ale pan Woodhouse chciał zaostrzyć jego uwagę: aptekarz tyle się obraca pomiędzy ludźmi, że za jego pośrednictwem, jak sądził, mogło wpłynąć coś ciekawego.

Córka natomiast nie pragnęła bynajmniej, aby luminarze z Highbury zostali w tym celu zmobilizowani. Prosiła o pomoc jedynie pana Eltona. Zaproszono go do współpracy w wyszukiwaniu wszelkiego rodzaju dowcipnych zagadek, szarad albo rebusów, jakie tylko mógł sobie przypomnieć; Emma z przyjemnością obserwowała, jak gorliwie czerpał ze skarbnicy pamięci, a równocześnie spostrzegła od razu, jak baczy na to, żeby nic rubasznego, nic, co nie zawierałoby zręcznie ukrytej pochwały dla płci pięknej, nie przeszło przez jego wargi. Zawdzięczały mu parę najzręczniejszych zagadek, a gdy pełen triumfu przypomniał sobie i dość sentymentalnym tonem wyrecytował dobrze znaną szaradę:

Pierwsze zdradza smutek,

Jaki niechybnie czeka drugie,

Wszystko zaś jest najlepszym lekiem,

Które złagodzić może i wyleczyć ów smutek…

z przykrością wyznała mu, że wpisały ją do zbiorku już dość dawno.

– Czy nie zechciałby pan sam ułożyć dla nas szarady? – zapytała. – Jedynie wtedy będziemy miały pewność, że jest nowa, a nie wątpię, że przyszłoby to panu z łatwością.

– Ach, nie, nigdy w życiu nie potrafiłem złożyć nawet dwóch wierszy. Nie mam ani krzty zdolności w tym kierunku. Obawiam się, że nawet panna Woodhouse – tu zawahał się chwilę – ani panna Smith nie zdołałyby mnie natchnąć.

Jednakże nie dalej niż następnego dnia nawiedziło go natchnienie. Wstąpił na chwilę, po to tylko, by złożyć na stole arkusik papieru, zawierający, jak twierdził, szaradę, którą przyjaciel jego ułożył na cześć pewnej młodej damy, stanowiącej przedmiot jego uwielbienia. Emma odgadła wszakże od razu z całego jego zachowania, że autorem szarady nie jest nikt inny tylko pan Elton.

– Nie mogę ofiarować tego do zbiorku panny Smith – powiedział. – Jest to utwór mego przyjaciela, nie mam więc prawa wystawiać go na widok publiczny, ale może pani zechce to przejrzeć.

Słowa te były raczej zwrócone do niej niż do Harriet. Emma zrozumiała to w lot. Okazywał wielkie zmieszanie i łatwiej mu było jej spojrzeć w oczy niż spotkać się ze wzrokiem Harriet. Wymknął się cichaczem. Emma przeczekała chwilę, po czym rzekła z uśmiechem, przysuwając arkusik przyjaciółce:

– Weź ten wiersz, to dla ciebie, to twoja własność.

Lecz Harriet drżała ze wzruszenia i nie mogła wziąć wiersza do ręki, a więc Emma, która nigdy nie wzdragała się przed pierwszeństwem, sama musiała odczytać długą szaradę zatytułowaną: „Do…” i kończącą się słowami:

Pierwsze, drugie, trzecie do siebie dodane

Łączą słowo i plany w sercu ukrywane.

Wiem, że twój lotny umysł rozwiąże zadanie,

I ledwo śmiem pomyśleć, co się wtedy stanie,

Gdy tajny sens odczyta główka Twa urocza.

Może znajdę odpowiedź w Twoich słodkich oczach?

Spojrzała na wiersz, zastanowiła się, przeczytała jeszcze raz, żeby się upewnić i całkowicie opanować jego treść, po czym wręczywszy go Harriet – i podczas gdy ta łamała sobie głowę nad szaradą, pełna najlepszych nadziei i z zupełną pustką z mózgu – siedziała radośnie uśmiechnięta, myśląc w duchu: „Bardzo dobrze, panie Elton, naprawdę bardzo dobrze. Widywałam gorsze szarady. Konkury, nader zręczna aluzja. Wielce się to panu chwali. Taki mały rekonesans. Pomiędzy wierszami przeczytać można wyraźnie: Proszę, niech mi pani pozwoli starać się o jej względy, panno Smith. Niech pani zaaprobuje jednocześnie moją szaradę i moje zamiary…Może znajdę odpowiedź w Twoich słodkich oczach?… – stworzone dla Harriet. Słodkie – to najwłaściwsze określenie jej oczu… Wiem, że twój lotny umysł rozwiąże zadanie… hm, lotny umysł Harriet! Tym lepiej. Ten, co to pisał, musi być bardzo zakochany. Ach, panie Knightley, żałuję, że pan tego nie widzi, sądzę, że to by pana przekonało. Po raz pierwszy w życiu musiałby pan przyznać, że się pan pomylił. Znakomita szarada i bardzo stosowna do okoliczności. Sytuacja winna wyjaśnić się wkrótce”.

Nagabywana niecierpliwymi pytaniami Harriet musiała przerwać te miłe rozmyślania, które w przeciwnym razie potoczyłyby się jeszcze dalej.

– Co to może znaczyć, panno Emmo, co też to może znaczyć? Nie mam pojęcia, ani rusz nie mogę się domyślić. Co też to może znaczyć? Niech pani się postara odgadnąć, niech mi pani pomoże. Nigdy nie widziałam tak trudnej szarady. Może to znaczy królestwo? Ciekawa jestem, kto to jest ów rycerz, a kto owa dama. Czy uważa pani, że to dobra szarada? Czy chodzi o kobietę? „O myśli swych królowej marzy tylko co dzień”. A może to Neptun? „Niczym król morskich głębin w fale się zanurza”… A może trójząb, a może rusałka albo rekin? Ach nie, rekin ma tylko dwie sylaby. To z pewnością bardzo dowcipna zagadka, inaczej nie byłby jej przyniósł. Ach, droga pani, czy zdołamy ją kiedykolwiek rozwiązać?

– Rusałki, rekiny! Głupstwa pleciesz! O czym ty myślisz, moja miła? Przecież to nie miałoby najmniejszego sensu, gdyby nam przyniósł szaradę napisaną przez przyjaciela o rusałce albo o rekinie. Daj mi to i posłuchaj: „Do…” czytaj: do panny Smith.

W turnieju KON-nym, z włócznią i w pełnym rynsztun-KU

ubiegał dawny RY-cerz o względy swej damy…

Pierwsze, drugie, trzecie do siebie dodane

łączą słowa i plany w sercu ukrywane…

To znaczy KON-KU-RY, jasne jak na dłoni.

Gdy tajny sens odczyta główka twa urocza,

Może znajdę odpowiedź w Twoich słodkich oczach?

– Bardzo zręcznie ułożony madrygał, a zakończenie zrozumiesz chyba bez trudu. Możesz spokojnie wziąć je do siebie. Nie ma nawet cienia wątpliwości, że zostało napisane z myślą o tobie.

Harriet nie potrafiła się oprzeć tak kuszącym perswazjom. Odczytała raz jeszcze zakończenie, drżąc ze szczęścia. Nie mogła słowa przemówić. Ale to było niepotrzebne. Dosyć, że serce jej zabiło mocniej. Emma mówiła za nią.

– Znaczenie tego madrygału jest tak wyraźne i tak szczególne – powiedziała – że nie wątpię już teraz o intencjach pana Eltona. Ty stanowisz przedmiot jego uczuć, jestem pewna, że niebawem dowiedzie ci ich w pełni: zamiary jego są tak jasne i wyraźne, jak moje życzenia w tym względzie, odkąd ciebie poznałam. Tak, Harriet, od pierwszej chwili pragnęłam właśnie tego, co się teraz stało. Nie potrafiłam tylko powiedzieć, czy wzajemne wasze uczucie jest raczej niedościgłym marzeniem, czy najnaturalniejszą w świecie koleją rzeczy. Było równie prawdopodobne, jak pożądane! Jestem bardzo szczęśliwa. Gratuluję ci, droga Harriet, całym sercem. Kobieta może być dumna, że wywołała taki afekt. Mariaż ten przedstawia same dobre strony. Zapewni ci wszystko, czego możesz pragnąć: szacunek, niezależność, ładny dom, osiądziesz wśród prawdziwych przyjaciół, w bliskości Hartfield i mojej, co utrwali raz na zawsze naszą przyjaźń. Ten związek nie wywoła nigdy rumieńca wstydu ani na twojej, ani na mojej twarzy.