Рувим Фраерман - Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне (на белорусском языке)

I ён падумаў:

"Дарэмна, аднак, я пра ўсё гэта пытаўся. Яна нiчога не баiцца".

I ў тую ж хвiлiну ён заўважыў у вачах Танi незвычайны страх, якога раней нiколi не заўважаў нi ў позiрку, нi на твары.

Ён адсунуўся з мiжвольным спалохам:

- Што з табой?

- Вусень!.. - крыкнула Таня.

Яна адцягнула плацце на шыi, моцна сцiснуўшы яго ў вузельчык, i з жахам паўтарыла некалькi разоў:

- Вусень! Вусень! Вось ён тут! Брыдка! Рэж хутчэй!

Самую малую долю секунды Фiлька вагаўся, гледзячы на свой нож, якiм здабываў мурашкавы сок, i рэзаў серу, i рабiў столькi прыемных для Танi рэчаў.

I раптам, узмахнуўшы iм, адхапiў вялiкi кавалак Танiнай сукенкi.

Нiчога не адчуваючы, акрамя страху i брыдкасцi, Таня ў першы момант усё яшчэ сцiскала ў руцэ адрэзаны кавалак тканiны, потым павольна разгарнула яго. Замест страшнага вусеня на яе руцэ ляжаў звычайны сучок.

Страх на Танiным твары змянiўся неўразуменнем, неўразуменне - адчаем, калi яна ўбачыла на сваёй сукенцы вялiзную дзiрку. Яна пляснула рукамi:

- У чым я цяпер пайду! Навошта ты гэта зрабiў, Фiлька?

- Знарок, - сказаў ён, - хаця ты сама мяне прасiла. Але, можа, ты цяпер не пойдзеш на мыс?

- Усё роўна я пайду. Я пайду, я пайду! - закрычала Таня i, саскочыўшы на зямлю, знiкла, патанула за дрэвамi.

I Фiлька не паспеў заўважыць, як знiкла яна мiж чорных i белых бяроз.

Нiбы вiхор памчаў ад Фiлькi друга.

Ён застаўся на дрэве адзiн. Геаметрыя, што ляжала ў яго на каленях, упала на траву. Паласаты бурундук, самы цiкаўны з усiх жывучых у гэтым гаi пад каранямi даурскай бярозы, падышоў да кнiгi i спынiўся перад ёй. У пярэднiх лапах ён трымаў арэх, якi нёс у сваю норку.

Фiлька сярдзiта запусцiў у бурундука нажом. I востры нож уткнуўся ў зямлю перад самай пысай звярка.

Бурундук кiнуў арэх i таксама знiк.

А Фiлька павольна споўз з дрэва. Ён падняў арэх паклаў яго на далонь i ўзважыў - арэх быў поўны. Фiлька некаторы час глядзеў на яго не рухаючыся, увесь час думаючы пра Таню, i потым, вырашыўшы, што ўсё-такi кожны арэх павiнен быць з'едзены, гучна разгрыз яго.

XXI

Ноччу горад спаў. I хаця кожны далёкi гук ноччу здаецца блiзкiм, не было чаго слухаць у немаце горада.

Толькi Таня iшла i iшла.

Аднойчы яна хадзiла ўжо гэткай парой i па гэтай дарозе. Але тады побач iшоў Фiлька, ён нёс яе вуды на плячы. Абое яны трохi дрыжалi ад холаду, таму што была восень i на свiтаннi лiсты зрывалiся i даганялi вецер, не датыкаючыся да зямлi. I зоркi гарэлi тады толькi на самым краi небасхiлу. А цяпер яны не пакiдалi неба, чакаючы зару, каб знiкнуць з яго.

А пакуль яны гарэлi ў цiшынi, Таня ўсё iшла пры iх святле, накiроўваючыся да лясiстага мыса.

Яна ўвайшла ў лес i выбрала сабе шырокую сцяжынку, дзе было святлей, чым пад дрэвамi. Доўгiя каранi i ценi ляжалi ў яе на дарозе. Але ёй не было страшна. Толькi вiльготныя лiсты вольхi палохалi яе зрэдку, чапляючыся за твар. Яна адхiляла iх рукой. Яна была ў задуменнi.

Яна думала: што рабiць, калi Коля скажа ёй аб каханнi? Што рабiць? Учора ён прыйшоў да яе i сказаў: "Прыходзь. Я прашу цябе, прыходзь дзеля мяне. Я не бачыў яшчэ сапраўднага свiтання ў лесе. Прыходзь".

I вось праз iмгненне яна прыйдзе.

Што рабiць? Што рабiць наогул, калi табе гавораць пра каханне, а ў цябе ёсць толькi мацi, для якой ты ў жыццi адна, i няма ў яе нiкога болей?

Яна злёгку дрыжала, думаючы пра гэта, i хуталася ў доктарскi халат сваёй мацi, якi надзела крадком.

А лес iшоў усё далей i далей, ведучы яе па сваiх сцяжынках да мыса, дзе былi рассеяны вялiзныя камянi.

Коля выбраў сабе месца сярод iх. Ён сядзеў i чакаў, гледзячы ў бок лесу. А пад патухлымi зорамi ўжо бялеў пясок i, быццам пад дажджом, блiшчала каменне.

Таня з'явiлася перад iм раптоўна. Ён не пазнаў яе ў белым халаце i кiнуўся прэч ад яе. Таня клiкнула яго. Ён азваўся. Але бянтэжлiвасць яго прайшла не адразу.

Час цягнуўся павольна. Яны моўчкi iшлi назад да ўзлеску, дзе, быццам верацёны, ахутаныя пражай, стаялi ў дыме востраканечныя елкi.

Яны выбралi лiстоўнiцу з шырокiмi галiнамi i спынiлiся пад ёй.

- Навошта ты надзела гэты халат? - запытаў Коля.

Таня адказала:

- У мяне цяпер няма той прыгожай сукенкi, якая так падабалася табе.

- Нашто ты гаворыш пра сваю прыгожую сукенку, я яе зусiм не памятаю. Я думаю толькi пра цябе.

- Заўсёды? - спытала Таня.

- Заўсёды. Нават тады, калi я цябе не бачу. Вось што для мяне дзiўна.

- Так, гэта дзiўна, - сказала яна.

Потым яны прыселi ля падножжа лiстоўнiцы i прыслухоўвалiся да трэску галiн над галавой. Гэта прачыналiся птушкi ў сваiх сховiшчах. Над вяршалiнай суседняй елкi замахала крыламi арэхаўка i паляцела, пакiнуўшы за сабой у цёмным паветры цьмяны след.