Morgan Rice: Een Land Van Vuur

Ze haalde diep adem.

“Zie je, Thorgrin, een krijger wordt niet gevormd door afzondering en privileges—maar door hard werken en ontberingen, lijden en pijn. Lijden boven alles. Het verscheurde me om je te zien lijden—maar dat was wat je het meest nodig had om de man te worden die je nu bent. Begrijp je dat, Thorgrin?”

Thorgrin begreep het. Voor het eerst begreep hij het. Hij dacht aan hoeveel hij had doorstaan in zijn leven: hij was opgegroeid zonder moeder, door zijn broers als slaafje gebruikt en opgevoed door een vader die hem haatte, in een klein, benauwend dorpje waar hij door iedereen als niemand werd beschouwd. Zijn hele jeugd was één lange aaneenschakeling van vernederingen geweest.

Maar nu begon hij in te zien dat hij dat nodig had gehad; dat al zijn gezwoeg en tegenspoed voorbestemd waren.

“Al je ontberingen, je onafhankelijkheid, je worsteling om je eigen weg te vinden,” voegde zijn moeder toe, “was mijn geschenk aan jou. Het was mijn geschenk om je sterker te maken.”

Een geschenk, dacht Thorgrin bij zichzelf. Hij had er nog nooit zo over nagedacht. Het had allesbehalve een geschenk geleken—maar nu hij erop terugkeek, wist hij dat dat precies was wat het was. Terwijl ze het zei, besefte hij dat ze gelijk had. Alle tegenspoed die hij in zijn leven had moeten doorstaan—het was allemaal een gift om hem te helpen te worden wie hij nu was.

Zijn moeder draaide zich om, en ze vervolgden hun weg door het kasteel. Er maalden een miljoen vragen door Thors hoofd.

“Ben je echt?” vroeg Thor.

Wederom schaamde hij zich voor het feit dat hij zo lomp was. Wederom stelde hij een vraag die hij niet had verwacht te stellen. Maar hij voelde een intens verlangen om het te weten.

“Is deze plek echt?” voegde Thor toe. “Of is het allemaal slechts een illusie, een hersenspinsel, net als de rest van dit land?”

Zijn moeder glimlachte naar hem.

“Ik ben net zo echt als jij,” antwoordde ze.

Thor knikte. Haar antwoord stelde hem gerust.

“Het Land van de Druïden is inderdaad een land van illusies, een magisch land in jezelf,” voegde ze toe. “Ik ben helemaal echt—maar ik ben ook, net als jij, een Druïde. Druïden zijn niet zo gehecht aan een fysieke plek als mensen. Dat betekent dat een deel van mij hier leeft, terwijl een ander deel van mij ergens anders is. Dat is waarom ik altijd bij je ben, zelfs al kun je me niet zien. Druïden zijn overal en nergens tegelijk. We zitten aan weerszijden van twee werelden.”

“Net als Argon,” antwoordde Thor. Hij herinnerde zich Argons afwezige blik, hoe hij soms verscheen en weer verdween. Hij was ook overal en nergens tegelijk.

Ze knikte.

“Ja,” antwoordde ze. “Net als mijn broer.”

Thor gaapte haar aan.

“Je broer?” herhaalde hij.

Ze knikte.

“Argon is je oom,” zei ze. “Hij houdt erg veel van je. Dat heeft hij altijd al gedaan. En ook van Alistair.”

Thor was overweldigd.

Toen bedacht hij ineens iets, en hij fronste.

“Maar voor mij is het anders,” zei Thor. “Ik ben niet helemaal zoals jij. Ik ben meer gehecht aan plaatsen dan jij. Ik kan niet zo vrij tussen werelden reizen als Argon.”

“Dat komt doordat je half mens bent,” antwoordde ze.

Thor dacht erover na.

“Ik ben nu hier, in dit kasteel, thuis,” zei hij. “Dit is mijn thuis, of niet?”

“Ja,” antwoordde ze. “Dat is het. Je ware thuis. Maar Druïden zijn niet zo gehecht aan het concept van thuis.”

“Dus als ik hier zou willen blijven, om hier te wonen, dan zou dat kunnen?” vroeg Thor.

Zijn moeder schudde haar hoofd.

“Nee,” zei ze. “Omdat je tijd hier, in het Land van de Druïden, eindig is. Je was voorbestemd om hier te komen—maar je kunt het Land van de Druïden slechts één keer bezoeken. Wanneer je vertrekt, kun je nooit meer terugkeren. Deze plek, dit kasteel, alles dat je hier ziet, deze plek die je al zo veel jaren in je dromen hebt gezien, zal verdwijnen. Als een rivier waar je niet twee keer in kunt stappen.”

“En jij?” vroeg Thor, ineens angstig.

“Je zult mij ook niet meer zien. Niet op deze manier. Maar ik zal altijd bij je zijn.”

De gedachte verscheurde Thor.

“Maar ik begrijp het niet,” zei Thor. “Ik heb je eindelijk gevonden. Ik heb eindelijk mijn thuis gevonden. En nu vertel je me dat het slechts eenmalig is?”

Zijn moeder zuchtte.

“Het thuis van een krijger is in de buitenwereld,” zei ze. “Het is je plicht om daar te zijn, om anderen te helpen, om ze te beschermen—en om een nog betere krijger te worden. Je kunt altijd beter worden. Krijgers zijn niet voorbestemd om op één plek te blijven—zeker geen krijger met een grote lotsbestemming zoals die van jou. Je zal geweldige dingen zien in je leven: geweldige kastelen, geweldige steden, geweldige mensen. Maar je moet je nergens aan vastklampen. Het leven is een stroming, en je moet je mee laten voeren.”

Thor fronste en probeerde het te begrijpen. Het was zoveel om in één keer te kunnen bevatten.

“Ik dacht altijd dat, zodra ik je gevonden had, ik mijn grootste zoektocht volbracht zou hebben.”

Ze glimlachte naar hem.

“Dat is het leven,” antwoordde ze. “We krijgen grote zoektochten toebedeeld, of we kiezen ze zelf, en we gaan op weg om ze te volbrengen. We kunnen ons nooit echt voorstellen dat we ze voltooien—en toch doen we het. Zodra één zoektocht volbracht is, verwachten we dat onze levens klaar zijn. Maar dan beginnen ze pas. Het beklimmen van één berg is een fantastische voltooiing op zich—maar het leidt ook tot een andere, hogere berg. Het voltooien van één zoektocht leidt ertoe dat je op een andere, grotere zoektocht vertrekt.”

Thor keek haar verrast aan.

“Dat klopt,” zei ze terwijl ze zijn gedachten las. “Het feit dat je me hebt gevonden zal je nu leiden naar een andere—nog belangrijkere—zoektocht.”

“Wat voor andere zoektocht zou dat kunnen zijn?” vroeg Thor. “Wat kan er nu belangrijker zijn dan jou vinden?”

Ze glimlachte terug, haar ogen gevuld met wijsheid.

“Je hebt geen flauw idee van de zoektochten die je te wachten staan,” zei ze. “Sommige mensen worden geboren met de lotsbestemming om één zoektocht te volbrengen. Anderen geen een. Maar jij—Thorgrin—bent geboren met de lotsbestemming van twaalf zoektochten.”

“Twaalf?” herhaalde Thor verbijsterd.

Ze knikte.

“Het Zwaard van het Lot was er één. Die heb je wonderlijk volbracht. Mij vinden was een ander. Je hebt nu twee zoektochten voltooid. Je hebt er nog tien te gaan, tien zoektochten die nog belangrijker zijn dan de eerste twee.”

“Nog tien?” vroeg hij. “Nog belangrijker? Hoe is dat mogelijk?”

“Ik laat het je zien,” zei ze terwijl ze een arm om zijn schouder legde en hem vriendelijk door de gang leidde. Ze liep met hem een glimmende saffieren deur door, die leidde naar een kamer die geheel van sprankelende groene saffieren was gemaakt.

Thors moeder liep met hem de kamer door naar een enorm geweld raam, gemaakt van kristal. Thor legde een hand op het kristal. Hij voelde dat hij dat moest doen. Op dat moment gingen de twee raampanelen zachtjes open.

Thor keek uit over de oceaan, die bedekt was met een verblindende mist. Het witte licht kaatste overal vanaf, en het leek alsof ze zich in de hemel bevonden.

“Kijk,” zei ze. “Vertel me wat je ziet.”

Thor keek, en in de eerste instantie zag hij niets dan de oceaan en een witte mist. Maar al snel werd de mist feller en begon de oceaan te verdwijnen. Hij begon beelden voor zich te zien.

Het eerste dat Thor zag was zijn zoon, Guwayne, die op zee dreef in een kleine boot.

Thors hart versnelde van paniek.

“Guwayne,” zei hij. “Is het waar?”

“Hij is nu verloren op zee,” zei ze. “Hij heeft je nodig. Hem vinden zal één van de grote zoektochten van je leven zijn.”