Редьярд Киплинг - Маўглi (на белорусском языке)

I пачалася доўгая бiтва.

Ваўкi бiлiся на мокрым чырвоным пяску, памiж пераблытанымi каранямi дрэў, у кустах, у гушчары травы, бо нават i цяпер сабак было двое на аднаго ваўка. Але ворагi-ваўкi бiлiся не на жыццё, а на смерць, i бiлiся не адны толькi шыракагрудыя, iкластыя паляўнiчыя, але i ваўчыцы з дзiкiмi вачамi бiлiся за сваiх ваўчанят, а сям-там побач з iмi i аднагадовае ваўчаня, яшчэ не пералiнялае i ўсё кудлатае, таксама хапала зубамi i тузала ворага. Трэба вам сказаць, што воўк звычайна хапае за горла або за бок, а сабакi больш кусаюць за ногi, таму, пакуль сабакi валтузiлiся ў вадзе i вымушаны былi высока трымаць галаву, перавага была на баку ваўкоў; на сушы ваўкам даводзiлася туга, але i ў вадзе i на сушы нож Маўглi падымаўся i бiў аднолькава.

Чацвёрка прабiлася да Маўглi на дапамогу. Шэры Брат, прыпаўшы да каленяў хлопчыка, баранiў яго жывот, астатнiя трое ахоўвалi яго спiну i бакi або стаялi над iм, калi раз'юшаны сабака, з выццём кiдаючыся проста на нож, скачком збiваў Маўглi з ног. А далей усё змяшалася, збiлася ў кучу, якая кiдалася справа налева i злева направа па беразе. Адзiн раз Маўглi мелькам бачыў Акелу: на яго з двух бакоў населi сабакi, а сам ён учапiўся бяззубымi скiвiцамi ў сцягно трэцяга.

Ноч мiнала, i шпаркi, галавакружны бег на месцы ўсё паскараўся. Сабакi прытамiлiся i ўжо баялiся нападаць на дужэйшых ваўкоў, хоць яшчэ i не асмельвалiся ратавацца ўцёкамi; але Маўглi адчуваў, што наблiжаецца канец, i задавольваўся тым, што выводзiў сабак са строю. Аднагадовыя ваўкi цяпер нападалi смялей, можна было ўздыхнуць вальней, i ўжо адзiн бляск нажа прымушаў сабак кiдацца наўцёкi.

- Мяса абгрызена амаль да касцей! - прахрыпеў Шэры Брат.

- Але косцi яшчэ трэба разгрызцi, - адказаў яму Маўглi. - Вось як робiцца ў нас у джунглях! - Чырвонае лязо нажа слiзганула, як полымя, па баку сабакi, сцёгны якога знiклi пад ваўком, што навалiўся на яго.

- Мая здабыча! - агрызнуўся воўк i зморшчыў нос. - Пакiнь яе мне!

- Няўжо табе ўсё яшчэ мала, Чужынец? - сказаў Маўглi.

Вантала быў страшэнна пашматаны, але трымаў сабаку, нiбы ў цiсках, i той не мог паварушыцца.

- Клянуся буйвалам, што выкупiў мяне, - зларадна смеючыся, крыкнуў Маўглi, - гэта Куртаты!

I сапраўды, гэта быў вялiкi цёмна-руды важак.

Адзiн з сабак падскочыў на дапамогу важаку, але, перш чым яго зубы ўпiлiся ў бок Ванталы, нож Маўглi ўжо тырчаў у яго грудзях, а Шэры Брат дакончыў астатняе.

- Вось як робiцца ў нас у джунглях! - сказаў Маўглi.

Вантала не адказаў нi слова, толькi скiвiцы старога адзiнца сцiскалiся ўсё мацней i мацней, па меры таго як жыццё пакiдала яго. Сабака ўздрыгнуў, апусцiў галаву i замёр. Вантала замёр над iм.

- Цiшэй! Доўг Крывi сплачаны! - сказаў Маўглi. - Праспявай сваю песню, Вантала!

- Ён больш не выйдзе на паляванне, - сказаў Шэры Брат. - I Акела таксама маўчыць, ужо даўно.

- Мы разгрызлi косцi! - прагрымеў Пхао, сын Пхаоны. - Яны ўцякаюць! Забiвайце, забiвайце iх, Паляўнiчыя Вольнага Народа!

Сабакi адзiн за другiм крадком разбягалiся з пацямнелых ад крывi водмеляў да ракi, у густыя джунглi, уверх па цячэннi або ўнiз па цячэннi - туды, дзе дарога была свабодная.

- Доўг! Доўг! -крыкнуў Маўглi. - Плацiце Доўг! Яны забiлi Акелу! Няхай нiводзiн з iх не выйдзе адсюль жывы!

Ён памчаўся да берага з нажом у руцэ, каб не даць уцячы нiводнаму сабаку, якi адважыўся б кiнуцца ў раку. Але тут з-пад гары мёртвых целаў паказалася галава i пярэднiя лапы Акелы, i Маўглi апусцiўся перад iм на каленi.

- Хiба я не казаў, што гэта будзе мой апошнi бой? - прашаптаў Акела. Слаўнае было паляванне. А як ты, Маленькi Брат?

- Я жывы, Акела...

- Хай будзе так. Я памiраю, i я хацеў бы... хацеў бы памерцi блiжэй да цябе, Маленькi Брат.

Маўглi палажыў страшную, усю ў ранах, галаву Акелы сабе на каленi i абхапiў рукамi яго скусаную шыю.

- Даўно мiнулi часы, калi жывы быў Шэр-Хан, а чалавечае дзiцяня качалася голае ў пыле, - кашляючы, сказаў Акела.

- Не, не, я воўк! Я адной крывi з Вольным Народам! - усклiкнуў Маўглi. Не па сваёй волi я стаў чалавекам!

- Ты чалавек, Маленькi Брат, ваўчаня, узгадаванае мною. Ты чалавек, iнакш Чарада ўцякала б ад Дзiкiх Сабак. Табе я абавязаны жыццём, а сёння ты выратаваў усю Чараду, як я калiсьцi выратаваў цябе. Хiба ты не памятаеш? Цяпер сплачаны ўсе даўгi. Iдзi да свайго народа. Кажу табе яшчэ раз, зрэнка майго вока, паляванне скончана. Iдзi да свайго народа.

- Я не пайду. Я пачну хадзiць на паляванне ў джунглях адзiн. Я ўжо казаў.

- Пасля лета прыходзяць дажджы, а пасля дажджоў - вясна. Iдзi, пакуль цябе не прымусяць пайсцi. Iдзi да свайго народа. Iдзi да чалавека. Больш мне няма чаго табе сказаць. Цяпер буду гаварыць са сваiмi. Маленькi Брат, можаш ты падняць мяне на ногi? Я ж таксама Важак Вольнага Народа.