Редьярд Киплинг: Казкi (на белорусском языке)

А хiтрая Рыбка паплыла i схавалася ў тванi пад самым парогам Экватара. Яна думала, што Кiт раззлаваўся, i баялася паказацца яму на вочы.

Марак узяў з сабою свой паляўнiчы нож. Сiнiя палатняныя штаны былi па-ранейшаму на iм, калi ён крочыў па каменьчыках каля самага мора. Але падцяжак на iм ужо не было. Яны асталiся ў горле ў Кiта. Iмi былi звязаны лучынкi, з якiх Марак зрабiў рашотку. Вось i ўсё. Гэтай казцы канец.

Калi ў вокнах каюты

Зялёная цьма,

I пырскi ўзлятаюць

Да труб,

I ўстаюць пахвiлiнна

То нос, то карма,

А слуга, што падносiць вам

Суп,

Нечакана так валiцца

У куб,

Калi хлопчык ад рання

Неадзеты сядзiць

I мяшком на падлозе

Яго нянька ляжыць,

Калi хвалi страшэнна

Равуць за кармой

I нiхто не смяецца,

Не п'е i не есць,

Вось тады для нас ясна,

Што значаць сабой:

Сорак Норд,

Пяцьдзесят Вест!

ЧАМУ Ў ВЯРБЛЮДА ГОРБ

Вось яшчэ адна казка, i ў ёй я хачу расказаць, чаму на спiне ў Вярблюда такi вялiкi горб.

У сама першыя гады, даўно-даўно, уся зямля была новенькая, толькi што зробленая. Жывёлы з першых жа дзён пачалi служыць Чалавеку. Але ў Страшэнна-Панурай Пустынi жыў Страшэнна-Пануры Вярблюд, якi i не думаў працаваць. Ён еў сухiя калючкi, жорсткiя галiнкi, тамарыск, цярноўнiк i кару, але працаваць нiзашто не хацеў, - такi несумленны гультай! I што б нi казалi яму, ён на ўсё адказваў:

- Гррб!

Толькi "Гррб" - i болей нiчога.

Вось аднойчы, у панядзелак ранiцой, прыйшоў да яго Конь. На спiне ў Каня было сядло. У зубах вуздэчка.

- Вярблюд, а Вярблюд! - сказаў ён. - Iдзi да Чалавека i пачнi бегаць трушком, як бегаем мы.

- Гррб! - адказаў Вярблюд, а Конь пайшоў да чалавека i расказаў яму ўсё.

Неўзабаве пасля гэтага да Вярблюда прыйшоў Сабака. У яго ў зубах была палка. Ён прыйшоў i сказаў:

- Вярблюд, а Вярблюд! Iдзi да Чалавека, навучыся хадзiць разам з iм на паляванне, як мы.

- Гррб! - адказаў Вярблюд, а Сабака пайшоў да Чалавека i расказаў яму ўсё.

Неўзабаве пасля гэтага прыйшоў да Вярблюда Бык. У Быка на шыi было ярмо. Ён сказаў:

- Вярблюд, а Вярблюд! Iдзi да Чалавека i ары зямлю, як аром мы.

- Гррб! - адказаў Вярблюд, а Бык пайшоў да Чалавека i расказаў яму ўсё.

Увечары Чалавек паклiкаў Каня, Сабаку i Быка i сказаў:

- Конь, Сабака i Бык, мне вельмi вас шкада (свет жа быў зусiм яшчэ новы!), але звер, якi крычыць "гррб" у Пустынi, не здольны нi да якой работы, а то б ён даўно прыйшоў да мяне. Хай сабе жыве ў сваёй Пустынi, я не крану яго, але вам давядзецца працаваць удвая больш - i за сябе i за яго.

Тады Конь, Сабака i Бык вельмi раззлавалiся (свет жа быў яшчэ вельмi новы!). Яны пайшлi да самага краю Пустынi i пачалi голасна абмяркоўваць, што iм рабiць, i брахалi, i ржалi, i мычалi.

Да iх падышоў Вярблюд - несумленны гультай! - i, лянiва перажоўваючы сухую траву, пачаў насмiхацца з iх. Потым ён сказаў "гррб" i пайшоў далей.

Мiма iх па дарозе iмчаўся ў хмары пылу Джын, Уладар Усiх Пустынь. Ён спынiўся пагутарыць з Канём, Сабакам i Быком.

- Уладар Усiх Пустынь! - сказаў Конь. - Хто мае права гультайнiчаць, калi свет такi новы i ў iм яшчэ так многа работы?

- Нiхто, - адказаў Джын.

- А вось, - сказаў Конь, - у тваёй Страшэнна-Панурай Пустынi жыве Страшэнна-Пануры Звер, з доўгай шыяй, з доўгiмi нагамi, якi ад самай ранiцы, ад панядзелка, не падумаў узяцца за работу. Не хоча бегаць трушком - нiзашто!

- Ф'ю! - свiснуў Джын. - Ды гэта мой Вярблюд, клянуся золатам Аравiйскiх пустынь! Што ж ён кажа?

- Ён кажа адно слова "гррб", - сказаў Сабака. - "Гррб" - i болей нiчога. I не хоча памагаць Чалавеку на паляваннi.

- А што яшчэ ён кажа? - спытаў Джын.

- Болей нiчога, толькi "Грбб", i не хоча араць, - адказаў Бык.

- Вельмi добра! - ускрыкнуў Джын. - Пачакайце хвiлiнку, я зараз пакажу яму "Грбб"!

Ён захiнуўся ў свой плашч з пылу i памчаўся ў Пустыню. Там ён знайшоў Вярблюда. Той стаяў i любаваўся сваiм адлюстраваннем у лужыне - несумленны гультай.

- Мой хiтры даўганогi дружа, - сказаў Джын. - Я чуў, што ты не хочаш працаваць у нашым новым-навюсенькiм свеце. Што гэта такое?

- Гррб! - адказаў Вярблюд.

Джын сеў на пясок i, абапёршыся падбародкам на руку, пачаў чараваць, а Вярблюд стаяў i хоць бы што: любаваўся сваiм адлюстраваннем у лужыне.

- Конь, Бык i Сабака працавалi ад самай ранiцы, ад панядзелка, i працавалi болей, чым трэба, таму што ты такi несумленны гультай, - сказаў Джын.

I ён зноў абапёрся рукою на падбародак i чараваў далей.

- Гррб! - паўтарыў Вярблюд.

- I як табе не надакучыць гэтае слова? Каторы раз ты яго паўтараеш? Несумленны гультай, я хачу, каб ты працаваў.