Мопассан Де - Завяшчанне (на белорусском языке)

Гi дэ Мапасан

Завяшчанне

Пераклад: Сяргей Мурашка

Полю Эрвiё

Я ведаў гэтага высокага юнака, якога звалi Рэнэ дэ Бурнэваль. Ён быў лагодны i таварыскi, хоць i трохi сумны, i, здавалася, нiшто на свеце не хвалявала яго. Скептык па натуры, ён пачынаў бязлiтасна i з'едлiва кпiць, калi нарываўся на свецкую крывадушнасць, i адным словам нiшчыў кожную яе праяву. Ён часта паўтараў: "Сумленных людзей няма, прынамсi, яны ёсць толькi ў параўнаннi з нягоднiкамi".

У яго былi два браты - пп. дэ Курсiль, але ён з iмi нiколi не бачыўся. Рознiца ў прозвiшчах наводзiла мяне на думку, што Рэнэ нарадзiўся ад другога шлюбу. Я няраз чуў, што ў iх у сям'i адбылося нейкае дзiўнае здарэнне, але акалiчнасцi заставалiся невядомыя.

Гэты чалавек мне вельмi падабаўся, i неўзабаве мы пасябравалi. Неяк за вячэрай у яго, калi мы былi адны, я незнарок спытаўся: "Вы нарадзiлiся ад першага цi ад другога шлюбу вашай шаноўнай мацi?" Ён трохi збялеў, пасля пачырванеў i некалькi хвiлiн маўчаў, вiдаць, збянтэжаны. Пасля ўсмiхнуўся сваёй невясёлай лагоднай усмешкай i сказаў: "Дарагi сябра, калi вам гэта цiкава, я раскажу не зусiм звычайную гiсторыю свайго паходжання. Я ведаю, што вы разумны чалавек, i таму не баюся, што гэта пашкодзiць нашым добрым адносiнам, а не - мы з вамi развiтаемся".

Мая мацi панi дэ Курсiль была цiхая сцiплая жанчына, з якой ажанiлiся з разлiкам. I ўсё жыццё яна, такая пяшчотная, далiкатная i сарамлiвая, пакутавала ад хамскiх здзекаў мужа - выхадня з шарачковых панкоў, - якi мог бы стаць маiм бацькам. Праз месяц пасля вяселля ён пачаў жыць з пакаёўкай. Апрача таго, ён не абмiнаў жонак i дачок сваiх фермераў, зрэшты, гэта не перашкодзiла яму мець дваiх дзяцей ад жонкi. Мацi маўчала, яна жыла, як мышка ў склепе, у нашым заўсёды шумным доме. Зняважаная, знядоленая, запалоханая мужам, яна трывожна пазiрала на гасцей яснымi трапяткiмi вачыма да смерцi зацкаванай iстоты. Аднак яна была прыгожая, вельмi прыгожая жанчына, але папялiстыя валасы яе рана пасiвелi ад вечнага страху.

Сярод шматлiкiх прыяцеляў пана дэ Курсiля, якiя часта гасцявалi ў замку, да нас прыходзiў былы кавалерыйскi афiцэр, удавец, пан дэ Бурнэваль, чыё прозвiшча я нашу. Гэта быў высокi хударлявы мужчына з доўгiмi чорнымi вусамi, смелы, добры i рашучы, здатны на самы адчайны ўчынак. Я вельмi на яго падобны. Розумам i выхаваннем ён стаяў вышэй за сваё асяроддзе. Яго прабабка сябравала з Ж.-Ж. Русо, i здавалася, што яму нешта перадалося ад вальнадумства продкаў. Ён ведаў на памяць "Грамадскi дагавор", "Новую Элаiзу" i iншыя фiласофскiя творы, што падрыхтавалi глебу да непазбежнага перавароту ў нашых састарэлых звычаях, забабонах, у нашых спарахнелых законах i iдыёцкай маралi.

Здаецца, яны закахалiся, але так хавалi свае пачуццi, што нiхто нi пра што не здагадваўся. Напэўна, няшчасная, гаротная, заўсёды сумная жанчына самааддана пакахала яго i з гэтага часу пачала думаць яго думкамi, засвоiла тэорыю незалежнасцi пачуцця i пагадзiлася са смелымi разважаннямi пра свабоду кахання. Але запалоханая мацi нiколi не падымала голасу, i ўсё гэта хавалася ў самых патаемных куточках яе душы, якую яна нiкому не адкрыла.

Абодва браты ўслед за бацькам не шанавалi i крыўдзiлi мацi, ледзь вiталiся з ёю i ставiлiся нiбы да прыслугi.

Толькi я шчыра любiў яе, i яна мяне таксама. Мне было васемнаццаць, калi яна памерла. Каб вы зразумелi далейшыя падзеi, мушу дадаць, што пан дэ Курсiль знаходзiўся пад юрыдычнай апекай, а пастанова пра падзел маёмасцi памiж мужам i жонкай была вынесена на карысць мацi, i, дзякуючы адмысловым правiлам закона i сумленнасцi натарыуса, яна магла завяшчаць усё па сваёй волi.

Нам паведамiлi, што завяшчанне захоўваецца ў натарыуса, i запрасiлi на яго абвяшчэнне.

Я добра памятаю той дзень. У мяне i цяпер перад вачыма гэтая ўзнёслая, драматычная i нечаканая сцэна, калi з магiлы быццам паўстала мёртвая i гнеўна патрабавала свабоды жанчыне, якую ўсё жыццё катавалi нашы звычаi i якая са сваёй наглуха забiтай труны кiнула безнадзейны заклiк да незалежнасцi.

Тоўсты, паўнакроўны, падобны на мяснiка чалавек - той, хто лiчыўся маiм бацькам, - i абодва дужыя браты - дваццацi i дваццацi двух гадоў - спакойна чакалi ў крэслах. Раптам увайшоў i сеў побач са мной таксама запрошаны пан дэ Бурнэваль, зацягнуты ў вузкi сурдут. Твар яго спалатнеў, i ён штохвiлiны пакусваў трохi ссiвелыя вусы. Ён напэўна ведаў, што тут мелася адбыцца.

Раптам мой сябар змоўк, падышоў да шафы, узяў адтуль нейкую жоўтую паперу, разгарнуў яе, пачцiва пацалаваў i сказаў: "Вось завяшчанне маёй дарагой матулi".