Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

Randallen schudde zijn hoofd. "Niet zo. Ze wilde niet alleen dat het in haar bezit was voordat ze stierf."

"Wil je zeggen dat ze wilde dat het bij haar werd verbrand?" Maros blafte een lach. "Als je bereid bent iets van die waarde op de brandstapel te gooien, dan is dat jouw zaak."

"Oh, het is erger dan dat. Veel slechter. Zie je, mijn lieve, dode moeder wil dat het verdomde juweel in de grond wordt gegooid. Waarvoor? Om over honderd jaar opgegraven te worden door een gelukkige goudzoeker? Ze zal er niet van profiteren, en ik zeker niet!" Randallen haalde diep adem. "Het is een verdomde, zinloze verspilling."

Maros haalde haar schouders op. "Het is geen onredelijk verzoek. Mensen krijgen hun bezittingen altijd begraven met hun as."

Randallen zoog lucht door zijn tanden. "Heb ik iets gezegd over crematie?"

Maros fronste. "Wel, ik …Oh."

"Ja." Randallen glimlachte koud en reikte in zijn overjas. Hij trok de rol perkament van de vorige avond eruit en zwaaide ermee naar Maros. "Het zit hier allemaal in. Moeders laatste wensen. Ze wordt niet gecremeerd, ze wordt begraven."

*****

Renfrey draaide op zijn stoel aan zijn gebruikelijke tafel langs de zijmuur van de gemeenschappelijke ruimte van de Lonely Peddler. Het was nog geen middag en hij was al de tel kwijt van hoeveel glazen Redanchor hij had verbruikt. Op zijn vrije dagen van de molen dronk hij vroeg om de drukte te vermijden. Tegen de tijd dat de beschermheren van de avond binnenstromen, zou hij thuis zijn en het eraf slapen tot twee uur voor zonsopgang. Daarna ging hij aan de slag, graanzakken slepen en tillen, zakken op boerenwagens tillen, de tandwielen ontlasten die de molen van klompen bloem en vuil draaiden, en stront verwijderen van de dam en de vijver. Bij de goden was het ellendig werk, maar het betaalde voor het bier.

Renfrey genoot van zijn privacy. Een man kon alleen zitten en gekscherend kijken van een afstand als hij dat wilde. Niet dat er iets geks te halen viel van de tientallen klanten in de Peddler. De pretentieuze koopman in de hoek had een paar potige lijfwachten die hem gezelschap hielden. De twee bosmannen die stilletjes aan de andere kant van de gemeenschappelijke ruimte aan het eten waren, zagen er helemaal niet leuk uit. En dan waren er de vrijbuiters.

Zou niet op ze pissen als ze dat nodig hadden. Hij fronste naar zijn beker met Redanchor, nam toen een slok van het sterke bier en zette de beker weer neer met een dreun. Vloeistof vloog over de rand voordat het weer naar binnen kletterde. "Ja," zei Renfrey, "kom waar je thuishoort, rotte.."

Zijn blik gleed door de kamer, over de vrijbuiters die diep in een rustig gesprek zaten, op de enorme pummel van een barman en kwam uiteindelijk terecht op het bedienende meisje dat een tafel in het midden van de ruimte aan het schoonmaken was. Leuke benen daaronder. Romig. Zacht. Leuke tieten ook. Brutale kleine dingen, ze waren, opgeduwd door haar outfit, klein maar slaagde erin om over haar jurk te hangen. Er is echter niet veel om naar te kijken. Renfrey gluurde naar de zachtheid rond de taille van het meisje.

Het dienende meisje keek op van haar werk en ving hem op. Hij grijnsde en ze glimlachte terug.

Oh, ja, ik zou die als een varken besmeuren, dacht hij, terwijl hij haar zachte kont zag wiebelen terwijl ze wegliep. Hij likte zijn lippen en tikte een opening tussen zijn tanden.

Het gesprek van de tafel van de vrijbuiters dreef voorbij en Renfrey mompelde een vloek. Vrijbuiters konden rotten in de kuil dat interesseerde hem niks, elke laatste die zichzelf belangrijk vindt, van die vrouwen stelende opscheppers. Ze waren een plaag in de stad. Als er nog een taverne was in Alder's Folly, zou hij daar drinken in plaats van bij de Peddler. Hij dronk bier en luisterde naar hun woorden.

"…die hoeveelheid geldstukken…"

"…ik zou het zelf niet genomen hebben…"

"Maros zegt…"

"Wat als er waarheid in zit?"

"Fucking Vrijbuiters," tekende Renfrey. "Goed om niets te neuken."

Eén van hen, een bebaarde kerel die iets jonger was dan Renfrey, wierp een blik op zijn ogen maar bleef met zijn metgezellen praten.

"Ja, ga door," zei Renfrey met een stijgende stem. "Niets anders dan shit praten doe je!" Dat trok hun aandacht.

"Neem me niet kwalijk, Ren," zei degene met de baard. "Beledigen we je op de één of andere manier?"

Renfrey kende de naam van de klootzak niet. Vond het niet leuk dat de pik hem wel kende. "Mij beledigen?" Hij smeet zijn kopje op de tafel, wankelde op zijn kruk en hield zichzelf vast. "Ja, dat zou ik wel zeggen."

"Hoe doen we dat, meester Renfrey?" Zei het jonge meisje naast het baardachtige gezicht.

Meester? Fucking Meester nu, ikke? Ik heb die rijpe kleine teef nog niet eerder gezien. "Welnu, meisje, ik denk dat we kunnen beginnen met dat je me geen Meester noemt." Hij wierp een blik op de bebaarde naast haar. "Of Ren trouwens. Hoe klinkt dat?"

Terwijl de vrijbuiters blikken uitwisselden, weergalmde een rommelende stem van achter de bar. "We gaan niet schreeuwen hier, Renfrey. Je kent de regels."

Hij richtte zijn aandacht op de lelijke bruut die opdook als een eik achter de bar. "Het gaat je niet aan, barkeeper. Laat mij en deze partij erover praten, waarom niet?"

"Ah." De halfbloed sloeg zijn armen over elkaar. "Dus het is nu barkeeper, toch? Heb je me nu gedegradeerd?"

"Wat heb ik gedaan?" Renfrey fronste terwijl de grijns van de idioot zijn gehavende gezicht wijd open splitste. Maros, dacht hij. Aye, zo heet hij. Het kon hem nooit zoveel schelen, zolang hij het bier maar bleef inschenken.

"Ik zal je wat vertellen," zei Maros, en Renfrey besefte dat het gebabbel van het gesprek in de ruimte was gedempt, "ik laat je me maar één keer herbergier noemen. Wat denk je ervan, grote jongen?"

Renfrey barstte in lachen uit en spuugde uit zijn mond. "Wat denk je ervan als ik je blijf noemen? Hoe klinkt dat, barkeeper? Gehoord dat zij je eens de Berg noemde. Ziet er nu niet zo machtig uit, of wel? Denk dat je omvergeworpen bent, denk ik."

Maros kneep zijn ogen samen. Langzaam, opzettelijk, steeg hij naar zijn volledige lengte. "Aye, de berg is omvergeworpen," zei hij met gecontroleerde stem, "maar ik ben nog niet klaar met vallen."

Renfrey grijnsde. "Hoorde dat het een beest was die velde, zoals de os die je moeder heeft verkracht." Hij pakte zijn beker, maar zijn knokkels raakten de rand. De bronzen beker kantelde en morste de inhoud in een schuimige plas op de tafel. Hij zag hoe de beker van de rand rolde en op de vloer kletterde.

BOEM. Schrapen. BOEM. Schrapen…

Hij keek op om de oorzaak van de commotie te vinden. De barkeeper tilde het luik aan het einde van de bar op, strompelde de gemeenschappelijke ruimte in en liep recht op Renfrey af.

"Shit."

"Weet je wat er gebeurt met zachte, zachte kleine vuilspugers die een vallende berg in de weg staan?" Schrapen, BOOM. Maros torende uit boven Renfrey. "Ze breken."

Twee enorme handen hieven hem de lucht in. Hij stak zijn vingers in de onderarmen van de boomstam. Zijn hoofd duizelde en het monster onder hem vervaagde in twee. "Fucking oger!" Krijste hij. "Help!" De inhoud van zijn maag dreigde te evacueren terwijl hij de ene kant op werd geslingerd, dan weer de andere.

"Je bent weg!" Brulde de oger in zijn oor.

Hij vloog. Hij vloog eigenlijk. Fel licht schoot in zijn visioen en hij besefte vaag dat hij naar de zon staarde.

"Lieve, gezegende Aveia!" Riep hij. Toen belande hij in het vuil, borrelde een slok bier naar boven en viel bewusteloos neer.

*****

Frustratie woedde in Maros met elke voorbijgaande minuut. De venter was vrijgemaakt van de overgebleven klanten en hij had de grendel over de deuren van de salon getrokken om verdere indringers te stoppen. De enige mensen in de gemeenschappelijke ruimte waren Henwyn en Leaf, die allebei Renfrey's misbruik hadden geleden, zaten met Luthan op een van zijn zeldzame pauzes vanuit de keuken.