Гэта пачалося летась, i пачалося вельмi дзiўна.
Быў сыры восеньскi вечар. Калi пасля вячэры мая пакаёўка пайшла, я пачаў думаць чым заняцца. Нейкi час я хадзiў па пакоi. Я адчуваў сябе стомленым, прыгнечаным без прычыны, я не мог працаваць, нават чытаць не было сiлы. Дробны дожджык мачыў шыбы. Мне было сумна, я ўвесь быў у тым асаблiвым суме, ад якога хочацца плакаць, ад якога хочацца загаварыць хоць з кiм, абы толькi скалыхнуць застылы розум.
Мне было самотна. Мая кватэра здавалася пустой, як нiколi. Мяне ахiнула бязмежная i гнятлiвая адзiнота. Што рабiць? Я сеў. Але нейкая нервовая нецярплiвасць у нагах прымусiла мяне ўстаць, i я зноў пачаў хадзiць па пакоi. Напэўна ў мяне была гарачка, бо рукi, якiя я трымаў за спiнай, нiбы пяклi адна адну, i я звярнуў на гэта ўвагу. Пасля раптам па спiне прабеглi дрыжыкi холаду. Я падумаў, што ў пакой прасачылася сырасць з вулiцы, i вырашыў запалiць у камiне. Запалiў, першы раз за тую восень. Пасля сеў i стаў глядзець на полымя. Але неўзабаве мне апрыкрала сядзець на адным месцы. Я зноў устаў i адчуў патрэбу кудысьцi пайсцi, развеяцца, з некiм сустрэцца.
Я зайшоў да трох сяброў, але нiводнага не застаў дома. Пасля выйшаў на бульвар з надзеяй напаткаць каго-небудзь знаёмага.
Паўсюль было тужлiва. Мокрыя ходнiкi блiшчалi. Гнятлiвая цёплая вiльгаць, такая, што часам праймае да касцей, цяжкая вiльгаць неадчувальнага дажджу напаўняла паветра i нiбы стамляла святло лiхтароў.
Я цягнуўся далей, паўтараючы сам сабе: "Я ўсё роўна нiкога не спаткаю". Я зазiрнуў па некалькi разоў ва ўсе кавярнi ад Мадлен да прадмесця Пуасаньер. За столiкамi сядзелi сумныя людзi, здавалася нават, што iм не стае сiлы даесцi свае стравы.
Доўга я гэтак блукаў, пакуль недзе апоўначы не прывалокся дадому. Я быў зусiм спакойны, але вельмi стомлены. Кансьержка, якая звычайна кладзецца а адзiнаццатай, адчынiла мне адразу, насуперак сваёй звычцы, i я падумаў: "Напэўна, хтосьцi толькi што зайшоў".
Калi я выходжу з дому, дык заўсёды замыкаю дзверы на два абароты ключа. Але гэтым разам я проста пацягнуў за ручку - i дзверы адчынiлiся. Гэта мяне ўразiла. Я падумаў: можа, мне ўвечары прынеслi лiсты.
Я ўвайшоў. Агонь яшчэ гарэў i нават трошкi асвятляў кватэру. Я ўзяў свечку i пайшоў запалiць яе ад агню, але раптам паглядзеў проста перад сабой i заўважыў, што нехта сядзiць у маiм фатэлi спiнай да мяне i грэе ногi каля агню.
Я не спалохаўся, о, не, анi кропелькi. У галаву мне прыйшла зусiм верагодная здагадка: да мяне прыйшоў нехта з сяброў. Кансьержка, якую я папярэдзiў, калi выходзiў з дому, сказала яму, што я хутка вярнуся, i дала ключы. Я iмгненна згадаў усе дэталi майго прыходу: калi я пацягнуў за ручку, дзверы адчынiлiся.
Мой сябар - я бачыў толькi яго валасы - заснуў каля агню, чакаючы мяне, i я падышоў, каб яго пабудзiць. Я выразна яго бачыў: правая рука вiсела, адна нага была закiнутая на другую, галава трохi схiлiлася ўлева - было добра вiдаць, што ён спiць. Я падумаў: "Хто ж гэта?" У пакоi ўсё ж было даволi цёмна. Я выцягнуў руку, каб дакрануцца да яго пляча!..
Рука натрапiла на драўляную спiнку фатэля. Там нiкога не было. Фатэль быў пусты!
Якi гэта быў удар!
Спачатку я адступiў, нiбы перад страшнай небяспекай.
Пасля я азiрнуўся, адчуваючы, што нехта стаiць у мяне за спiнай. Аднак непераможнае жаданне зноў паглядзець на фатэль прымусiла мяне павярнуцца. Я стаяў, задыхаючыся ад страху, настолькi ашалелы, што страцiў здольнасць разважаць. Я ледзь не падаў.
Але ўсё ж я чалавек вытрыманы, спакойны, i таму розум хутка вярнуўся да мяне. Я падумаў: "У мяне была галюцынацыя, вось i ўсё". Я пачаў разважаць. У гэткiя хвiлiны розум працуе асаблiва хутка.
У мяне была галюцынацыя - гэта бясспрэчна. Аднак розум увесь час заставаўся светлы i працаваў дакладна i лагiчна. Што да мозгу, дык з iм усё было ў парадку. Толькi вочы памылiлiся, увялi ў зман розум. Гэта была мроя, тая, што прымушае простых людзей верыць у цуды. Гэта была памылка нерваў аптычнага апарата i нiчога болей, хiба што кроў прылiла да галавы.
Я запалiў свечку. Схiлiўшыся над полымем, заўважыў, што ўвесь дрыжу, i рэзка выпрастаўся, быццам нехта дакрануўся да мяне ззаду.
Я вельмi хваляваўся.
Я зрабiў некалькi крокаў, вымавiў уголас некалькi фраз, праспяваў пару куплетаў.
Пасля я зачынiў дзверы пакоя на два абароты i трошкi супакоiўся. Прынамсi, нiхто ўжо болей не зойдзе. Я яшчэ раз сеў i абдумаў як мае быць гэтае здарэнне, пасля дзьмухнуў на свечку i лёг спаць.
Некалькi хвiлiн усё было добра. Я спакойна ляжаў на спiне. Пасля мне захацелася агледзець пакой, i я павярнуўся на бок.
Читать дальше