Blake Pierce - De perfecte wijk

Dokter Janice Lemmon was halverwege zestig, maar zo zag ze er niet uit. Ze was erg fit en haar ogen waren scherp en geconcentreerd achter haar dikke brillenglazen. Haar blonde, gekrulde haren sprongen op en neer als ze liep en ze had een ingehouden intensiteit die zich niet liet verbergen.

Ze zaten tegenover elkaar in de pluche stoelen. Dokter Lemmon gaf haar een paar ogenblikken om tot rust te komen voor ze sprak.

“Hoe gaat het met je?” vroeg ze op die open manier die er altijd voor zorgde dat Jessie werkelijk serieuzer over de vraag nadacht dan ze in het dagelijkse leven deed.

“Niet erg goed,” gaf ze toe.

“Waarom?”

Jessie vertelde over haar paniekaanval in de flat en de flashbacks daarna.

“Ik weet niet wat de trigger was,” zei ze ten slotte.

“Ik denk dat je dat wel weet,” drong dokter Lemmon aan.

“Kan je me een tip geven?” vroeg Jessie.

“Nou, ik vraag me af of je je kalmte verloor in het bijzijn van een vreemde omdat je niet het gevoel hebt dat je je angsten op een andere plek kan tonen. Mag ik je vragen of er stresserende gebeurtenissen of beslissingen op je te wachten staan in de nabije toekomst?”

“Buiten de afspraak van twee uur bij mijn gynaecoloog om te weten te komen of ik voldoende hersteld ben na mijn miskraam, het finaliseren van de scheiding van de man die me probeerde te vermoorden, het verkopen van het huis waar we samen woonden, het idee verwerken dat mijn vader de seriemoordenaar naar me op zoek is, beslissen of ik wel of niet naar Virginia ga voor twee en een halve maand om FBI-leraars met me te laten spotten en uit de flat van mijn vriendin moeten verhuizen, zodat zij eindelijk een nacht kan slapen? Buiten al die dingen, gaat alles prima.”

“Dit klink inderdaad wel een heleboel,” antwoordde dokter Lemmon en ze negeerde het sarcasme van Jessie. “Laten we beginnen met de onmiddellijke zorgen en vandaaruit verder werken, oké?”

“Jij bent de baas,” mompelde Jessie.

“Dat ben ik niet. Maar vertel me over de afspraak die gepland staat. Waarom ben je ongerust?”

“Het is niet zozeer dat ik ongerust ben,” zei Jessie. “De dokter heeft al gezegd dat het lijkt alsof er geen blijvende schade was en ik in de toekomst op nieuw zwanger zal kunnen worden. Het gaat erom dat ik weet dat ik er weer zal aan denken aan wat ik kwijt ben en aan hoe dat gebeurde.”

“Je bedoelt het feit dat je echtgenoot je drugs heeft gegeven zodat hij de moord op Natalia Urgova in je schoenen kon schuiven? En dat de medicatie die hij daarvoor gebruikte ervoor zorgde dat je een miskraam kreeg?”

“Ja,” zei Jessie droogweg. “Dat is wat ik bedoel.”

“Nou, het zou me verbazen als iemand daarover zal beginnen praten,” zei dokter Lemmon met een vriendelijke glimlach.

“Dus je bedoelt dat ik een situatie die niet stresserend hoeft te zijn zelf stresserend maak?”

“Ik bedoel dat je je emoties vooraf aan het verwerken bent, misschien is het minder overweldigend op het moment dat je werkelijk in de kamer staat.”

“Gemakkelijker gezegd dan gedaan,” zei Jessie.

“Alles is gemakkelijker gezegd dan gedaan,” antwoordde dokter Lemmon. “Laten we dat even opzij leggen en laten we het hebben over je toekomstige scheiding. Wat is de stand van zaken?”

“Het huis werd op derdenrekening gezet. Dus hoop ik dat dat zonder problemen zal worden afgewikkeld. Mijn advocaat vertelde me dat mijn aanvraag voor een versnelde scheidingsprocedure werd aanvaarden dat alles finaal zou moeten zijn voor het einde van het jaar. Er is een voordeel, want in Californië krijg ik de helft van alle bezittingen van mijn moordende echtgenoot. Hij krijgt ook de helft van wat ik bezit, ondanks het feit dat hij voor de rechtbank moet voor negen ernstige misdrijven. Maar als je er rekening mee houdt dat ik tot voor enkele weken geleden student was, is dat niet erg veel.”

“Oké, hoe voel je je daarbij?”

“Ik ben blij met het geld. Ik vind dat ik het verdiend heb. Wist je dat ik de ziektekostenverzekering van zijn baan gebruikt heb om te betalen voor de verwondingen die ik kreeg omdat hij me met een haardpook gestoken heeft? Dat lijkt me rechtvaardig. Anderzijds zal ik blij zijn als het allemaal achter de rug is. Ik wil vooral dat alles voorbij is en dat ik kan vergeten dat ik bijna tien jaar van mijn leven met een sociopaat heb samengewoond zonder het te beseffen.”

“Je vindt dat je het had moeten weten?” vroeg dokter Lemmon.

“Ik probeer een professionele profiler te worden, dokter. Hoe goed ben ik als ik het misdadige gedrag van mijn eigen echtgenoot niet opmerk?”

“Daar hebben we al over gepraat, Jessie. Zelfs voor de beste profilers is het vaak moeilijk om illegaal gedrag te herkennen bij de mensen in hun nabije omgeving. Je hebt vaak professionele afstand nodig om te zien wat er werkelijk aan de hand is.”

“Ik heb begrepen dat je spreekt op basis van persoonlijke ervaring?” vroeg Jessie.

Janice Lemmon was gedragstherapeut, maar daarnaast was ze ook een hoog aangeschreven adviseur die vroeger voltijds voor de LAPD werkte. Af en toe werden haar diensten nog steeds gevraagd.

Lemmon had haar indrukwekkende netwerk van contacten aangesproken om ervoor te zorgen dat Jessie toegang kreeg tot het staatsziekenhuis in Norwalk zodat ze de seriemoordenaar Bolton Crutchfield kon interviewen als deel van haar practicum voor de universiteit. En Jessie vermoedde dat de dokter ook een belangrijke rol had gespeeld in het feit dat ze toegelaten werd tot de veelgeprezen National Academy opleiding van de FBI, waartoe normaal gesproken enkel ervaren, plaatselijke onderzoekers werden toegelaten, geen pas afgestudeerde mensen zonder enige praktijkervaring.

“Dat is zo.” zei dokter Lemmon. “Maar daar kunnen we een andere keer over praten. Wil je praten over de gevoelens die je hebt omdat je echtgenoot je manipuleerde?”

“Ik denk niet dat ik helemaal gemanipuleerd werd. Hij zit tenslotte door mij achter de tralies en drie mensen die dood hadden kunnen zijn, leven nog, inclusief mezelf. Is dat geen verdienste? Ik heb de waarheid tenslotte uiteindelijk wel ontdekt. En ik denk niet dat de politie ooit zou ontdekt hebben wat er gebeurd was.”

“Dat is een goed argument. Door je sarcasme ga ik ervan uit dat je liever over iets anders praat. Zullen we over je vader praten?”

“Echt?” vroeg Jessie vol ongeloof. “Moeten we daar echt over praten? Kunnen we niet praten over de problemen met mijn flat?”

“Ik heb begrepen dat dat met elkaar verbonden is. Is het immers niet zo dat je huisgenote niet kan slapen omdat je nachtmerries hebt waardoor je gaat gillen?”

“Dat is niet eerlijk, dokter.”

“Ik werk enkel met wat je me vertelt, Jessie. Je zou het niet gezegd hebben, als je niet wilde dat ik het wist. Kan ik ervan uitgaan dat de dromen te maken hebben met de moord op je moeder door je vader?”

“Ja,” antwoordde Jessie en ze behield de parmantige toon in haar stem. “De beul van de Ozarks is misschien ondergedoken, maar hij heeft nog een slachtoffer in zijn grip.”

“Zijn de nachtmerries erger geworden sinds we elkaar de laatste keer hebben ontmoet?” vroeg dokter Lemmon.

“Ik zou niet zeggen dat ze erger geworden zijn,” zei Jessie. “Ze blijven zo ongeveer op hetzelfde niveau van angstaanjagend afschuwelijk.”

“Maar ze namen dramatisch toe en werden veel intenser nadat je het bericht ontvangen had, juist?”

“Ik neem aan dat we praten over het bericht dat Bolton Crutchfield me gaf waarin hij onthulde dat hij contact had met mijn vader die me heel graag wil vinden.”

“Dat is inderdaad het bericht waarover we praten.”

“In dat geval: ja, mijn dromen werden rond die tijd erger,” antwoordde Jessie.

“Als we de dromen even opzij schuiven,” zei dokter Lemmon, “Ik wilde graag herhalen wat ik je eerder vertelde.”