Редьярд Киплинг - Казкi (на белорусском языке)

I Сулейман-iбн-Дауд сказаў:

- Што ж, можа, гэта i сапраўды ўцiхамiрыць яе. Iдзi да свае жонкi, о браце мой, а я паслухаю, што ты ёй скажаш.

Паляцеў Матылёк назад да сваёй жонкi, якая сядзела пад лiсцiкам i дрыжала ад страху.

I яна ўсклiкнула:

- Ён чуў твае словы! Сулейман-iбн-Дауд чуў, што ты сказаў!

- Чуў, - адказаў Матылёк. - Я i хацеў, каб ён чуў.

- I што ж ён сказаў? О, што ж ён сказаў?

- Ну, - адказаў Матылёк, важна памахваючы крыльцамi, - мiж намi, дарагая, (вядома, я не асуджаю яго, бо палац вельмi дорага каштуе, ды i апельсiны якраз даспяваюць). Зрэшты, ён прасiў мяне не тупаць, i я паабяцаў, што не тупну.

- Божа мой! - усклiкнула жонка Матылька i прыцiхла, а Сулейман-iбн-Дауд смяяўся да слёз з нахабства гэтага прайдзiсвета.

Балкiда Найпрыгажэйшая стаяла за дрэвам сярод пунсовых лiлеяў i ўсмiхалася ўпотай, бо яна чула ўсю размову. I яна падумала: "Калi я i праўда мудрая, я магу збавiць свайго каханага ад дакучлiвых сварлiвых царыц". Яна выставiла палец i цiхенька прашаптала жонцы Матылька:

- Малюсенькая жанчына, хадзi-тка сюды!

Матылiха страшэнна спужалася, ды нiчога не зробiш, яна падляцела да Балкiды i села на яе белую руку.

Балкiда нахiлiла сваю прыгожую галаву i прашаптала:

- Малюсенькая жанчына, няўжо ты i праўда паверыла таму, што сказаў табе муж?

Матылiха зiрнула на Балкiду i ўбачыла вочы Найпрыгажэйшай царыцы, што зiхацелi, як зiхацiць возера ў месячную ноч. Матылiха склала крыльцы i, сабраўшы ўсю сваю мужнасць, сказала:

- О царыца, красуйся на векi вякоў! Ты ж ведаеш, што такое мужы!

I царыца Балкiда, мудрая Балкiда Саўская, падняла руку да вуснаў, каб схаваць усмешку, i сказала:

- Так, сястрыца мая, ведаю.

- Яны злуюцца за дробязi, - сказала Матылiха, хутка-хутка распасцiраючы i складваючы крыльцы, - i мы павiнны ўлагоджваць iх, о Царыца, каб яны не бурчалi. Яны нiколi не думаюць нават паловы таго, што кажуць. Калi мужу майму гэтак хочацца верыць, нiбыта я паверыла, што варта яму тупнуць нагой i палац Сулеймана-iбн-Дауда знiкне, няхай сабе верыць, не буду яму пярэчыць. Усё адно заўтра ён пра гэта забудзецца.

- Так, сястрыца мая, ты кажаш шчырую праўду, - прамовiла Балкiда, - але, калi ён наступны раз пачне перад табою выхваляцца, злавi яго на слове. Скажы яму, каб ён i папраўдзе тупнуў нагою, i паглядзi, што з гэтага выйдзе. Ён будзе дужа пасаромлены. Вось пабачыш.

Матылiха паляцела да свайго Матылька, а праз пяць хвiлiн яны ўжо сварылiся - яшчэ мацней, чым раней.

- Успомнi, - сказаў Матылёк, - успомнi, што я магу зрабiць, калi тупну нагою!

- Я табе анi не веру, - адказала Матылiха, - i я была б рада паглядзець, што ў цябе з гэтага выйдзе! Тупнi! Тупнi! Калi ласка, тупнi!

- Я абяцаў Сулейману-iбн-Дауду не тупаць, i я не хачу парушаць сваё слова.

- Колькi нi тупай, усё адно нiчога не будзе. Нават маленькая травiнка i тая не зварухнецца. Чаму ж ты не тупаеш? Тупнi! Тупнi! Кажу табе: тупнi!

Сулейман-iбн-Дауд сядзеў пад камфорным дрэвам, чуў кожнае слова i смяяўся гэтак, як яшчэ нiколi не смяяўся.

Ён забыўся пра царыц, ён забыўся пра Звяругу, што выплыў з марской глыбiнi, ён забыўся пра сваё самахвальства. I Балкiда, стоячы за дрэвам, таксама смяялася, бо яе каханаму было гэтак весела.

Але вось Матылёк, злосны i ўсхваляваны, зноў спусцiўся пад камфорнае дрэва i сказаў Сулейману-iбн-Дауду:

- Яна хоча, каб я тупнуў. Яна хоча паглядзець, што з гэтага выйдзе. О Сулейман-iбн-Дауд, ты ж ведаеш, што ў мяне нiчога не атрымаецца! I цяпер яна ўжо нiколi не паверыць нiводнаму майму слову i будзе смяяцца з мяне да канца маiх дзён.

- Не, о браце мой, - сказаў Сулейман-iбн-Дауд, - гэтага не будзе, абяцаю табе.

I ён пакруцiў на пальцы пярсцёнак (толькi для таго, каб дапамагчы Матыльку, а не для таго, каб пахвалiцца сваёю ўсемагутнасцю), i як згледзець вокам чатыры вялiзныя Джыны ўзнiклi перад iм з-пад зямлi.

- Рабы, - сказаў Сулейман-iбн-Дауд, - калi гэты васпан, што сядзiць у мяне на пальцы (там сядзеў хвалько Матылёк), тупне левай пярэдняй нагой, зрабiце так, каб усчалася навальнiца, ляснуў пярун i гэты палац, i ўсе гэтыя сады згiнулi з вачэй, знiклi. А як ён тупне зноў, асцярожна пастаўце iх на ранейшае месца.

- Цяпер, о браце мой, - сказаў ён Матыльку, - iдзi да жонкi i тупай сабе на пацеху.

Матылёк падляцеў да жонкi, якая ўсё яшчэ крычала:

- Чаму ж ты не тупаеш? Тупнi! Ну, тупнi ж! Тупнi!

За агароджай, што акружала палац, Балкiда ўбачыла чатырох Джынаў i сказала:

- Нарэшце такi Сулейман-iбн-Дауд, каб уратаваць Матылька, зробiць тое, што даўным-даўно павiнен быў зрабiць, каб уратаваць самога сябе: утаймуе гэтых сварлiвых царыц.