Nicola Cornick - Skandalistka

– Nie jestem w stanie uwierzyć, że obawy ciotki mogłyby się sprawdzić – szepnął.

Araminta położyła mu dłoń na ramieniu.

– Martinie, wiesz przecież, że cioci Davinii najlepiej przytakiwać. A poza tym gdyby przypadkiem lady Juliana Myfleet zaczęła rozbierać się w kościele, będziemy pewni, że ty opanujesz sytuację.

– Mam tu czworo dzieci, których muszę dopilnować. Czy to nie za dużo wymagać ode mnie, żebym był również niańką lady Juliany Myfleet? Nie rozumiem, dlaczego w ogóle została zaproszona, skoro jest kochanką Andrew Brookesa. To wyjątkowy afront wobec Eustacii.

– Powiedziałabym, że to wymowny dowód na to, jakim człowiekiem jest Brookes.

– Chyba wiedziałaś o tym już wcześniej.

– Ja tak, ale ciotka Davinia nie. – Araminta znów westchnęła. – Mimo tej całej fanfaronady, jeśli chodzi o zwyczaje przyjęte w naszym środowisku, jest wyjątkowo naiwna. Widocznie Brookes przekazał jej listę swoich gości, a ciotka Davinia zaakceptowała ją bez czytania. Kiedy odkryła prawdę, o mały włos nie dostała apopleksji.

Martin pokręcił głową.

– Gdyby nie wpadło im do głowy wydawać Eustacii za Brookesa…

– Wiem. – Araminta dyskretnie rozłożyła ręce. – Niestety, brak mu charakteru, ale jest synem markiza i Eustacii na nim zależy.

– A który z tych czynników zaważył na decyzji Havarda, kiedy dawał zgodę na to małżeństwo? – spytał sarkastycznie Martin. Nie przepadał za wujem, który był wyjątkowym karierowiczem. Martin od początku uważał, że Justin Havard wżenił się w rodzinę Davencourtów dla zaspokojenia ambicji, a teraz w ten sam sposób sprzedawał swoją córkę. Pieniądze tutaj, tytuł tam. Oto sposób, w jaki mężczyzna pokroju Havarda mógł zyskać wpływy w świecie.

Siostra patrzyła na niego z rezygnacją.

– Jesteś zbyt pryncypialny, Martinie.

– Bardzo przepraszam. Nie byłem świadomy tego, że to możliwe.

– Czasem trzeba trochę ustąpić – westchnęła, najwyraźniej poirytowana. – Jako przyszły członek parlamentu powinieneś o tym wiedzieć.

Martin wiedział. Po prostu mu się to nie podobało.

– Gdyby przypadkiem lady Juliana próbowała wywołać zamieszanie, obiecuję, że wyprowadzę ją z kościoła choćby siłą. W za mian musisz mi jednak przyrzec, że będziesz pilnowała Daisy.

Araminta nachyliła się i pocałowała go w policzek.

– I Marii, i całej reszty stadka, obiecuję. Dziękuję ci, Martinie. Jesteś naprawdę miły.

– Miejmy nadzieję, że nie będę zmuszony do wywiązania się z mego przyrzeczenia – zauważył ponuro jej brat.

Lady Juliana Myfleet wśliznęła się do ławki na tyłach kościoła i obdarzyła promiennym uśmiechem młodego drużbę, który ją doprowadził na miejsce. Siedziała z tyłu nie dlatego, że nie chciała rzucać się w oczy, ale po prostu dlatego, że się spóźniła. Decyzja, co na siebie włożyć, skromną zieleń czy szokujący szkarłat, należała do naprawdę trudnych. W końcu zdecydowała się na szkarłatną suknię z głębokim dekoltem, srebrny naszyjnik w kształcie półksiężyca, który zawsze nosiła, i pasującą do niego srebrną bransoletę.

Mroczny kąt na tyłach kościoła nie uchronił jej przed rozpoznaniem. Wśród zebranych było wielu ludzi, których znała, zarówno życzliwych, jak i mniej życzliwych. Spostrzegła swego brata Jossa i jego żonę Amy. Siedzieli obok Adama Ashwicka, jego niedawno poślubionej żony Annis i brata Edwarda. Edward Ashwick uśmiechnął się do niej i skinął głową. Juliana poczuła, że serce jej topnieje. Poczciwy Ned. Zawsze taki miły, mimo że był duchownym, a ona upadłą kobietą.

Inni znajomi okazali się mniej sympatyczni. Już kilka głów się odwracało, a czepki dam poruszały się potakująco. Towarzystwo przekazywało sobie smakowitą plotkę o jej poczynaniach na przyjęciu minionej nocy. Juliana uśmiechnęła się lekko. Bez wątpienia cała historia w miarę wędrówki po klubach, a stamtąd do domów arystokracji nabrała karykaturalnych rozmiarów. Zadziwiające, jak szybko szerzy się plotka. Teraz stateczne matrony będą miały jeszcze jeden powód do cmokania, jak będzie przechodziła, kolejną historię do wciągnięcia na listę skandali z jej udziałem. Ojciec słyszał o nich wszystkich – skandaliczne figle, ryzykowne zakłady, parada rzekomych kochanków. Wiele osób myślało, że Juliana i Andrew Brookes byli kochankami, ale ona wiedziała swoje. Widywano go z nią na mieście przez parę miesięcy, to fakt, lecz nie kryło się za tym nic poza wygodą i dobrą zabawą. Taki układ zapewniał jej towarzystwo, a Brookes mógł się pochwalić piękną kobietą. Żadne z nich nie widziało w tym powodu do narzekań.

Zabawne, Brookes czekający na narzeczoną wyglądał na wyjątkowo skrępowanego. Rumiana twarz o jasnej karnacji poczerwieniała, jakby za dużo wypił dla dodania sobie odwagi przed ceremonią zaślubin. Co rusz wsuwał palec za fular, jakby ciasny węzeł go dusił. Juliana cynicznie pomyślała, że Brookesa zapewne przytłacza sama myśl o małżeństwie, aczkolwiek gorzką pigułkę miało mu osłodzić pięćdziesiąt tysięcy funtów. Mimo to dałaby głowę, że nim małżeńskie łoże zdąży wystygnąć, on wróci do swojej najnowszej kochanki.

Poprawiając fałdy przepięknej sukni ze szkarłatnego jedwabiu i skromnie nasuwając kapelusz na czoło, Juliana myślała, że pieniądze to za mało, by zatrzymać takiego człowieka jak Brookes. Na moment zrobiło jej się żal panny Havard. Jej serce wezbrało szczerym współczuciem, które znikło równie szybko, jak się pojawiło. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. W nowoczesnym małżeństwie nie ma miejsca na sentymenty.

Obserwował ją jakiś mężczyzna. Stał w cieniu otwartych drzwi, przez które słońce rzucało ukośnie oślepiające promienie na kamienne płyty posadzki. Juliana, nawykła do męskiego podziwu, nie omieszkała zauważyć, że mężczyzna wpatruje się w nią wyjątkowo bacznie. Zerknęła na niego spod ronda kapelusza i poczuła ściskanie w żołądku. Martin Davencourt.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie, po czym Juliana raptownie oderwała od niego wzrok i utkwiła go w rzeźbionym aniele na prospekcie organowym. Poczuła, że pieką ją policzki. Zarumieniła się. Zdarzało się jej to niezwykle rzadko. Jak on śmiał tak na nią działać? Zazwyczaj czyjaś dezaprobata sprawiała, że poczynała sobie jeszcze odważniej.

Pojawiła się narzeczona, czarująca drobna dziewczyna o blond lokach. Juliana nie znosiła mdłych panienek. Sezon w Londynie ostatnimi czasy w nie obfitował, a to ich mizdrzenie się, chichoty i niewinność były nie do wytrzymania. Panna młoda miała na sobie skromną suknię z białego muślinu, a na niej biały szal. Kraj sukni i boki szala ozdabiał wypukły wzór atłasowych kwiatków, a sam szal był przetykany bladożółtą nicią. Wyglądała ślicznie i była bardzo przejęta. Siedem małych druhen w białych sukienkach z białymi wstążkami na słomkowych czepkach przepychało się i wierciło w drzwiach. Kątem oka – bo przecież nie patrzyła na niego – spostrzegła, jak Martin Davencourt pochyla się i z uśmiechem gładzi po policzku najmłodszą z druhen. Przypomniała sobie, jak Emma mówiła, że Martin ma kilka młodszych sióstr.

Panna młoda ruszyła główną nawą w kierunku ołtarza. Juliana obserwowała twarz Andrew Brookesą na której malowało się rosnące przerażenie. Brookes wreszcie został schwytany w małżeńską pułapkę. Prędzej czy później czekało to wszystkich rozpustników do wzięcia. Pozostał już tylko przyjaciel Jossa, Sebastian Fleet, jeśli pominąć całkowicie nieodpowiednich libertynów, takich jak Jasper Colling. Wkrótce nie będzie nikogo, kto by jej towarzyszył na mieście. Brookes przynajmniej nie krył, że żeni się dla pieniędzy. Zarówno Joss, jak i Adam okazali się obrzydliwie sentymentalni, bo obaj zakochali się w swoich przyszłych żonach. Juliana nie miała czasu ani ochoty na sentymenty. Kiedyś tego popróbowała i uznała, że wystarczy.