Рувим Фраерман - Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне (на белорусском языке)

Таня ўзбегла па прыступках, не вымаючы рукi з кiшэнi. Яна наблiжалася да яго, хутка перабiраючы нагамi па дошках, потым пайшла павольней, потым спынiлася. А ён глядзеў у яе блiскучыя вочы, не рухаючыся.

"Ён забыўся, - падумала Таня. - Што будзе цяпер?"

Мароз прабег на яе скуры.

- Ад iмя ўсiх пiянераў i школьнiкаў... - сказала яна слабым голасам.

Але ён не забыўся. Ён не даў ёй скончыць: шырока раскiнуўшы рукi, падбег да яе, засланiў ад усiх i, узяўшы кветкi з яе моцна сцiснутай далонi, паклаў iх на стол. Потым абняў яе, i разам яны сышлi са сцэны ў залу. Ён нiкому не даваў да яе дакрануцца, пакуль з усiх бакоў не акружылi iх дзецi.

Маленькая дзяўчынка iшла перад iм i крычала:

- Дзядзя, вы жывы пiсьменнiк, сапраўдны цi не?

- Жывы, жывы, - гаварыў ён.

- Я нiколi не бачыла жывога. Я думала, ён зусiм не такi.

- А якi ж?

- Я думала, тоўсты.

Ён прысеў перад дзяўчынкай на кукiшкi i патануў сярод дзяцей, як у траве. Яны краталi яго рукамi, яны шумелi вакол, i нiколi самая гучная слава не спявала яму ў вушах так соладка, як гэты дзiўны крык, што аглушаў яго.

Ён на момант закрыў вочы рукой.

А Таня стаяла побач, амаль кранаючыся яго пляча. Раптам яна адчула, як нехта сiлiцца выцягнуць яе руку, схаваную глыбока ў кiшэнi. Яна ўскрыкнула i адсунулася. Гэта Коля трымаў яе руку за кiсць i цягнуў да сябе з усяе сiлы. Яна не давалася, сагнуўшы локаць, пакуль не аслабела рука. I Коля выняў яе з кiшэнi, але не падняў угору, як чакала Таня, а толькi моцна сцiснуў сваiмi рукамi.

- Таня, - сказаў ён цiха, - я так баяўся за цябе. Я думаў, што будуць з цябе смяяцца. Але ты малайчына! Не сярдуй на мяне, не сярдуй, я прашу. Мне так хочацца танцаваць з табой у школе на ёлцы.

Нi звычайнай усмешкi, нi ўпартасцi не пачула яна ў яго словах.

Ён паклаў сваю руку ёй на плячо, нiбыта вясёлы танец пачаўся зараз, i яны пачалi кружыцца.

Яна пачырванела, разгублена гледзячы на яго. Пяшчотная ўсмешка асвятлiла яе твар, напоўнiла вочы i вусны. I, нiчога не баючыся, яна таксама падняла сваю руку. Яна зусiм забылася на свае крыўды, i некалькi секунд яе перапэцканая худая рука ляжала на яго плячы.

Раптам Фiлька абняў абаiх. Ён запытальна глядзеў то на Таню, то на Колю, i бестурботны яго твар у гэты раз не выяўляў радасцi.

- Памiрылiся, значыць, - гучна сказаў ён.

Таня зняла руку з пляча Колi i апусцiла.

- Глупства ты гаворыш, Фiлька! - сказала яна, пачырванеўшы яшчэ больш. Ён толькi прасiў мяне, каб я запрасiла яго да сябе заўтра на свята. Але я не запрашаю. А наогул, няхай прыйдзе, калi яму так ужо хочацца.

- Так, так, -злёгку ўздыхнуў Фiлька, - заўтра Новы год, я памятаю - гэта тваё свята. Я прыйду да цябе з бацькам, ён прасiў мяне. Можна?

- Прыходзь, - паспешлiва сказала Таня. - Можа, у мяне не будзе сумна. Прыходзь, - сказала яна i Колю, дакрануўшыся да яго рукава.

Фiлька з сiлай працiснуўся памiж iмi, а за iм натоўп, якi iмкнуўся наперад, як шырокая рака, развёў iх.

XIV

Навагодняя ноч прыходзiла ў горад заўсёды цiхая, без завей, парой з чыстым небам, часам з тонкай iмглой, што загаралася ад кожнага мiгцення зоркi. А вышэй за гэтую iмглу, над ёй, у вялiзным на паўнеба крузе, хадзiў па сваёй дарозе месяц.

Гэтую ноч Таня любiла болей, чым самую цёплую ўлетку. Гэтай ноччу ёй дазвалялася не спаць. Гэта было яе свята. Свята ёсць свята, калi яно тваё i калi вакол цябе таксама радуюцца. А ў гэтую ноч у горадзе нiхто не спаў. Снег скiдвалi з тратуараў на дарогу i хадзiлi адзiн да аднаго ў госцi, i ўначы чулiся песнi, рыпелi крокi па снезе.

У гэты дзень мацi нiколi не працавала, i Таня, прыйшоўшы са школы, яшчэ з парога крычала:

- Стойце, без мяне пiражкоў не рабiце!

А мацi стаiць пасярод пакоя, i рукi ў яе выпацканы цестам. Яна адводзiць iх назад, як два крылы, якiя гатовы падняць яе ў паветра. Але мацi застаецца на зямлi. Яна нахiляецца да Танi, цалуе яе ў лоб i кажа ёй:

- Са святам цябе, Таня, з вакацыямi. А мы яшчэ нiчога не пачыналi рабiць, чакаем цябе.

Таня, кiнуўшы кнiгi на палiцу, спяшалася надзець сваю старэнькую ў чорных мушках сукенку. Яна ледзьве надзявала яе. Яе падрослае за год цела напаўняла яе, як вецер, што дзьме ў ветразь са спрыяльнага боку. I мацi, гледзячы на Танiны плечы, пачынала кiваць галавой:

- Вялiкая, вялiкая!

А Таня, не баючыся запэцкацца ў цесце, хапала яе ззаду за рукi i, падняўшы невысока ад зямлi, праносiла праз увесь пакой.

- Ты надарвешся! - крычала спалохана мацi.

Але мацi была лёгкая. Лягчэй вязанкi сухой травы была гэтая ноша для Танi.

Яна асцярожна апускала яе на падлогу, i абедзве глядзелi, сумеўшыся, на старую, што стаяла ў дзвярах.