Графiня Сэгюр - Зачараваная хатка

У тую ж хвіліну шафы ў доме напоўніліся адзеннем, маці аказалася апранутаю ў чароўную сукенку з тонкае воўны, а Анры ў цудоўны блакітны гарнітур, і на нагах у іх узніклі прыгожыя чаравікі. Абое ажно ўскрыкнулі ад радасці; маці саскочыла з ложка і разам з Анры пайшла аглядаць новы дом. Тут усяго было ўдосталь: паўсюль стаяла прыгожая і зручная мэбля, на кухні было шмат сама розных каструль, рондаляў і місаў. Але ўсе яны былі пустыя. Тады Анры панюхаў чартапалох і пажадаў, каб на стале быў накрыты добры абед. У тую ж хвіліну перад імі ўзніклі гарачы суп, смажаная бараніна, запечаная курыца і вельмі смачная салата. Яны адразу селі за стол і пачалі есці з такім смакам, што, гледзячы на іх, любы здагадаўся б, што яны не елі цэлыя тры гады. У адзін момант яны праглынулі і суп, і бараніну, і курыцу, а потым і ўсю салату. Наталіўшы голад, маці з дапамогай Анры прыбрала са стала, яны памылі посуд і падмялі ў кухні. А потым заслалі ложкі чыстай бялізнай, якую знайшлі ў шафах, і ляглі спаць, падзякаваўшы Богу і Добрае феі. А маці шчыра падзякавала яшчэ і свайму сыну Анры. Так яны і зажылі ў шчасці ды згодзе: дзякуючы чартапалоху ў іх заўжды было ўсяго ўдосталь; дзякуючы кіпцюру яны ніколі не хварэлі і не старэлі, а палкай яны не карысталіся, бо ў сваім доме ім было добра і нікуды ў іншае месца зусім не хацелася.

У чартапалоха Анры папрасіў толькі парачку добрых кароў, парачку коней ды яшчэ сама неабходнае ў звычайным вясковым жыцці. Ён ніколі не прасіў нічога лішняга — ні з вопраткі, ні з ежы, і таму чартапалох захаваўся ў яго на ўсё жыццё. Колькі ён так пражыў са сваёй маці, ніхто не ведае. Але кажуць, што Каралева феяў зрабіла іх пазней несмяротнымі і забрала да сябе ў палац, дзе яны жывуць і цяпер.

Жыў сабе аднойчы кароль, на імя Бенэн. Быў ён добры, і ўсе яго вельмі любілі. Баяліся яго толькі злыдні, таму што ён быў справядлівы. Яго жонка, каралева, таксама была вельмі добрая, і звалі яе Дусэта. Была ў караля з каралевай дачка, маленькая прынцэса Бландзіна, якую назвалі так за яе цудоўныя бялявыя валасы, і была яна такая ж добрая і чароўная, як яе бацька і маці.

На няшчасце праз некалькі месяцаў пасля нараджэння Бландзіны каралева памерла, і кароль доўга і многа плакаў ад гора. Бландзіна ж была маленькая і не разумела, што яе мама памерла; яна па-ранейшаму смяялася, гуляла, піла малачко і ціхутка спала. Кароль вельмі любіў Бландзіну, і Бландзіна таксама вельмі любіла свайго бацьку - болей за ўсіх на свеце. Кароль дарыў Бландзіне найпрыгажэйшыя цацкі, найлепшыя цукеркі і найсмачнейшыя ласункі, і дзяўчынка была вельмі шчаслівая.

Ішоў час, і вось аднойчы прыдворныя пачалі прасіць караля, каб ён ажаніўся зноў. Яны хацелі, каб у яго нарадзіўся сын, які пасля свайго бацькі мог бы заняць яго месца на троне. Спачатку кароль адмаўляўся, але ўрэшце такі саступіў настойлівым угаворам прыдворных. Ён паклікаў свайго міністра Лежэ і сказаў:

- Дарагі мой дружа, усе хочуць, каб я ажаніўся зноў. Але пасля смерці маёй дарагой Дусэты на душы ў мяне такі сум, што я не хачу шукаць іншае каралевы. Таму я прашу цябе, знайдзі мне сам такую прынцэсу, якая змагла б прынесці шчасце маёй мілай Бландзіне. Іншага мне не трэба. Ідзі, дарагі дружа, і калі знойдзеш добрую дзяўчыну, прасі ў яе рукі ад майго імя ды вязі да мяне ў палац.

Лежэ адразу выправіўся ў дарогу. Ён аб'ехаў усіх каралёў і бачыў шмат розных прынцэс, але ўсе яны былі брыдкія, гарбатыя ці злыя. Нарэшце прыехаў ён да караля Баламута, у якога, як казалі, была прыгожая, разумная і на выгляд вельмі добрая дачка. Міністру Лежэ яна так спадабалася, што ён адразу ад імя караля Бенэна папрасіў у яе рукі, забыўшыся нават спытаць, ці сапраўды яна такая добрая, як выглядае. Пачуўшы міністраву прапанову, Баламут вельмі ўзрадаваўся: ён быў шчаслівы пазбавіцца ад сваёй дачкі, характар у якой быў злы, зайздрослівы і наравісты. Апроч таго кароль любіў ездзіць у далёкія і блізкія вандроўкі, на паляванне і на скачкі, а з такою дачкой ён не мог сабе гэтага дазволіць. Таму ён адразу пагадзіўся з Лежэ і папрасіў яго нават, каб ён хутчэй вёз прынцэсу да караля Бенэна.

У той жа дзень Лежэ разам з прынцэсай Фур'етай і ўсім яе скарбам, сукенкамі ды аздобамі, пагружанымі аж на чатыры тысячы мулаў, выправіўся дадому.

Пра іхні прыезд кароль Бенэн быў папярэджаны праз пасланца, і калі іх доўгі картэж пад'язджаў да палаца, кароль сам выйшаў сустракаць прынцэсу. Фур'ета здалася яму даволі прыгожай, але ў абліччы ў яе не было такой дабрыні, якая была ў Дусэты. Калі ж Фур'ета ўбачыла Бландзіну, то зірнула на яе такімі злымі вачыма, што маленькая дзяўчынка, якой было ўсяго тры гадкі, спалохалася і заплакала.