Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)

"Неблагi артыкул. I праўда неблагi", - паўтарыў некалькi разоў наш старшы рэдактар Джоэл Флайшман.

Шчыра кажучы, я чакаў ад яго лепшага камплiмента... Але я так i не пачуў ад Флайшмана нiчога больш... Затое Джэнi сказала, што артыкул "глыбокi, разумны i сапраўды добра напiсаны". Няўжо ён так мала ўразiў Флайшмана, што той не мог сказаць чагосьцi лепшага?..

- Флайшман лiчыць, што артыкул неблагi, Джэн.

- Што?!. I дзеля таго каб пачуць гэта, я чакала цябе начамi? - Джэнi была проста збянтэжаная. - Ён што, нiчога не сказаў пра твой метад даследавання, стыль цi яшчэ пра што?

- Не, Джэн. Ён сказаў: "Артыкул неблагi" - i ўсё.

- Тады чаму ты так затрымаўся сёння?

- Я мусiў прагледзець сякiя-такiя матэрыялы з Бэлай Ландаў, - адказаў я ёй, падмiргнуўшы.

- Вось як?

Я не зразумеў яе тону.

- Ты раўнуеш?..

- Не. Ногi ў мяне нашмат прыгажэйшыя.

- А ты можаш падрыхтаваць справу да слухання ў судзе?

- А яна можа згатаваць пiцу?

- Можа, - адказаў я. - Якраз сёння ўвечары частавала ёю нас у рэдакцыi. I ўсе сказалi, што яе пiца такая ж добрая, як твае ногi.

- Вядома, - кiўнула Джэнi.

- Ну i што ты на гэта скажаш?

- Бэла Ландаў плацiць за тваю кватэру?

- Чорт! - усклiкнуў я. - Ну чаму я не магу спынiцца, калi лiк у маю карысць?

- Таму, падрыхтунчык, - сказала закаханая ў мяне жонка, - што такога нiколi не бывае!

15

На фiнiш мы прыйшлi ў тым самым парадку.

Iнакш кажучы, Эрвiна, Бэлу i мяне прызналi трыма найлепшымi студэнтамi выпускнога курса. Блiзiўся час трыумфу. Запрашэннi на службу... Выдатныя запрашэннi. Куды нi глянь, з усiх бакоў мне махалi сцягамi з надпiсам: "Прыходзьце да нас, Барэт!"

Аднак мяне вабiлi толькi зялёныя сцягi*.

* Маецца на ўвазе колер долара.

Вядома, я не быў такiм ужо зацятым прагматыкам, але я адразу адкiнуў прэстыжныя варыянты - накшталт пасады сакратара суддзi альбо службы, скажам, у Мiнiстэрстве юстыцыi, - адкiнуў дзеля месца, якое дазволiла б выкiнуць з нашага з Джэнi лексiкону гнюснае слова "эканомiя".

Хоць я i быў трэцiм, у барацьбе за месца пад сонцам я меў адну неацэнную перавагу. У нашай першай дзесятцы выпускнiкоў я адзiн не быў жыдом. Дурань той, хто скажа, што гэта не мае значэння. Прысягаю вам, што дзесяткi фiрмаў расцалуюць у заднiцу любога стоадсоткавага амерыканца, якi ледзь-ледзь здаў экзамен на адваката. А цяпер гляньце на вашага сцiплага слугу: тут вам i Гарвард, i хакейная слава, i "Юрыдычны агляд", i, самi разумееце, татуля-мiльянер. Карацей, багата хто пачаў сама сапраўдную бойку за права атрымаць мяне разам з маiм iменем i рэпутацыяй у свой офiс. Я адчуваў сябе дзiцянём-рэкардыстам - i меў асалоду з кожнае хвiлi гэтага адчування.

Асаблiва вабную прапанову зрабiла мне адна лос-анджэлеская фiрма. Яе вярбоўшчык, мiстэр Х (iмя называць не хачу: яшчэ на судовай лаве апынуся), не пераставаў паўтараць мне:

- Барэт, хлопчык ты мой даражэнькi, у нашых краёх мы атрымлiваем гэта ўвесь час. I ўдзень, i ўначы. Павер мне, можна нават запатрабаваць, каб прынеслi ў кантору!

Не тое што нас с Джэнi асаблiва цягнула ў Калiфорнiю, але нам Бог ведае як хацелася ўведаць, што ж усё-такi мае на ўвазе мiстэр X. Мы гадалi й гадалi, i здагадкi нашыя былi ўжо сама вар'яцкiя, толькi, вiдаць, для Лос-Анджэлеса такiмi яны не з'яўлялiся. (Урэшце, каб мiстэр Х адчапiўся ад мяне, я быў змушаны сказаць яму, што мяне зусiм не цiкавiць ягонае загадкавае "гэта". Ён быў дужа засмучаны.)

Словам, мы вырашылi застацца на ўсходнiм узбярэжжы. У нас былi дзесяткi фантастычных прапаноў з Бостана, Ню-Ёрка i Вашынгтона. Пэўны час Джэнi аддавала перавагу сталiцы: "Ты б мог прымерацца да Белага дома, Олi", - але мяне вабiў Ню-Ёрк. I, урэшце, з жончынага блаславення, я сказаў "згодны" самавiтай фiрме Джонаса i Марша (апошнi быў колiсь, дарэчы, Генеральным пракурорам) з моцнай арыентацыяй на абарону грамадзянскiх правоў. "Можна рабiць дабро i нажываць яго адначасна", - пракаменцiравала гэты факт Джэнi. I потым, яны вельмi ўжо доўга ўгаворвалi мяне. Стары Джонас сам прыехаў у Бостан, пачаставаў нас абедам у шыкоўнай рэстарацыi, а назаўтра прыслаў Джэнi велiзарны букет кветак.

Джэнi потым ажно тыдзень хадзiла i напявала песеньку з усяго толькi трох слоў: "Джонас, Марш i Барэт". Я параiў ёй крыху зменшыць iмпэт, але яна i слухаць мяне не стала, сказаўшы, што ў думках я сам няйначай ёй падпяваю. Наўрад цi мне трэба казаць вам, што яна не памылялася.

Дазвольце мне яшчэ заўважыць, што "Джонас i Марш" вызначылi мне гадавы даход у адзiнаццаць тысяч восемсот долараў - больш з нашага выпуску не атрымаў нiхто.

Так што, бачыце, трэцi я быў толькi ў вучобе.