Blake Pierce - Eens Weg

Tot haar vreugde en verrassing schoot eindelijk haar enkel los en kon ze haar hele rechtervoet eruit trekken.

Ze speurde onmiddellijk de vloer af. Tussen de verspreide poppendelen lag zijn jachtmes, slechts tientallen centimeters bij haar vandaan. Hij lachte iedere keer als hij het daar liet liggen, tergend dichtbij. Het lemmet zat onder het bloed en fonkelde in het licht, alsof het de spot met haar dreef. Ze zwaaide met haar bevrijde voet naar het mes. Dat was te hoog, en ze miste.

Ze ontspande haar lichaam weer. Ze liet zichzelf een paar centimeter langs de paal naar beneden glijden en strekte haar voet uit totdat het mes binnen bereik was. Ze klemde het smerige lemmet tussen haar tenen, sleepte het mes over de vloer en tilde het voorzichtig met haar voet op, totdat het heft in haar hand lag. Haar verdoofde vingers klemden zich er stevig omheen en ze draaide het rond. Langzaam begon ze het touw rond haar polsen door te snijden. De tijd leek stil te staan terwijl ze haar adem inhield, hopend en biddend dat ze het mes niet zou laten vallen. Dat hij niet binnen zou komen.

Eindelijk hoorde ze iets breken en tot haar eigen verbazing waren haar handen los. Met bonkend hart sneed ze meteen het touw rond haar middel door.

Vrij. Ze kon het nauwelijks geloven.

Even kon ze alleen maar ineengedoken zitten. Haar handen en voeten tintelden terwijl het bloed weer begon te stromen. Ze porde naar de lenzen in haar ogen en weerstond de aandrang om ze eruit te krabben. Ze schoof ze voorzichtig naar één kant, pakte ze tussen haar vingertoppen en trok ze eruit. Haar ogen deden verschrikkelijk veel pijn en het was een opluchting dat ze eruit waren. Toen ze naar de twee plastic rondjes keek die in de palm van haar hand lagen, werd ze misselijk van de kleur. De lenzen waren een onnatuurlijke tint lichtblauw. Ze gooide ze weg.

Haar hart bonkte. Reba trok zichzelf omhoog en hinkte snel naar de deur. Ze pakte de knop vast, maar ze draaide hem niet om.

Stel dat hij daar nu ergens is?

Ze had geen keus. Reba draaide aan de knop en trok aan de deur, die geruisloos openging. Voor haar lag een lange, lege gang die alleen via een gewelfde opening aan de rechterkant werd verlicht. Ze sloop verder, naakt, blootvoets en stil. Ze zag dat de gewelfde opening in een zacht verlichte kamer uitkwam. Ze bleef staan en keek. Het was een eenvoudige eetkamer, met een tafel en stoelen. Alles leek heel normaal, alsof een gezin zo voor het avondeten thuis zou komen. Er hingen oude kanten gordijnen voor de ramen.

Een nieuw afgrijzen steeg in haar op. De simpele alledaagsheid van deze plek was nog verontrustender dan een kerker had kunnen zijn. Door de gordijnen heen zag ze dat het buiten donker was. Ze haalde kracht uit de wetenschap dat de duisternis het gemakkelijk zou maken om weg te komen.

Ze liep weer terug de gang in. Deze kwam uit op een deur; een deur die naar buiten zou leiden. Ze hinkte erheen en kneep in de koude, koperen klink. De deur zwaaide zwaar naar haar toe en liet de nacht buiten zien.

Ze zag een kleine veranda met een tuin erachter. Er was geen maan en de nachtlucht was vol sterren. Er was geen ander licht te zien; geen teken van huizen in de buurt. Ze liep langzaam de veranda op en de tuin in, die droog en dor was. Koele, frisse lucht stroomde haar pijnlijke longen in.

Ze voelde paniek en opwinding tegelijkertijd. De vreugde van vrijheid.

Reba nam haar eerste stap, klaar om weg te rennen... toen ze plotseling de harde greep van een hand op haar pols voelde.

Toen klonk de bekende, afstotende lach.

Het laatste wat ze voelde was een hard object – metaal? – dat op haar hoofd terechtkwam. En toen werd alles zwart.

Het stinkt in elk geval nog niet, dacht Special Agent Bill Jeffreys.

Terwijl hij nog steeds over het lichaam gebogen stond, merkte hij toch dat het ontbindingsproces al begonnen was. De stank vermengde zich met de verse geur van dennen en de heldere mist van de beek; een lichaamsgeur waar hij al gewend aan zou moeten zijn. Maar dat zou waarschijnlijk nooit gebeuren.

Het naakte lichaam van de vrouw was zorgvuldig op een groot rotsblok aan de rand van de beek geplaatst. Ze zat rechtop, tegen een ander rotsblok geleund, haar benen uitgestrekt en gespreid, haar handen langs haar zij. Hij zag een rare kromming in haar rechterarm, wat een gebroken bot deed vermoeden. Haar golvende haar was duidelijk een pruik, voddig, met blonde tinten die niet bij elkaar pasten. Op haar mond was met lippenstift een roze glimlach getekend.

Het moordwapen zat nog steeds om haar nek gebonden; ze was met een roze lint gewurgd. Op de rots voor haar, aan haar voeten, lag een rode neproos.

Bill probeerde voorzichtig haar linkerhand op te tillen. Die bewoog niet.

“De lijkstijfheid is nog niet verdwenen,” zei agent Spelbren tegen Bill en hij hurkte aan de andere kant van het lichaam. “Niet langer dan vierentwintig uur dood.”

“Wat is er met haar ogen?” vroeg Spelbren.

“Wijd open genaaid met zwart draad,” antwoordde hij, zonder de moeite te nemen om beter te kijken.

Spelbren staarde hem vol ongeloof aan.

“Kijk zelf maar,” zei Bill.

Spelbren tuurde naar de ogen. “Jezus,” mompelde hij stilletjes.

Het viel Bill op dat hij niet walgend terugweek. Bill waardeerde dat. Hij had met andere agenten gewerkt – van wie sommigen zelfs geroutineerde veteranen zoals Spelbren – die nu allang over hun nek gegaan zouden zijn.

Bill had nog nooit met hem samengewerkt. Spelbren was voor deze zaak vanuit een kantoor in Virginia opgeroepen. Het was Spelbrens idee geweest om iemand van de eenheid Gedragsanalyse in Quantico erbij te halen. Daarom was Bill hier.

Slimme actie, dacht Bill.

Bill kon zien dat Spelbren maar een paar jaar jonger was dan hij. Toch had hij een verweerd, doorleefd uiterlijk dat hem wel aanstond.

“Ze heeft contactlenzen in,” merkte Spelbren op.

Bill keek beter. Hij had gelijk. Een griezelig, kunstmatig blauw dat hem de andere kant op liet kijken. Het was koel hier bij de beek zo laat in de ochtend, maar de ogen waren in hun kassen teruggezonken. Het zou lastig worden om het exacte tijdstip van overlijden te bepalen. De enige zekerheid die Bill had, was dat het lichaam ergens gedurende de nacht hierheen gebracht was en zorgvuldig was gepositioneerd.

Hij hoorde vlakbij een stem.

“Verdomde agenten.”

Bill keek op naar de drie plaatselijke agenten die een paar meter verderop stonden. Ze stonden nu onhoorbaar te fluisteren, dus Bill wist dat het de bedoeling was dat hij die twee woorden zou horen. Ze kwamen uit Yarnell en ze waren duidelijk niet blij dat de FBI was komen opdagen. Ze dachten dat ze dit wel alleen aan zouden kunnen.

De hoofdboswachter van Mosby State Park had daar anders over gedacht. Hij was niet meer gewend dan vandalisme, afval en illegaal vissen en jagen en hij wist dat de plaatselijke agenten van Yarnell niet bekwaam genoeg waren om dit af te handelen.

Bill had de reis van bijna tweehonderd kilometer per helikopter afgelegd, zodat hij kon er zijn voordat het lichaam verplaatst werd. De piloot was naar de coördinaten van een weiland op een nabijgelegen heuveltop gevlogen, waar de boswachter en Spelbren hem hadden getroffen. De boswachter had een paar kilometer over een zandweg gereden en toen ze gestopt waren, kon Bill van de weg de plek van de moord zien. Het was maar een klein stukje naar beneden vanaf de beek.

De agenten die ongeduldig een eindje verderop stonden te wachten, hadden de plaats delict al bekeken. Bill wist precies wat ze dachten. Ze wilden deze zaak zelf oplossen; een paar FBI-agenten was wel het laatste dat ze wilden zien.

Sorry, rednecks, dacht Bill, maar dit gaat jullie pet te boven.

“De sheriff denkt dat het mensenhandel is,” zei Spelbren. “Hij heeft het mis.”