Уладзімір Караткевіч: Млын на Сініх Вірах

Асінскі . Паважаюць, фальклорныя звароты ў мове, своеасаблівая філасофія (з блакн.).

Тэкля Каваль . Інтанацыі простай вясковай жанчыны, фальклор таемны, браць урыўкі з замоў (Раманаў). Хітравата-трагічная постаць, добрыя рысы, адвертасць да рэзкасці, дрэннае – скупаватасць, на гэта скардзяцца: скупаватая. Як слівамі гандлюе, дык сліву папалам ламае, калі пераважвае.

Марыся . Размова інтэлігенцкая, але прабіваецца простае. Добрае – шчырасць, лірычнасць. Прастата. Дрэннае – няўменне разбірацца ў людзях, дзецкасць. Непавага да пакут іншага.

Андрэй . Гераізм сціплы, нават без прыгожых слоў. Пяшчотнасць. З ім жанчыне страшна – такіх не любяць. Добры, прытульны чалавек. Паэзію любіць. Вялікі патрыёт. Мова – яскрава народная.

Сміхальскі . Гераізм вонкавы. Дэманізм. Халодная прыгажосць. Рэзкія афарызмы, арыгінальнасць, парадоксы.

Каляда . Дабрата. Прытульнасць.

Пятро Лаўрановіч . Розум, суровасць, дэспатызм сваеродны. І гераізм.

Адлерберг . Сапраўдны інтэлігент з рэфлексіяй. Але заражаны нацызмам. Іронія, сарказм, скепсіс.

Бернгард Швальбе . Жывёла. З жорсткасцю дзяўчынкі ў “Братах Карамазавых”.

Фон Ранцоў . Невыразны. Дубовы чурак. Выконвай. “Выканаем”.

Зігфрыд Ільзенвельдэ . Запал маладосці. Рамантызм. Вера ў адв. справ. Спачатку ў Гітлера, пасля...

Штаркенфауст . Штучная нязломнасць, розум.

Ламсдорф . Нервознасць.

Эверт . Службовая роля. “Свой” хлопец.

Жаўрук . Наіўны тып. Вялізны камізм. Зрэе нянавісць амаль звярыная. Уяўляю.

Дзюбка . Інтэлігент, вялікі патрыёт. Камізм. Ідэйны цэнтр п’есы. Мова самая яскравая. Веданне гісторыі. Анекдоты і выразы, часам трагізм, але і смешнае сур’ёзна.

Ерэтычка . Баба-язва. Праклёны.

Злодзей . Жаргон, пад канец сум. Жвавейшая сімпатыя.

Правапіс і словы лірных спеваў не выпраўленыя, сапраўдныя.