Яны страшэнна ўзрадавалiся яму i зараз жа ў адзiн голас сказалi:
- Хадзi, хадзi сюды, мы дамо табе грымакоў за нясцерпную тваю дапытлiвасць.
- Эх вы! - сказаў Слонiк. - Многа вы разумееце ў грымаках! Вось я дык сапраўды разумею ў гэтай справе. Хочаце, пакажу?
I ён разгарнуў свой хобат, i зараз жа два яго мiлыя брацiкi паляцелi ад яго дагары нагамi.
- Клянёмся бананамi! - закрычалi яны. - Дзе гэта ты так навастрыўся i што ў цябе такое з носам?
- Гэты нос у мяне новы, i даў мне яго Кракадзiл на соннай, смуроднай, мутна-зялёнай рацэ Лiмпапо, - сказаў Слонiк. - Я завёў з iм гутарку пра тое, што ён есць у абед, i ён падарыў мне на памяць новы нос.
- Брыдкi нос! - сказаў валасаты, калматы дзядзька Павiян.
- Можа, i так, - сказаў Слонiк, - але карысны!
I ён схапiў валасатага дзядзьку Павiяна за валасатую нагу, разгайдаў i закiнуў яго ў асiнае гняздо.
I так расхадзiўся гэты сярдзiты Слонiк, што набiў усiх сваiх мiлых сваякоў. Бiў ён iх, бiў, так што iм горача зрабiлася. Тыя вытрашчылi на яго вочы ад здзiўлення. Ён выскуб у даўгавязай цёткi Страўсiхi ледзь не ўсё пер'е з хваста; ён ухапiў даўганогага дзядзьку Жырафа за заднюю нагу i павалок яго па цярновых кустах; з гiканнем пачаў ён пускаць пузыры прама ў вуха сваёй тоўстай цётцы Бегемоцiсе, калi тая драмала ў вадзе пасля абеду, але нiкому не дазваляў крыўдзiць птушку Калакола.
Справа дайшла да таго, што ўсе яго сваякi - хто раней, хто пазней - пайшлi да соннай, смуроднай, мутна-зялёнай ракi Лiмпапо, акружанай дрэвамi, якiя наганяюць на людзей трасцу, каб i iм падарыў Кракадзiл па такiм самым носе.
Вярнуўшыся, сваякi ўжо болей не бiлiся, i ад таго часу, мой хлопчык, ва ўсiх сланоў, якiх ты калi-небудзь убачыш, ды i ў тых, якiх ты нiколi не ўбачыш, ва ўсiх такi самы хобат, як у гэтага дапытлiвага Слонiка.
Ёсць у мяне шасцёра слуг,
Рухавых, баявых,
I ўсё, што бачыў я наўкруг,
Я ведаю ад iх.
Яны па знаку па майму
З'яўляюцца ў бядзе.
Слуг гэтых клiчуць: Як, Чаму,
Хто, Што, Калi i Дзе.
Я слуг па морах, па лясах
Ганяю, крычучы.
Пасля заўжды працую сам,
А iм даю спачын.
Я ранiцой, калi ўстаю,
Бяруся працаваць,
А iм свабоду я даю,
Няхай крыху паспяць.
Але ў мяне ёсць мiлы друг,
Асоба вось адна.
Ёй служаць сотнi тысяч слуг
Спакою ўсiм няма.
Яна ганяе, як сабак,
Улетку i ўзiму
Пяць тысяч Дзе, сем тысяч Як
I сто тысяч Чаму!
АДКУЛЬ УЗЯЛIСЯ БРАНЯНОСЦЫ
Мiлы хлопчык, я зноў раскажу табе казку пра Далёкiя i Даўнiя Часы. Жыў тады Злючка-Калючка Вожык. Жыў ён на мутнай рацэ Амазонцы, еў слiмакоў i розную драбязу. I была ў яго сяброўка, Чарапаха Няспешная, якая таксама жыла на мутнай рацэ Амазонцы, ела розную драбязу i зялёную салату. Усё iшло добра, цi ж няпраўда, мiлы хлопчык?
Але ў тую самую пару, у Далёкiя i Даўнiя Часы, жыў на мутнай рацэ Амазонцы Плямiсты Ягуар. Ён еў усё, што яму ўдасца злавiць. Не ўдасца злавiць аленя ён з'есць малпу; не ўдасца злавiць малпу - з'есць лягушку цi казюльку. А ўжо калi няма нi лягушак, нi казюляк - ён iдзе да сваёй мацi Ягуарыхi, i тая растлумачвае яму, як трэба лавiць чарапах i вожыкаў.
Зграбна памахваючы грацыёзным хвастом, мацi навучала яго:
- Калi, сынок, ты знойдзеш Вожыка, хутчэй кiнь яго ў ваду. Вожык сам сабою выпрастаецца ў вадзе. А калi знойдзеш Чарапаху, выдрапай яе лапай з панцыра.
I ўсё iшло добра, мой мiлы хлопчык.
Была прыгожая ноч на мутнай рацэ Амазонцы. Плямiсты Ягуар убачыў, што пад ствалом паваленага дрэва сядзяць побач Злючка-Калючка Вожык i Чарапаха Няспешная. Выратавацца, уцякаючы, яны не маглi, i вось Злючка-Калючка Вожык згарнуўся клубочкам, бо iнакш ён не быў бы Вожык, а Чарапаха Няспешная ўцягнула ногi i галаву пад свой панцыр, таму што яна была Чарапаха.
Усё iшло як трэба, мiлы мой хлопчык, цi ж няпраўда?
- Слухайце мяне ўважлiва! - сказаў Плямiсты Ягуар. - Тое, што я хачу вам сказаць, мае для вас вялiкае значэнне. Мая матуля вучыла мяне, што калi я ўбачу Вожыка, я павiнен кiнуць яго ў ваду, i тады ён сам сабою выпрастаецца, а калi я ўбачу Чарапаху, я павiнен выдрапаць яе лапай з панцыра. Але хто ж з вас Чарапаха, а хто з вас Вожык, - клянуся маiмi плямамi, не ведаю!
- Цi добра ты хоць памятаеш, што казала твая матуля? - спытаў Злючка-Калючка Вожык. - Цi не наблытаў ты? Можа, Матуля казала табе, што калi ты выпрастаеш Чарапаху, ты павiнен выдрапаць яе з вады, а калi ты зловiш Вожыка, ты павiнен кiнуць яго на панцыр?
- Цi добра ты памятаеш, што казала табе твая матуля? - спытала Чарапаха Няспешная. - Цi не наблытаў ты? Можа, яна казала табе, што калi ты змочыш вадою Вожыка, ты павiнен падрапаць яго лапай, а калi сустрэнеш Чарапаху, ты павiнен падкiнуць яе, каб яна выпрасталася?
Читать дальше