Мопассан Де - У моры (на белорусском языке)

Жавэль-малодшы, здавалася, ачмурэў. З яго сцягнулi нацельнiк i ўбачылi нешта пачварнае, куламесу з мяса i крывi, якая лiлася ракой, нiбы яе гнала помпай. Хлопец зiрнуў на сваю руку i прашаптаў: "Гамон".

Урэшце, заўважыўшы, што на мосце карабля ўтварылася цэлая лужына крывi, адзiн матрос крыкнуў: "Ён гэтак увесь сплыве, трэба перавязаць вену".

Яны ўзялi аборку, тоўстую, чорную, прасмоленую аборку i, агарнуўшы ёю руку вышэй за рану, як найтужэй нацягнулi яе. Цурок патроху пачаў меншаць, i нарэшце кроў спынiлася зусiм.

Жавэль-малодшы ўстаў, яго рука бяссiльна матлялася збоку. Ён памацаў яе, прыўзняў, пакруцiў, патрос. Усё было ўшчэнт разадранае, косцi пераламаныя; толькi цяглiцы яшчэ трымалi гэты кавалак яго цела. Ён задуменна глядзеў на руку згаслым позiркам. Потым сеў на згорнуты ветразь, i прыяцелi параiлi яму ўвесь час палiваць рану, каб не было агнявiцы.

Перад iм паставiлi вядро, i ён, чэрпаючы з яго конаўкай, пачаў прамываць жахлiвую рану тонкiм цурком празрыстай вады.

- Табе б лепей пайсцi ўнiз, - сказаў яму брат. Ён спусцiўся, але праз гадзiну падняўся зноў, бо ў адзiноце адчуваў сябе нiякавата. Ды i наогул, яму лепш было на вольным паветры. Ён iзноў усеўся на ветразь i пачаў палiваць руку.

Ловы iшлi добра. Вялiкiя белабрухiя рыбiны каля яго ног бiлiся ў смяротных сутаргах. Ён глядзеў на iх, безупынку абмываючы знявечаную плоць.

Калi ўжо падплывалi да Булонi, наляцеў новы парыў ветру; невялiчкае судна зноў шалёна загойсала, пачало падскокваць i куляцца, трасучы параненага небараку.

Настала ноч. Навальнiца не ўтаймоўвалася да свiтанку. Калi ж сонца ўзышло, яны зноў убачылi ўзбярэжжа Ангельшчыны, але мора было ўжо не такое грознае, i яны, лавiруючы, паплылi да Францыi.

Надвячоркам Жавэль-малодшы паклiкаў прыяцеляў i паказаў iм чорныя плямы, брыдкую адзнаку гнiення на той частцы рукi, якая ўжо ледзь трымалася.

Пазiраючы на iх, рыбакi выказвалi свае думкi.

- Напэўна-такi, вогнiк, - меркаваў адзiн.

- Мо трэба б яе салёнай вадой, - прапанаваў Другi.

Прынеслi салёнай вады i палiлi рану. Паранены ўвесь збялеў, заскрыгатаў зубамi, скурчыўся, але не закрычаў.

Калi пякота сцiхла, ён сказаў брату: "Дай нож".

Той падаў.

- Трымай мне руку на вiсу, выпрастай, так, цяпер цягнi.

Усё было зроблена, як ён прасiў.

Тады ён сам узяўся рэзаць. Ён рэзаў пацiху, з развагай, адцiнаючы астатнiя жылы вострым, як галец, лязом; нарэшце ад рукi засталася адна кукса. Ён глыбока ўздыхнуў i прамовiў:

- Так было трэба. Усё роўна ўжо ёй быў гамон.

Мяркуючы па ўсiм, яму палегчала, ён дыхаў цяпер вальней. I зноў пачаў палiваць ваду на абсечаны кавалак, якi застаўся замест рукi.

Ноч здарылася лiхая, i падысцi да берага па-ранейшаму было немагчыма.

Калi развiднела, Жавэль-малодшы ўзяў сваю адцятую руку i доўга яе разглядаў. Праявы гнiення былi вiдавочныя. Прыяцелi таксама падышлi паглядзець, перадавалi яе адзiн аднаму, мацалi, круцiлi, нюхалi.

Брат сказаў:

- Ну, усё, трэба выкiнуць яе ў мора.

Але Жавэль-малодшы незалюбiў:

- Э, ну не! Ну ўжо не! Не дам! Тут ужо мне вырашаць - цi не? - рука мая!

Ён узяў руку i паклаў яе памiж ног.

- Усё роўна ж яна згнiе, - сказаў старэйшы.

Тады параненаму прыйшла iдэя. Каб захаваць рыбу падчас доўгiх вандраванняў у моры, яе кладуць у бочкi з соллю. Ён спытаўся:

- А што, калi яе пакласцi ў лёк?

- Але, праўда, - згадзiлiся астатнiя.

Адну з бочак, ужо поўную ўловам апошнiх дзён, апаражнiлi i на самае дно паклалi руку. Зверху яе засыпалi соллю, а потым адну за адной заклалi рыбу назад.

Адзiн з матросаў пажартаваў:

- Толькi не прадаць бы яе на кiрмашы.

Усе засмяялiся, маўчалi толькi два Жавэлi.

Вецер дзьмуў гэтак жа моцна. I яны зноў лавiравалi непадалёку ад Булонi сама да дзесятай гадзiны наступнага дня. Паранены бесперастанку абмываў рану вадой.

Час ад часу ён уставаў i пачынаў хадзiць туды-сюды па судне.

Стоячы каля стырна, яго брат сачыў за iм i моўчкi кiваў галавой.

Нарэшце яны ўвайшлi ў порт.

Лекар агледзеў рану i сказаў, што справа iдзе на папраўку. Ён наклаў глухую павязку i прызначыў адпачынак. Але Жавэль не захацеў легчы ў ложак, не забраўшы сваёй рукi, i паспяшаўся ў порт, каб знайсцi бочку, якую пазначыў крыжам.

Пры iм бочка была вывернута, i ён зноў завалодаў кавалкам свайго цела, якi добра захаваўся ў лёку, зморшчыўся, пасвяжэў. Ён загарнуў руку ў сурвэтку, якую прынёс наўмысна, i пайшоў дадому.

Жонка i дзецi доўгi час разглядалi адсечаную бацькаву руку, мацалi пальцы, вымалi з-пад пазногцяў драбiнкi солi; потым паклiкалi сталяра, каб той зрабiў невялiчкую дамавiну.