Morgan Rice - Soldaat, Broeder, Tovenaar

Jij noemr jezelf een krijger? Ik weet dat je beter hebt geleerd.

Makkelijk om te zeggen voor iemand die niet werd doodgeslagen op het dek van een schip.

“Dacht je dat je me kon neersteken, jong?” wilde Kapitein Arvan weten. “Ik zou je karkas verkopen als ik dacht dat iemand ervoor zou betalen. Zoals het is, gooien we je het water in en kijken we of zelfs de haaien hun neus voor je ophalen!” Er volgde een pauze, onderbroken door nog een trap. “Jullie twee, grijp hem. We zullen eens zien hoe goed royalty blijft drijven.”

“Ik ben een koning!” klaagde Lucious terwijl hij door sterke handen werd opgetild. “Een koning!”

En spoedig ben je een ex-koning, klonk zijn vaders stem.

Lucious voelde zich gewichtloos toen de mannen hem optilden, hoog genoeg om het eindeloze water om hen heen te zien waar hij spoedig in zou verdrinken. Alleen was het niet eindeloos, of wel? Kon hij zien—

“Land ahoy!” schreeuwde hun verkenner.

Voor een seconde hield de spanning stand, en Lucious wist zeker dat hij alsnog in het water gegooid zou worden.

Toen bulderde Kapitein Arvans stem boven alles uit.

“Laat die koninklijke verspilling van adem maar! We hebben allemaal onze taken uit te voeren, en we zullen spoedig van hem af zijn.”

De zeelieden trokken hun kapitein niet in twijfel. Ze lieten Lucious op het dek vallen en gingen met de rest van de bemanning aan de slag met het aantrekken van de touwen.

Je zou dankbaar moeten zijn, fluisterde zijn vaders stem.

Maar Lucious was allesbehalve dankbaar. In plaats daarvan zette hij in zijn hoofd dit schip en zijn bemanning op de lijst van mensen die zouden boeten zodra hij zijn troon terug had. Hij zou erop toezien dat ze zouden branden.

Hij zou ze allemaal laten branden.

Thanos zat in zijn kooi en wachtte op de dood. Hij kronkelde en draaide in de hete zon en zijn huid kleurde langzaam rood terwijl de wachters, aan de andere kant van de binnenplaats, de galg bouwden waar hij gedood zou worden. Thanos had zich nog nooit zo hulpeloos gevoeld.

Of zo dorstig. Ze negeerden hem daar en gaven hem niets te eten of te drinken. Ze besteedden alleen aandacht aan hem wanneer ze hun zwaarden langs de tralies van zijn kooi lieten ratelen om hem te treiteren.

Bedienden haastten zich heen en weer over het binnenplein. De urgentie waarmee ze hun taken uitvoerden suggereerde dat er iets aan de hand was in het kasteel waar Thanos niets over wist. Of misschien was dit simpelweg de manier waarop de dingen gingen in de nasleep van de dood van een koning. Misschien was al die activiteit gewoon Koning Athena die Delos eindelijk kon leiden op de manier die ze wilde.

Thanos kon zich dat wel voorstellen. Een ander was verloren geraakt in haar verdriet, nauwelijks in staat om te functioneren. Maar Thanos kon zich wel indenken dat Koningin Athena de dood van haar echtgenoot als een kans zag.

Thanos’ vingers klemden zich rond de tralies van de kooi. Het was heel goed mogelijk dat hij de enige was die echt om zijn vader rouwde. De bedienden en de mensen in Delos hadden alle reden om hun koning te haten. Athena was waarschijnlijk te druk bezig met haar plannetjes om er iets om te geven. En wat betreft Lucious…

“Ik zal je vinden,” beloofde Thanos. “Er komt gerechtigheid. Voor alles.”

“Oh, er zal zeker gerechtigheid komen,” zei één van de soldaten. “Zodra we je van je ingewanden ontdoen voor wat je hebt gedaan.”

Hij haalde uit naar de tralies en raakte Thanos’ vingers op een manier die hem ineen deden krimpen van de pijn. Thanos probeerde hem te grijpen, maar de wachter danste lachend naar achteren, waarna hij samen met de anderen weer verder ging met de bouw van het podium waar Thanos uiteindelijk gedood zou worden.

Het was een podium. Dit was allemaal een show. In één gewelddadige seconde zou Athena de macht over het Rijk verkrijgen. Ze zou de grootste bedreiging voor haar macht verwijderen en tegelijkertijd laten zien dat zij de leiding had, ondanks haar zoon die eigenlijk het recht had op de kroon.

Misschien geloofde ze zelfs dat het zo zou gaan. Als dat het geval was, dan wenste Thanos haar veel geluk. Athena was kwaadaardig en hebzuchtig, maar haar zoon was een krankzinnige zonder grenzen. Hij had zijn vader al gedood, en als zijn moeder dacht dat ze hem onder controle kon houden dan kon ze alle hulp gebruiken die ze kon krijgen.

Dat gold voor iedereen in Delos, van de laagste boer tot aan Stephania, overgeleverd aan de genade van de royalty die geen genade kende.

De gedachte aan zijn echtgenote deed Thanos huiveren. Hij was hierheen gekomen om haar te redden, en kijk wat er van hem terecht was gekomen. Als hij hier niet was geweest was de situatie misschien anders geweest. Misschien hadden de wachters dan beseft dat Lucious degene was die de koning had vermoord. Misschien zouden ze dan wel gehandeld hebben in plaats van te proberen het allemaal onder het tapijt te schuiven.

“Of misschien zouden ze het verzet de schuld hebben gegeven,” zei Thanos, “en had Lucious alsnog een excuus gehad.”

Ook dat kon hij zich wel voorstellen. Hoe erg de situatie ook uit de hand liep, Lucious vond altijd een manier om de schuld bij een ander te leggen. En als Thanos er niet was geweest, had hij nooit kunnen horen hoe zijn vader hem had erkend. Dan zou hij nu niet hebben geweten dat er bewijs lag in Felldust.

Hij zou geen kans hebben gehad om afscheid te nemen, of om zijn vader vast te houden terwijl hij stief.

Hij had nu vooral spijt van het feit dat hij Stephania niet kon zien voor ze hem zouden executeren, en dat hij zichzelf er niet van kon verzekeren dat ze in orde was. Ondanks alles dat ze had gedaan had hij haar nooit in de steek moeten laten op die kade. Het was een zelfzuchtige daad geweest. Hij had alleen maar aan zijn eigen woede en afkeer gedacht. Het had hem zijn echtgenote gekost, en het leven van zijn kind.

Het was een daad die Thanos waarschijnlijk zijn eigen leven zou kosten, gezien het feit dat hij hier alleen zat omdat Stephania vast zat. Als hij haar met zich mee had genomen en haar veilig op Haylon had achtergelaten, zou dit allemaal niet gebeurd zijn.

Thanos wist dat hij nog één ding moest doen voor ze hem zouden executeren. Hij kon niet ontsnappen, hij kon niet hopen om aan zijn lot te ontkomen, maar hij kon wel proberen om dit goed te maken.

Hij wachtte tot de volgende bediende bij hem in de buurt kwam. De eerste waar hij naar gebaarde liep door.

“Alsjeblieft,” riep hij naar de tweede, die over zijn schouder keek alvorens zijn hoofd te schudden en zijn weg te vervolgen.

De derde, een jonge vrouw, stopte.

“We mogen niet met u praten,” zei ze. “Het is ons verboden u voedsel of water te brengen. De koningin wil dat u lijdt voor het feit dat u de koning heeft vermoord.”

“Ik heb hem niet vermoord,” zei Thanos. Hij strekte zijn hand naar haar uit toen ze zich omdraaide. “Ik verwacht niet van je dat je dat gelooft, en ik vraag niet om water. Zou je me houtskool en papier kunnen brengen? Dat kan de koningin niet verboden hebben.”

“Wilt u een boodschap naar het verzet schrijven?” vroeg de vrouw.

Thanos schudde zijn hoofd. “Dat is het niet. Je mag lezen wat ik schrijf als je wil.”

“Ik… ik zal het proberen.” Ze zag eruit alsof ze meer had willen zeggen, maar Thanos zag één van de wachters hun kant op kijken, en het dienstmeisje haastte zich weg.

Wachten was moeilijk. Hoe moest hij nu toekijken hoe de wachters de galg bouwden waaraan hij verhangen zou worden tot hij bijna dood was, of het grote wiel waar ze zijn lichaam na afloop zouden breken? Het was een kleine wreedheid die aangaf dat zelfs als Koningin Athena erin zou slagen om grip op haar zoon te krijgen, het Rijk verre van perfect zou zijn.