Morgan Rice - De Gave Van Strijd

Thor’s hartslag versnelde toen hij daar voorbij, in de verte, een zwart kasteel zag. Het leek erop alsof het van aarde en as en modder gemaakt was, opkomend vanuit de grond alsof het er één mee was. Thor voelde hoe het kwaad er vanaf straalde.

Een smal kanaal leidde naar het kasteel, langs de waterweg stonden fakkels en het werd door een ophaalbrug geblokkeerd. Thor zag in de ramen van het kasteel fakkels branden en hij voelde met zekerheid, met zijn hele hart, dat Guwayne in dat kasteel was, op hem wachtend.

“Volle zeilen!” riep Thor. Hij had zichzelf weer onder controle, hij voelde een hernieuwd gevoel van doel.

Zijn broeders kwamen in actie, ze hezen de zeilen en ze pakten de sterke bries van achteren op en werden naar voren geleid. Voor het eerst sinds ze dit Land van Bloed waren binnen gekomen, voelde Thor optimisme en had hij het gevoel dat hij zijn zoon echt kon vinden en hem hier vandaan redden.

“Ik ben blij dat je leeft,” klonk een stem.

Thor draaide zich om en zag Engel naar hem glimlachen, ze sjorde aan zijn shirt. Hij glimlachte, knielde naast haar neer en knuffelde haar.

“En ik ben blij dat jij ook leeft,” antwoordde hij.

“Ik begrijp niet wat er gebeurde,” zei ze. “Het ene moment was ik mijzelf en het volgende…het was net alsof ik mezelf niet meer kende.”

Thor schudde langzaam zijn hoofd en probeerde het te vergeten.

“Gekte is de ergste vijand van alle,” antwoordde hij. “Wij, wijzelf, zijn de enige vijand die we niet kunnen verslaan.”

Ze fronste bezorgd.

“Zal het ooit nog een keer gebeuren?” vroeg ze. “Is er nog zoiets als dat op deze plek?” vroeg ze en de angst klonk in haar stem terwijl ze de horizon bekeek.

Thor bekeek het ook en vroeg zich hetzelfde af – toen, tot zijn grote schrik, kwam het antwoord maar al te snel op ze af.

Er was een enorm gespetter, alsof er een walvis naar het oppervlak kwam, en Thor zag met verbazing het meest afschrikwekkende wezen ooit boven water komen. Het leek net een reusachtige octopus van vijftien meter hoog. Het was fel rood, de kleur van bloed, en het doemde over het schip heen terwijl het uit het water schoot. De eindeloze tentakels waren vijf meter lang en tientallen daarvan verspreidden zich naar alle kanten. De kralige, gele ogen keken dreigend op ze neer, vol met woede, en de enorme bek, compleet met scherpe gele hoektanden, opende zich met een misselijkmakend geluid. Het wezen blokkeerde het licht dat de duistere luchten nog doorlieten en het krijste een onaards geluid terwijl het recht op ze afkwam. De tentakels waren uitgespreid, het was klaar om het schip in zijn geheel te pakken.

Thor keek bang toe, terwijl de schaduw over hem en de anderen heen viel. Hij wist dat ze van de ene zekere dood in de andere vielen.

De Keizerlijke aanvoerder sloeg zijn zerta telkens weer terwijl hij door de Grote Woestenij galoppeerde. Hij volgde al dagenlang het spoor wat over de woestijngrond liep. Zijn mannen volgden hem, hijgend en stonden op het punt van instorten. Hij had ze de hele tijd dat ze reden geen moment rust gegeven – zelfs ’s nachts niet. Hij wist hoe je zerta’s moest voortjagen – en hij wist ook hoe je mannen moest voortjagen.

Hij kende geen genade voor zichzelf en al helemaal niet voor zijn mannen. Hij wilde dat ze niet vatbaar voor uitputting, hitte en kou zouden zijn – helemaal als ze op een heilige missie als deze waren. Tenslotte, als dit spoor echt leidde naar waar hij naartoe hoopte – naar de legendarische Bergrug – zou dit het lot van het Keizerrijk kunnen veranderen.

De aanvoerder zette zijn hielen in de rug van de zerta totdat het krijste, hij dwong het nog sneller te gaan, totdat het bijna over zijn eigen benen struikelde. Hij kneep zijn ogen tegen de zon in en onderzocht het spoor terwijl ze doorgingen. Hij had al veel sporen in zijn leven gevolgd en veel mensen aan het einde ervan gedood – maar hij had nog nooit een spoor gevolgd wat zo boeiend als deze was. Hij voelde dat de grootste ontdekking in de geschiedenis van het Keizerrijk heel dichtbij was. Zijn naam zou herdacht worden, er zou generaties lang over gezongen worden.

Ze beklommen een bergrug in de woestijn en hij hoorde in de verte een geluid, als een storm die in de woestijn woedde; bovenop de top aangekomen keek hij voor zich uit en verwachtte een zandstorm hun kant op te zien komen. Maar geschokt zag hij honderd meter voor zich in plaats daarvan een vaste muur van zand, het steeg recht omhoog vanuit de grond de lucht in. Het draaide en woelde, het was net een tornado.

Hij stopte met zijn mannen naast zich en hij keek nieuwsgierig toe. Het leek niet te bewegen. Hij begreep het niet. Het was een muur van razend zand, maar het kwam niet dichterbij. Hij vroeg zich af wat er aan de andere kant lag. Hij voelde dat het de Bergrug zou zijn.

“Je spoor eindigt hier,” zei één van zijn soldaten honend.

“We komen nooit door die muur heen,” zei een ander.

“Je hebt ons alleen maar naar nog meer zand geleid,” zei een ander.

De aanvoerder schudde langzaam zijn hoofd en keek ze fronsend en stellig aan.

“En wat als er een land aan de andere kant van dat zand ligt?” reageerde hij.

“De andere kant?” vroeg een soldaat. “Je bent gek. Het is niets anders dan een stofwolk, een eindeloze verkwisting, net als de rest van deze woestijn.”

“Geef je fout toe,” zei een andere soldaat. “Ga nu terug – zo niet, dan zullen wij zonder jou terugkeren.”

De aanvoerder draaide zich om en keek zijn soldaten aan, hij was geschokt door hun brutaliteit – en hij zag minachting en rebellie in hun ogen. Hij wist dat hij snel moest handelen als hij dit wilde onderdrukken.

In een vlaag plotselinge woede, greep de aanvoerder een dolk uit zijn riem en zwaaide het in één enkele beweging naar achteren. Het groef zich in de keel van een soldaat. De soldaat hijgde, viel achterover van zijn zerta af en kwam op de grond terecht. Een verse bloedplas spreidde zich over de woestijngrond uit. Binnen enkele seconden verscheen er een zwerm insekten uit het niets, ze bedekten zijn lichaam en aten het op.

De andere soldaten keken hun aanvoerder nu angstig aan.

“Is er nog iemand die mijn bevel durft te trotseren?” vroeg hij.

De mannen staarden nerveus terug, maar dit keer zei niemand iets.

“Of de woestijn dood jullie,” zei hij, “of ik doe het. Het is jullie keuze.”

De aanvoerder racete naar voren, hield zijn hoofd laag en schreeuwde een strijdkreet terwijl hij recht op de zandmuur af galoppeerde. Hij wist dat het zijn dood kon betekenen. Hij wist ook dat zijn mannen hem zouden volgen en het volgende moment hoorde hij het geluid van hun zerta’s en hij lachte tevreden. Soms moesten ze gewoon in toom gehouden worden.

Hij krijste toen hij de tornado van zand binnen ging. Hij had het gevoel alsof er kilo’s en kilo’s zand op hem drukte, het schuurde zijn huid aan alle kanten terwijl hij er steeds dieper in ging. Het geluid was zo hard, het klonk als duizenden horzels. Maar hij racete toch door, hij schopte zijn zerta en dwong het, zelfs terwijl het protesteerde, om er steeds dieper in te gaan. Hij kon het zand over zijn hoofd, ogen en gezicht voelen schrapen en hij had zelfs het gevoel alsof hij in stukken werd gescheurd.

Maar hij bleef doorrijden.

Net toen hij zich afvroeg of zijn mannen gelijk hadden, of deze muur naar niets leidde, of ze hier allemaal zouden sterven, stormde hij tot zijn grote opluchting, plotseling uit het zand. Hij was weer terug in het daglicht, geen zand wat hem schuurde, geen lawaai in zijn oren, niets anders dan de heldere hemel – waarvan hij nog nooit zo blij was geweest die te zien.

Overal om hem heen stormden zijn mannen er ook uit. Ze zaten allemaal onder de schaafwonden en ze bloedden, net als hun zerta’s. Ze zagen er meer dood dan levend uit – maar ze leefden allemaal.