Майн Рыд - Коннік без галавы

I толькі калі ўсе падняліся на асатэю, Касій Калхаўн выдаў сябе: прысутныя не маглі не заўважыць таго ўпартага, дапытлівага позірку, якім ён сачыў за Луізай, калі тая падыходзіла да парапета і ўглядалася ў далечыню. Госці, што стаялі паблізу, падлавілі не адзін такі позірк, таму што не раз паўтараўся рух, які вызываў яго.

Кожныя некалькі хвілін маладая гаспадыня Каса-дэль-Корва набліжалася да парапета і глядзела ўдалячынь, праз раўніну, нібы чагосьці шукала на гарызонце.

Чаму яна рабіла гэта, ніхто не ведаў, і нікога гэта не турбавала. Нікога, акрамя Касія Калхаўна. У яго былі падазрэнні, якія мучылі яго.

А калі па прэрыі ў залатых промнях заходзячага сонца замільгалі нейкія сілуэты і тыя, хто назіраў з асатэі, хутка распазналі табун коней, адстаўны капітан ужо не сумняваўся, што ведае, хто скача на чале гэтай кавалькады.

Але яшчэ задоўга да таго, як табун прыцягнуў увагу гасцей, Луіза заўважыла яго па воблаку пылу, якое паднялося на гарызонце. Праўда, яно было тады яшчэ такім маленькім і няясным, што ўбачыць яго мог толькі той, хто напружана чакаў, што вось-вось табун з’явіцца. З гэтай хвіліны маладая крэолка, весела балбочучы з сяброўкамі, цішком сачыла за воблакам пылу, якое набліжалася; яна ўжо здагадвалася, чым яно было выклікана, але думала, што ведае гэта толькі яна адна.

– Дзікія коні! – аб’явіў маёр, камендант форта Індж, паглядзеўшы ў бінокль. – Хтосьці вядзе іх сюды, – сказаў ён, зноў паглядзеўшы ў бінокль. – А! Цяпер я бачу: гэта Морыс-мустангер – ён часам пастаўляе нам коней. Ён як быццам бы едзе прама сюды, містэр Пойндэкстэр.

– Вельмі магчыма, калі гэта той малады чалавек, якога вы толькі што назвалі,– адказаў уладальнік Каса-дэль-Корва. – Гэты мустангер узяўся даставіць дзясяткі два-тры коней і, напэўна, ужо вядзе іх… Ага, так і ёсць, – сказаў ён, паглядзеўшы ў бінокль.

– Я ўпэўнены, што гэта ён! – усклікнуў сын плантатара. – Я пазнаю ў гэтым конніку Морыса Джэральда.

Дачка плантатара таксама магла гэта сказаць, але яна не паказала выгляду, што колькі-небудзь зацікаўлена тым, што адбываецца. Яна заўважыла, што за ёю няспынна сочаць злыя вочы дваюраднага брата.

Нарэшце табун наблізіўся. Наперадзе сапраўды скакаў Морыс-мустангер; ён вёў за сабой на ласо крапчастага мустанга.

– Што за цудоўны канёк! – прагучала некалькі галасоў, калі дзікага мустанга, устрывожанага незвычайнымі абставінамі, паднялі к дому.

– А бадай, варта спусціцца ўніз, каб паглядзець на гэтага дзікуна, – заўважыла жонка маёра, дама з узнёслым характарам. – Давайце сыдзем уніз. Як вы думаеце, міс Пойндэкстэр?

– Як хочаце, – пачуўся адказ маладой гаспадыні сярод цэлага хору настойлівых галасоў.

– Спусцімся ўніз, хутчэй спусцімся!

Пад кіраўніцтвам жонкі маёра дамы збеглі ўніз па каменнай лесвіцы. Мужчыны пайшлі за імі. Праз некалькі хвілін мустангер, усё яшчэ вярхом на кані, апынуўся разам са сваёй палонніцай у самым цэнтры вытанчанай кампаніі.

Генры Пойндэкстэр апярэдзіў усіх і па-сяброўску прывітаўся з мустангерам. Луіза абмянялася з Морысам толькі лёгкім паклонам. Аказаць больш увагі гандляру коньмі, нават калі лічыць, што ён быў удастоены гонару знаёмства з ёю, яна не адважылася, бо наўрад ці гэта спадабалася б прысутным.

З усіх дам адна толькі жонка маёра павіталася з мустангерам дружалюбна, але гэта было зроблена звысоку, і ў тоне яе чулася паблажлівасць. Затое ён быў узнагароджаны быстрым і выразным позіркам маладой крэолкі.

Зрэшты, прыхільнасць праглядвала ў позірку не толькі адной Луізы. Нягледзячы на зашпілены касцюм, мустангер быў вельмі прыгожы з сябе. Доўгі шлях як быццам не стаміў яго. Стэпавы вецер разрумяніў твар маладога ірландца; моцная, бронзавая ад загару шыя падкрэслівала мужную прыгажосць юнака. Ва ўсёй яго стройнай постаці адчуваліся незвычайная вынослівасць і сіла. He адна пара жаночых вачэй крадком глядзела на яго, імкнучыся злавіць яго позірк. Прывабная пляменніца інтэнданта зачаравана ўсміхалася яму. Казалі, што і жонка інтэнданта паглядвала на яго, але гэта, відаць, быў толькі паклёп, які ішоў ад жонкі доктара, вядомай у форте пляткаркі.

– Няма сумнення, – сказаў Пойндэкстэр, агледзеўшы злоўленага мустанга, – што гэта іменна той конь, пра якога мне гаварыў Зеб Стумп.

– Так, ён і ёсць той самы, – адказаў стары паляўнічы, падыходзячы да Морыса, каб дапамагчы яму. – Правільна, містэр Пойндэкстэр, гэта той самы конь. Хлопец злавіў Яго раней, чым я паспеў прыехаць да яго. Добра, што я падаспеў у час: канёк, бадай што, мог трапіць у іншыя рукі, а гэта засмуціла б міс Луізу.