Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)

Нiчога. Яна сядзела нерухома, вочы яе ўтаропiлiся ў нейкую пустату.

- Эй, - сказаў я ёй. - Хочаш узяць з сабою што-небудзь асаблiвае?

- Што?.. Не. - Яна пакруцiла галавою, потым, быццам згадаўшы, сказала: Цябе.

Злавiць таксоўку гэтым часам было дужа нялёгка: усе спяшалiся ў тэатры, яшчэ кудысь... Палiцэйскi з усяе сiлы дзьмуў у свой свiсток i размахваў рукамi, нiбыта ашалелы хакейны суддзя. Джэнi стаяла моўчкi, прытулiўшыся да мяне, а я дзесьцi ў душы спадзяваўся, што таксоўкi не будзе i мая Джэнi назаўжды застанецца стаяць, прытулiўшыся да мяне. Аднак таксоўка ўсё-такi з'явiлася. Вадзiцель - нам пашанцавала - быў чалавек вясёлы. Пачуўшы, што нам трэба ў шпiталь Маўнт-Сiнай i як мага хутчэй, ён выканаў цэлую праграму падтрымкi.

- Спакойна, дзеткi, вы ў вопытных руках. Мы з буслам займаемся гэтай справаю ўжо некалькi гадоў.

Джэнi сядзела, прыцiснуўшыся да мяне. Я цалаваў яе валасы.

- Гэта ў вас першы? - спытаўся наш весялун.

Джэнi адчула, што зараз я гаркну на гэтага тыпа, i прашаптала:

- Будзь добры, Олiвэр. Ён жа хоча як лепш.

- Але, сэр, - адказаў я шафёру. - Гэта ў нас першы, i мая жонка адчувае сябе не надта, так што давай праскочым пару разоў на чырвонае святло. Добра?

Ён дамчаў нас да бальнiцы ўмомант. I праўда зрабiў усё як найлепш: выскачыў з машыны i адчынiў нам дзверцы. Ад'язджаючы, пажадаў шчасця i ўдачы. Джэнi падзякавала яму.

Яна крыху пахiствалася, i я хацеў унесцi яе ў бальнiцу на руках, але Джэнi не захацела.

- Цераз гэты ганак не трэба, падрыхтунчык, - сказала яна.

Мы ўвайшлi ў чакальню, дзе Джэнi прыйшлося выцерпець пакутна нудную працэдуру рэгiстрацыi.

- У вас ёсць медыцынская страхоўка?

- Не.

(Хто думаў пра такую лухту? Нас занадта займала купля посуду.)

Вядома, прыезд Джэнi не быў нечаканым. Яго прадбачылi, i новую пацыентку адразу ўзяў пад нагляд доктар Бэрнард Акерман - слаўны чалавек, як казала Джэнi, дарма што з Ейла.

- Ёй будуць даваць лейкацыты i трамбацыты, - сказаў ён. - Яны ёй цяпер больш за ўсё неабходныя. У антыметабалiтах патрэбы няма.

- Што ўсё гэта значыць?

- Гэтае лячэнне запавольвае клетачны распад, - растлумачыў ён. - Аднак, i Джэнi гэта ведае, магчымы пабочныя эфекты.

- Паслухайце, доктар, - пачаў я. - Вырашаць будзе Джэнi. Як яна скажа, так i рабiце. I няхай вашыя людзi зробяць усё магчымае, каб яна не пакутавала.

- Можаце быць упэўненыя: усё будзе, як вы просiце.

- Мяне не хвалюе, колькi гэта будзе каштаваць. - Напэўна, тады я ўзняў голас.

- Гэта можа доўжыцца тыднi, нават месяцы, - сказаў ён.

- Мне пляваць на тое, колькi гэта будзе каштаваць! - амаль крыкнуў я.

Гэты чалавек быў дужа цярплiвы са мною. Можа, я ўжо роў на яго.

- Я толькi хацеў растлумачыць, - сказаў Акерман, - што цяпер проста немажлiва сказаць, колькi яшчэ пражыве ваша жонка.

- Памятайце, доктар, - не адставаў я ад яго, - памятайце, я хачу, каб у яе было ўсё сама лепшае. Асобная палата. Асобныя сёстры. Усё, што можна! Прашу вас. У мяне ёсць грошы.

20

Немагчыма даехаць ад Усходняй 63-й вулiцы ў Манхэтэне, Ню-Ёрк, да Бостана, Масачусэтс, хутчэй як за тры гадзiны дваццаць хвiлiн. Паверце мне, я праверыў гэта сам, калi гнаў па маршруце, i абсалютна перакананы, што нiводны аўтамабiль, наш цi замежны, нават калi за руль сядзе ас кшталту Грэма Хiла, не паб'е гэтага рэкорду. Выехаўшы на Масачусэтскую шашу, я разагнаў свой "МГ" да ста пяцi мiль у гадзiну.

У мяне была электрабрытва на батарэйках, i я, вядома, дбайна пагалiўся, змянiў, натуральна, кашулю, перш чым увайсцi ў храм бiзнесу на Стэйт-стрыт. Нават а восьмай гадзiне ранiцы ў прыёмнай ужо сядзела некалькi самавiтых бостанскiх грандаў дзелавога свету, чакаючы аўдыенцыi ў Олiвэра Барэта III. Я i маргнуць не паспеў, як бацькава сакратарка - яна ведала мяне - паведамiла яму пра маё з'яўленне па селектары.

Бацька не перадаў ёй: "Няхай увойдзе", - а сам выйшаў у чакальню.

- Олiвэр! - вiтаў ён мяне.

Я даўно, праз хваробу Джэнi, пачаў звяртаць увагу на знешнасць людзей i цяпер адразу заўважыў, што бацька крыху бледны, што за тыя тры гады, якiя мы не бачылiся, валасы ягоныя пасiвелi (i, здаецца, парадзелi).

- Заходзь, сын, - сказаў ён.

Я не зразумеў ягонага тону. Проста ўвайшоў у кабiнет i сеў у фатэль для наведнiкаў.

Мы з бацькам паглядзелi адзiн на аднаго, потым нашыя позiркi слiзнулi па рэчах, што былi ў пакоi. Мой погляд упаў на ягоны пiсьмовы стол, на нажнiцы ў скураным футарале, на фатаграфiю мацi, зробленую шмат гадоў назад. На маю фатаграфiю (у дзень заканчэння каледжа).

- Як жыццё, сын? - спытаўся ён.

- Добра, сэр, - адказаў я.