Arkadij Gajdar - Timur kaj lia tachmento

— Donu la respondon al la letero — malvarme ripetis Gejka. Ni interparolos post tio.

Estis strange, nekompreneble: chu ludas, chu shercas tiu senruza fortiketa knabo en marista chemizo, apud kiu staras malgranda, jam palighinta kornisto? Au, malferminte siajn grizajn rigorajn okulojn, nudpiede, vastshultre li efektive atendas la respondon, sentante siajn kaj rajton, kaj forton?

— Jen prenu — diris Kvakin, etendante la paperon.

Gejka malvolvis la folion. Tie estis krude desegnita trifingra signo de rifuzo, sub kiu estis blasfemajho.

Trankvile, ne shanghinte la mienon, Gejka disshiris la paperon. En la sama minuto li kaj Kolja estis forte kaptitaj je la shultroj kaj manoj.

Ili ne kontrauagis.

— Pro tiaj ultimatoj ni devus trabati vin — pashante al Gejka, diris Kvakin. — Sed ni estas homoj bonaj. Ghisnokte ni enshlosos vin chi tien — li montris al la preghejeto — kaj nokte ni purigos de la fruktoj la ghardenon de la domo numero dudek kvar.

— Tio ne okazos — trankvile diris Gejka.

— Ghi okazos — ekkriis Figura kaj frapis Gejkan sur la vangon.

— Batu ech centfoje — ferminte la okulojn kaj denove malferminte ilin, diris Gejka. — Kolja — kuraghige murmuretis li — vi ne timu. Mi sentas, ke hodiau sonos ghenerala voksignalo numero unu.

La kaptitoj estis enpushitaj en la etan preghejon kun plene fermitaj feraj shutroj. Estis fermitaj post ili la pordoj, riglitaj kaj fiksitaj per ligna kojno.

— Do, kion? — alvenante al la pordo kaj almetante la polmon al la busho, ekkriis Figura. - Kiel estas tio nun: chu tio okazos lau via au nia plano?

De post la pordo obtuze, apenau audeble eksonis jeno:

— Ne, vagabondo, lau via plano nenio okazos.

Figura krachis.

— Lia frato estas maristo — malafable klarigis la kaprazita Aljoshka. — Ili servas kun mia onklo en la sama shipo.

— Nu — minace demandis Figura. — kaj kio vi estas, chu kapitano?

— Liaj manoj estas tenataj, kaj vi lin batas. Chu tio estas bona?

Jen al vi ankorau — kolerighis Figura kaj svinge batis Aljoskan.

Tuj ambau knaboj ekrulighis sur la herbo. Oni ilin tiris je la manoj, piedoj, disigis…

Kaj neniu rigardis supren, kie en la densa foliaro de la tilio, kiu kreskis apud la barilo, aperis kaj malaperis la vizagho de Sima Simakov.

Serpente li glitis sur la teron. Kaj rekte tra fremdaj ghardenoj ekkuregis al Timur, al siaj knaboj, al la rivero.

Kovrinte la kapon per vishtuko, Olga kushis sur la varma stranda sablo kaj legis.

Jhenja banis sin. Neatendite iu prenis shin je la shultroj. Shi turnis sin.

— Saluton! — diris al shi altstatura nigraokula knabino. - Mi naghis chi tien de Timur. Mi estas Tanja, mi ankau estas el lia grupo. Li bedauras, ke vi estas punita far la fratino pro li. Chu via fratino estas tre malbona?

— Li min ne kompatu — rugighinte diris Jhenja. - Olga estas tute ne malbona, shi havas nur tian naturon. — Shi faris malgravigan geston, kaj malgaje aldonis. - Fratino tamen estas fratino… sed kiam pachjo revenos, estos alie…

Ili eliris el la akvo kaj grimpis sur la krutan bordon, maldekstre de la sabla strando. Tie ili renkontis Njurkan.

— Knabino, chu vi min rekonas? — kiel chiam, rapide kaj kartave shi demandis de Jhenja. — Jes! Mi tuj vin rekonis. Jen estas Timur! — demetinte la robeton, shi montris al la kontraua bordo, plenigita de knaboj. — Mi scias, kiu kaptis por mi la kaprinon, kiu kunmetis la brullignon kaj kiu donis al mia frateto fragon. Mi vin ankau konas — shi turnis sin al Tanja. — Vi iufoje sidis sur bedo kaj ploris. Vi ne ploru. Chu tio havas sencon? Hej, sidu, diablino, au mi vin jhetos en la riveron! — shi kriis al la kaprino, ligita al arbusto. — Knabinoj, saltu en la akvon!

Jhenja kaj Tanja rigardis unu la alian. Estis ja tre ridinda tiu malgranda ciganin-simila Njurka.

Preninte unu la alian permane, ili alvenis al la krutajho, sub kiu plaudis klara, blua akvo.

— Chu ni saltu?

— Ni saltu!

Kaj ili kune jhetis sin en la akvon.

Ne sukcesis la knabinoj ech aperi el ia akvo, post ilin plaude plonghis iu kvara.

Tiu estis Sima Simakov en sandaloj kaj chemizeto, li kur-salte flugis en la riveron. Skuante la kungluighintajn harojn, krachante kaj snufante fortpuse li naghis al la alia bordo.

— Malfelicho, Jhenja, okazas malfelichajho! — trakriis li, turnante sin. — Gejka kaj Kolja falis en kaptilon!

… Legante libron, Olga supreniris la altajhon. Kaj tie, kie la kruda pado trapasis la shoseon, shin renkontis Georgij, staranta apud la motociklo. Ili salutis unu la alian.

— Mi estas veturanta — klarigis al shi Georgij — kaj vidis, ke vi iras chi tie. Mi pensis, mi veturigu vin, se vi iras samdirekte.

— Ne estas vere! — dubis Olga. — Vi staris kaj atendis min speciale.

— Nu, vi pravas — konsentis Georgij — mi volis mensogi, sed tio ne sukcesis. Mi devas pardonpeti vin pro tio, ke mi timigis vin matene. Ja sciu, tiu lama oldulo che la pordo estis mi. Mi shminkite preparis min por provludo. Sidighu, mi veturigos vin.

Olga nee balancis la kapon.

Li metis florbukedon sur la libron. La bukedo estis bela, Olga rughighis, konfuzighis kaj… jhetis ghin teren. Tion Georgij ne atendis.

— Auskultu — chagrene li diris. — Vi bone muzikas, kantas, viaj okuloj estas senruzaj, klaraj. Mi ofendis vin per nenio. Sed mi opinias, tiel, kiel vi agas, ne faras ech homo de la plej betona profesio.

— La floroj ne estas bezonataj! — mem ektiminte sian agon, kulpkonscie respondis Olga. — Mi tiel, sen floroj veturos kun vi.

Shi sidighis sur la ledan selon, kaj la motociklo ekflugis lau la vojo. La vojo disbranchighis, sed preteratente tiun vojon, kiu kondukis al la vilagheto, la motociklo liberighis en la kampon.

— Ne tien vi turnis nin — kriis Olga — ni devas dekstren!

— Chi tie la vojo estas pli bona — respondis Georgij — chi tie la vojo estas pli agrabla.

Denove estis turno kaj ili impetis tra brueta ombra bosko. Kaj kiam Georgij kaj Olga elshirighis el la levighintaj polvonuboj, sub la monto ili ekvidis fumon, kamentubojn, vitron kaj feron de iu nekonata urbo.

— Tio estas nia uzino! — trakriis al Olga Georgij. — Antau tri jaroj mi chi tien venis kolekti fungojn kaj fragojn.

Preskau ne malpliigante la rapidecon, la motociklo abrupte turnighis.

— Rekten! — averte kriis Olga. - Veturu nur rekte hejmen!

Subite la mashino eksiientis kaj ili haltis.

— Atendu — desaltante diris Georgij — estas malgranda paneo.

Li kushigis la motociklon sur herbon sub betulo, prenis shlosilon kaj komencis ion alturni, striktigi.

— Kion vi ludas en la opero? — alsidighante sur la herbon, demandis Olga. - Kial via shminko estas tia severa kaj timiga!

— Mi ludas oldan invalidon — ne chesante labori che la mashino, respondis Georgij. - Li estas ekspartizano kaj li iomete… nenormalas. Li loghas apud landlimo kaj al li konstante shajnas, ke malamikoj nin superruzos kaj trompos. Li estas maljuna kaj singardema. La rugharmeanoj estas junaj, ridas, post la dejhoro ludas flugpilkon. Ili havas knabinojn diversajn… Katjushojn!

Georgij sulkigis la brovojn kaj mallaute ekkantis:

Tuj Georgij shanghis la vochon, kaj imitante hhoron, kantis: Oldul', trankvilu, trahkvilighu!

— Kion signifas "trankvilighu"? — vishante la polvighintajn lipojn per poshtuko, demandis Olga.

— Tio signifas — daurigante frapi per la shlosilo sur la aksingon, klarigis Georgij — tio signifas, ke: dormu trankvile, maljuna stultulo, jam delonge chiuj soldatoj kaj oficiroj estas sur sia loko… Olja, chu via fratino pri nia renkontigho kun shi parolis?