Amy Blankenship - Schaduw Van De Dood (Door Bloed Gebonden Boek 8)

Zijn blik landde op Zachary en zag zijn lichaam boven die van Tiara bewegen en hij deed een stap achteruit. Heel even was Zachary in hem veranderd voordat hij terugkeerde ... hem plagend met wat hij kon hebben.

Jason voelde plotseling iets in zijn hand en keek naar de dolk in zijn hand. Het handvat was koel tegen zijn verhitte huid en de rand leek naar hem te glimmen ... hem te verleiden om het te gebruiken.

De stem van Tiara klonk en riep de naam van Zachary en Jason keek, onthutst en geschokt, terwijl hij zijn arm ophief en het mes rechtstreeks in de rug van Zachary stak. Tiara's geschreeuw van plezier veranderde in terreur ... het was een rustgevend geluid in de oren van Jason. Hij keek naar het bed met bloed dat uit de wond in Zachary's rug stroomde en het matras doorweekte.

Jason kreeg plotseling de controle over zijn lichaam terug en sleurde zich uit de droom met zoveel kracht dat hij rechtop in bed ging zitten. Alleen met wilskracht onthield hij zich van het schreeuwen van zo'n gruwelijk tafereel. Tiara's extase vulde hem opnieuw en hij stak zijn handen in zijn haar en vocht tegen de tranen die in zijn ogen brandden. Niet in staat om de emotionele onrust te weerstaan, klom hij uit bed en snelde de voordeur uit, zich een verrader voelend.

Het maakte hem niet uit of het een droom was of niet ... dromen waren een uitbreiding van de verlangens van het hart en Jason wilde Tiara.

*****

Nighthawk stond naast dezelfde verre boom waar hij, sinds de eerste nacht dat Tiara in de hut was, haar achtervolgd had. Hij wist dat er naast Tiara een lege kamer was gereserveerd voor hem, maar hoe dichter hij bij haar kwam terwijl zij en Zachary alleen waren, hoe meer emoties hij zou voelen. Niet zomaar een emotie ... het was vooral de honger die in golven op hem afkwam.

Aanvankelijk was hij verrast dat hij iets voelde en genoot van de vluchtige streling. Maar in plaats dat Tiara's honger tevreden was ... leek het het enige wat zij en Zachary deden als ze alleen waren. Ze hadden geluk als ze een uur slaap per keer kregen. De enige gelegenheid dat Nighthawk haar sensuele roep niet kon voelen, was toen ze de begraafplaatsen bezochten voor haar lessen met Craven.

Nighthawk duwde Tiara's schreeuw van passie uit zijn hoofd toen hij merkte dat Craven zich bij hem onder de boom had gevoegd.

De zilveren wenkbrauw van Craven kwam omhoog toen hij de bloedband voelde die hij met Tiara had opgebouwd door zijn komst. Hij had de hele week zielen verzameld, geprobeerd om zijn leger op te bouwen en het had zijn eigen honger verschillende keren veroorzaakt tot het punt dat hij hetzelfde voelde als Tiara ... maar als een volbloed demon had hij de mogelijkheid om het nooit te voeden. De behoefte stelde hem niet aan de zielen bloot, net zoals Tiara. Dat was de zwakke bloedlijn van haar moeder ... niet de zijne.

Nu zo dicht bij Tiara's passie zijn was niet gemakkelijk, maar Craven hield niet van gemakkelijk ... het verveelde hem. Het verlangen om iemand aan te raken begon hem echter langzaam te bekruipen. Het maakte niet uit of hij meer controle had of niet, het verlangen zou van tijd tot tijd verschijnen en hij wist dat het snel zou moeten worden vervuld, anders zou hij Tiara geen controle kunnen geven terwijl zij oefenden.

Hij wachtte geduldig tot de Night Walker zich zou openbaren. De laatste keer dat hij met Tiara was geweest, had ze haar bezorgdheid gedeeld dat ze Nighthawk al dagen niet meer zou hebben gezien. Onmiddellijk nadat ze dat had gezegd, keek ze snel om zich heen en mompelde: “Laat maar ... hij is er.”

Craven voelde zijn eigen amusement toen Nighthawk eindelijk naast hem verscheen. Het was griezelig om zo'n bleekheid te zien op de goudbruine huid van de Indiaan en het bracht hem op de waarheid achter de weigering van Nighthawk om zich te vermengen. Hij was ervan overtuigd dat als hij in Nighthawks plaats was, de constante koppeling van de nieuwe vrienden waarschijnlijk ook hem zou beïnvloeden.

“Als ze klaar is, breng haar naar de begraafplaats waar we elkaar voor het eerst hebben ontmoet,” zei Craven zachtjes. “De kleine ... en zorg ervoor dat haar teamgenoten niet volgen.”

Nighthawk zei niets toen Craven verdween, maar voelde een licht gewicht dat op zijn schouders had gelegen. Misschien omdat Craven naar hun eerste ontmoetingsplaats wilde terugkeren, zou dat betekenen dat hij Tiara iets nieuws zou leren. Het was tijd om haar instructie te versnellen, maar Nighthawk had haar niet lang genoeg van haar partner kunnen wegscheuren.

De gedachte om haar te ontvoeren voor privélessen was verschillende keren in hem opgekomen en Nighthawk was tevreden dat hij niet langer een reden had om dit niet te doen. Hij kneep zijn ogen samen toen de voordeur van de cabine langzaam opende en zag Jason de koele nacht in strompelen. Zijn hand tegen zijn voorhoofd gedrukt en hij was bedekt met zweet.

Hij vroeg zich af of Jason hetzelfde probleem ondervond vanwege de emoties van Tiara die door de ring kwamen. Het zou hem niet hebben verrast als dat inderdaad het geval was.

Jason inhaleerde diep en liet de koele nachtlucht over zijn gezicht stromen. Hij had de afgelopen week genoeg gehoord en gevoeld sinds hij bij Tiara was gaan wonen. Alsof luisteren naar de twee jonggehuwden het niet erg genoeg vond, nu moest hij voelen wat zij ervaarde. Hij moest ook steeds het feit verwijderen dat het Zachary was die Tiara zo liet voelen ... het was genoeg om hem de kriebels te geven.

Buiten de cabine zijn hielp sommigen, maar alleen zijn oren voelden het effect van de scheiding. Hij wierp een blik op de ring en wenste dat hij hem een paar minuten kon afdoen.

Vroeger moest hij zich concentreren om de emoties van Tiara te voelen ... nu leek het erop dat hij er niet vanaf kon komen. Alsof je praat over het zijn tussen een rots en een harde plek.

Hij zag zijn hand even schudden voordat hij zelfbewust de toppen van zijn vingers in zijn zak schoof. Hij wilde niet dat iemand wist dat hij problemen had met de ring uit angst dat ze hem zouden afpakken en hem uit het clubhuis zouden gooien.

Probleem was ... hij had momenten waarop hij koorts voelde en donkere drang de afgelopen dagen in zijn hoofd was komen knallen. Driften die donker waren en het tegenovergestelde van zijn persoonlijkheid. Tot nu toe controleerde hij ze, maar als dat veranderde, wist hij dat hij het moest zeggen.

De kleine fijne haartjes op zijn armen kwamen omhoog en Jason had het gevoel dat hij in de gaten werd gehouden. Hij draaide zijn hoofd en vernauwde zijn blik naar een grote boom in de verte. Even vroeg hij zich af of de verschijning van de vorm die hij zojuist had gezien, een verzinsel was of misschien zelfs een geest.

Jason' gedachtegang was verstoord toen hij plotseling iets achter hem hoorde klikken. Hij draaide zich om en dacht dat een Skitter de begraafplaats op een of andere manier had overleefd en hem hier volgde.

“Hebbus,” zei Guy lachend. “Je had de blik op je gezicht moeten zien. Ik ben verrast dat je broek nog droog is.”

Jason gaf Guy een kleine glimlach, maar ging er verder niet op in.

Guy stopte met lachen en merkte op dat Jason er niet zo geweldig uitzag. “Gaat het goed met je vanavond? Je zou denken dat een ring die je onoverwinnelijk maakt, zou voorkomen dat je ziek wordt.”

“Ik ben niet ziek ... ik heb gewoon niet goed geslapen,” grijnsde Jason terwijl hij de hand met de ring dieper in de zak van zijn spijkerbroek duwde. Misschien was het tijd om het iemand te vertellen en Guy was niet zo'n slechte keuze omdat hij in magie oefende. “Vroeger moest ik me concentreren om te weten wat Tiara voelde ... nu de ring weer in gebruik is, krijg ik meer dan ik ooit had verwacht. Het vreemde is ... de ring begint een beetje behekst te voelen.”

“Wat bedoel je?” Vroeg Guy serieus.

Jason schudde zijn hoofd op geen enkele manier om het uit te leggen: “Niets, het is waarschijnlijk gewoon jetlag ... van mens naar superman gaan in het equivalent van nul seconden is eigenlijk heel vermoeiend.”