Густав Майринк - Чалавек на бутлі

– Брава, брава, П’еро! Выдатна сыграна! Da capo, da capo!– лямантаваў натоўп.

Але як што чалавек больш не варушыўся і не кроіў грымасаў, каб паўтарыць сцэну на біс, апладысменты спакваля аціхлі, і агульная ўвага перакінулася на марыянетак.

А тыя ўсё яшчэ стаялі ў ранейшых паставах духаў, але цяпер у іх міны ўтачылася нейкая напруга, якая раней неяк не бралася на вока. Здавалася, быццам яны чакалі нейкай важнай каманды. Гарбаты карлік з вапнава-белым тварам нарэшце асцярожна перавёў вочы на прынца Дарашэ-Кога.

Перс не варушыўся. Яго твар здаваўся мёртвым.

Нарэшце з глыбіні сцэны выступіў маўр і баязліва падышоў да насілак-мараў і адчыніў дзверцы.

І тут сталася нешта неверагодна дзіўнае. З мараў вывалілася зусім голае жаночае цела і з глухім пляскам упала на падлогу.

Хвіліна мёртвай цішыні, пасля гвалт тысячы галасоў – зала забушавала.

– Што гэта? – Што здарылася?!

Марыянеткі, малпы, музыкі – усё паўскоквала; маскі паўзляталі на сцэну: княгіня, жонка Дарашэ-Кога, голая ляжала на падлозе, прывязаная да сталёвай арматуры. У месцах, дзе шнуркі абвівалі цела, былі сінія падцёкі. У роце тырчаў шаўковы кляп.

Неапісальная жудасць спаралізавала ўсіх у зале.

– П’еро, – заверашчаў раптам нейкі голас, – П’еро!

Шалёны, падсвядомы страх – як удар кінжалам кожнаму ў сэрца.

– Дзе прынц?

Падчас агульнай неразбярыхі і вэрхалу перс знік без следу.

Меланхтон ужо стаяў у “мефістофеля” на плячах, пустое – ён не мог падняць накрыўку з бутлі, а невялікі вентыль для паветра быў – закручаны!

– Разбівайце шкло, хутчэй, хутчэй! – Галандскі радца вырваў з рук чырвонага ката сякеру, адным скокам узляцеў на сцэну. Калі пасыпаліся ўдары, зазвінела, як бы ў расколаты звон; жудасны звон. Рэзкія ўдары джыгалі ў шкле, як белыя маланкі, – лязо сякеры сагнулася. Нарэшце – нарэшце… бутля рассыпалася на асколкі. Сярод іх ляжаў, задыхнуўшыся, труп графа дэ Фааста – пальцы ўпіліся ў грудзі.

Над святочнай залай, бязгучна шлопаючы крыллем, нябачна луналі велізарныя птахі жудасці.