Болеслав Прус - Стасевы прыгоды (на белорусском языке)

Бачачы незвычайнае развiццё духоўных i фiзiчных уласцiвасцей малога, бацькi пачалi думаць пра яго адукацыю. Навучылi яго гаварыць "тата", "мама" i "Курта", якi нейкi час называўся таксама як "тата"; купiлi яму высокае крэселка з папярэчынай i падарылi прыгожую лiпавую лыжку, якою Стась з бяды мог бы i галаву накрываць. Бацька, ва ўсiм пераймаючы мацi, хацеў таксама зрабiць свайму першынцу падарунак i з гэтай мэтай прынёс аднойчы цудоўную нагаечку на казiнай ножцы. Калi Стась узяў у рукi гэты каштоўны падарунак i пачаў абгрызаць чорны раздвоены капыцiк, мацi спыталася ў бацькi:

- Навошта ты, Юзiк, прынёс гэта?

- А на Стасiка.

- Як гэта? Ты яго будзеш лупцаваць?

- А чаму не, калi ён будзе такi самы свавольнiк, як я.

- Вы бачылi яго! - закрычала мацi, атульваючы сына. - Адкуль жа ты ведаеш, што ён будзе свавольнiк?..

- Няхай толькi не будзе... я б яму тады паказаў!.. - адказаў дабрадушна каваль.

А таму, што якраз цяпер Стась пачаў крычаць, мама ўзлавалася i схiлiлася да татавай думкi. Бацькi ўжо больш не спрачалiся - павесiлi нагайку на сцяне, памiж святым Фларыянам, якi з немаведама якога часу тушыў нейкi пажар, i гадзiннiкам, якi ўжо дваццаць год дарма намагаўся добра iсцi.

* * *

Незалежна ад першых прынцыпаў маральнасцi, што апiралася на казiнай ножцы, каваль пачаў старацца сыну настаўнiка. Праўда, у вёсцы быў стары настаўнiк, але той займаўся больш пiсаннем даносаў i дэгустацыяй моцных напiткаў, чым букваром i дзецьмi. Сяляне i жыды пагарджалi iм, а што ўжо казаць пра Шарака, якi i не думаў нагружаць настаўнiка вучобай свайго сына, а адразу звярнуўся да арганiста.

"Цяпер Стасiку пятнаццаць месяцаў, - думаў каваль, - гады праз тры мацi навучыць яго чытаць, а праз чатыры - трэба яго аддаць арганiсту..."

Толькi чатыры гады!.. Трэба ўжо сёння пастарацца пра ласку ў божага слугi, якi галiўся, як ксёндз, насiў доўгi чорны сурдут, гаварыў гартанна, сяды-тады ўжываючы лацiнскiх слоў з касцельнай службы.

Не зацягваючы справы, Шарак аднойчы запрасiў арганiста да Шулiма на мядок. Напоўнены павагай, касцельны маэстра высмаркаўся ў клятчастую хустку, адкашляўся i, з выглядам чалавека, якi хоча выступiць з пропаведдзю супраць алкагольных напiткаў, сказаў Шараку, што сёння, i заўтра, i ва векi вякоў гатоў хадзiць з iм да Шулiма на чарку.

Арганiст быў ганарлiвы, лёгка раздражняўся, а перш за ўсё - са слабой галавою. Ужо пры першай бутэльцы пачаў штосьцi бэрсаць, а пры другой расчулiўся i паведамiў Шараку, што лiчыць яго амаль роўняю.

- Яно, ты бачыш... Божа моцны!.. Яно так. Мне, арганiсту, мехам надзiмаць, i табе, кавалю... божа моцны!.. таксама мехам... Дык вось... ты ўжо i ведаеш, што я хачу сказаць? Ды тое, што каваль i арганiст - браты... Ха, ха!.. Браты!.. Я, арганiст, i ты - капцюх!.. Misereatur tui omnipotens Deus!*

* Няхай над табой злiтуецца ўсемагутны бог! (лац.)

Шарак, заўсёды вясёлы, за чаркай рабiўся панурым. Ён не змог ацанiць камплiменты свайго сабутэльнiка i адказаў так гучна, што i Шулiм i яшчэ дзядзькоў некалькi пачулi:

- Браты - не браты!.. Каваль - ён хутчэй да слесара падобны, а арганiст... вядома ж, арганiст - да старца!..

- Што?.. Я - да старца? - закрычаў абражаны арганiст, пранiзваючы позiркам каваля.

- Ды яно так!.. Вы ж i молiцеся за грошы, i граеце прыгажэй, калi вам хто...

Шарак не дакончыў, бо ў гэты момант атрымаў бутэлькаю па цеменi, ажно асколкi шкла пырснулi ў столь, а лiпкая медавуха разлiлася па твары i святочным адзеннi каваля.

- Дзяржы яго! - гукнуў пакрыўджаны, не ведаючы, цi абцiрацца, цi даганяць арганiста, якi драпануў па лiнii, як яму здавалася, найкарацейшай, аднак жа i звiлiстай.

Прысутныя кiнулiся разбараняць. Выкiнулi за дзверы арганiста, а каваля пачалi разважаць, бо ён ажно калацiўся са злосцi.

- Я пакажу табе, божая дудачка! - крычаў Шарак, убачыўшы праз акно фiзiяномiю арганiста, больш чым заўсёды ўрачыстую.

- Юзэф!.. Кум!.. Пане каваль!.. - сунiмалi яго пасрэднiкi. - Пакiньце вы! Што вам злавацца на п'янага?.. Ён жа дурны, сам не ведае, што робiць...

- Я яго задушу, разбойнiка!..

- Пакiньце, пане Шарак!.. Што там душыць?.. Душыць не кожнага можна... Ён жа асоба духоўная, першы адразу ж пасля ксяндза!.. Яшчэ вас бог за гэта пакарае...

- Нiчога мне не будзе! - адказаў каваль.

- Вам, можа, i нiчога... Ды ў вас жа жонка, малое!..

Апошнiя словы паўплывалi цудоўна. Падумаўшы пра жонку i дзiця, раз'юшаны каваль супакоiўся i нават намагаўся прыглушыць у сабе жаданне помсты. Што праўда, дык праўда, - арганiст iдзе адразу пасля ксяндза; а што, калi адлупцуеш яго, а пан бог узлуецца i на жонцы або на дзiцяцi адплоцiць за крыўду?..