Blake Pierce - De perfecte wijk

“Nou, laat me weten wat je beslist. Kan je misschien ook even het raam in je slaapkamer openzetten voor je ervandoor gaat? Niet slecht bedoeld of zo, maar het ruikt een beetje als een sportzaal daarbinnen.”

Ze was weg voordat Jessie kon antwoorden, maar Jessie wist ook niet goed wat ze daarop moest zeggen. Lacy was een goede vriendin op wie je altijd kon rekenen voor een eerlijke mening. Maar ze was niet bepaald tactvol.

Jessie stond op en liep naar haar kamer om zich om te kleden. Ze zag zichzelf in de lange spiegel aan de achterkant van de deur en herkende zichzelf niet meteen. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit aan de buitenkant, met haar halflange, bruine haar, haar groene ogen en haar een meter achtenzeventig.

Maar de ogen hadden rode randjes door de uitputting en haar haar was vettig en hing in slierten. Het was zo erg dat ze besloot een staart te maken en een pet te dragen. En ze had het gevoel dat ze steeds vooroverboog. Dat was het resultaat van de steeds aanwezige angst voor de onverwachte pijnscheuten in haar onderbuik.

Zal ik ooit weer mijn oude zelf worden? Bestaat die persoon nog?

Ze duwde die gedachte weg en dwong zichzelf niet toe te geven aan zelfmedelijden, op zijn minst voor even. Er was te veel te doen om daarnaar te luisteren.

Het werd tijd om zich klaar te maken voor haar afspraak bij de fysiotherapeut, haar ontmoeting met de makelaar en daarna haar afspraken bij haar psychiater en haar gynaecoloog. Het zou een gevulde dag worden waarin ze moest doen alsof ze een goed functionerend mens was.

*

Bridget, de makelaar, was een tengere vrouw in broekpak die als een draaiende derwisj de derde flat van die ochtend liet zien terwijl Jessie de neiging kreeg om van het balkon te springen.

Eerst was alles oké. Ze was nog een beetje euforisch na haar laatste bezoek aan de fysiotherapeut, dat geëindigd was met de vaststelling dat ze “redelijk goed gewapend was om het dagelijks leven aan te kunnen”. Bridget hield een flink tempo terwijl ze de eerste twee flats bekeken en zich concentreerden op de eigenschappen, de prijs en de voorzieningen. Pas toen ze de derde optie bekeken, de enige flat waar Jessie tot nu toe interesse in had, waren de persoonlijke vragen begonnen.

“Weet je zeker dat je enkel geïnteresseerd bent in flats met één slaapkamer?” vroeg Bridget. “Ik merk dat je deze leuk vindt. Maar er is een flat met twee slaapkamers een verdieping hoger met bijna dezelfde indeling. En die is maar drieduizend dollar meer en heeft een grotere verkoopwaarde. Je weet bovendien maar nooit wat je situatie over een paar jaar zal zijn.”

“Dat is waar,” gaf Jessie toe en ze dacht eraan dat ze nog maar twee maanden daarvoor getrouwd was geweest, zwanger was geweest en in een villa in Orange County gewoond had. Nu was ze gescheiden van een moordenaar, haar ongeboren kind was gestorven en ze logeerde bij een vriendin van op de universiteit. “Maar een flat met één slaapkamer is oké.”

“Natuurlijk,” zei Bridget op een toon die suggereerde dat ze het niet los ging laten. “Mag ik vragen wat je situatie nu is? Dat kun me helpen om iets te zoeken naar jouw voorkeur. Ik merkte op dat de huid op je vinger wit is waar tot voor kort misschien een trouwring zat. Ik kan het zoeken naar locaties baseren op het feit dat je absoluut weg wil, of dat je je wil… verschuilen.”

“Dit is de juiste omgeving,” zei Jessie en haar stem werd onopzettelijk scherper. “Ik wil enkel flats met één slaapkamer in deze buurt bekijken. Dat is de enige informatie die je op dit moment nodig hebt, Bridget.”

“Natuurlijk. Het spijt me,” zei Bridget, terechtgewezen.

“Ik moet even naar het toilet,” zei Jessie, terwijl de benauwdheid in haar keel zich uitbreidde naar haar borst. Ze wist niet zeker wat er met haar aan de hand was. “Is dat goed?”

“Geen probleem,” zei Bridget. “Weet je nog waar het is? In de gang.”

Jessie knikte en liep er zo snel mogelijk naartoe zonder werkelijk te rennen. Toen ze in het toilet was en de deur gesloten had, was ze bang dat ze zou flauwvallen. Ze had het gevoel dat ze een paniekaanval kreeg.

Wat gebeurt er verdomme met me?

Ze spatte wat koud water op haar gezicht en liet haar handen daarna op de wastafel rusten, terwijl ze langzaam en diep ademde.

Ze zag beelden voor zich die kant noch wal raakten: knuffelen op de bank met Kyle, rillen in een afgelegen hut diep in de heuvels van de Ozark Mountains, kijken naar de echografie van haar ongeboren kind, samen met haar adoptievader een verhaaltje lezen voor het slapengaan in een schommelstoel, zien hoe haar echtgenoot een lijk in het water gooit over de rand van een boot, het geluid van haar vader die “kevertje” in haar oor fluistert.

Jessie wist niet waarom ze getriggerd was door de voornamelijk onschuldige vraag van Bridget. Maar het was zo en nu voelde ze angstzweet, rilde ze ongewild en keek ze naar een persoon in de spiegel die ze amper herkende.

Gelukkig was haar volgende afspraak bij haar therapeute. Die gedachte kalmeerde Jessie een beetje en ze ademde nog enkele keren diep voor ze de badkamer verliet en terug door de hal liep naar de voordeur.

“Ik zal je nog contacteren,” riep ze naar Bridget, terwijl ze de deur achter zich sloot. Maar ze wist niet zeker of ze dat zou doen. Op dit ogenblik wist ze niets zeker.

De praktijk van dokter Janice Lemmon lag enkele straten van het flatgebouw dat Jessie verliet en ze was blij dat ze even kon lopen en haar hoofd leeg kon maken. Terwijl ze langs Figueroa liep, was ze bijna dankbaar voor de scherpe, snijdende wind die haar ogen deed tranen en onmiddellijk ook weer droogde. De verfrissende koude duwde bijna alle gedachten uit haar hoofd. Ze dacht er enkel nog aan zo snel mogelijk te bewegen.

Ze trok de rits van haar jas dicht tot aan de hals en hield haar hoofd naar beneden terwijl ze voorbij een koffiebar liep en daarna voorbij een restaurant dat overvol zat. Het was halverwege december in Los Angeles en lokale winkels deden hun best om eruit te zien alsof ze klaar waren voor de feestdagen in een stad waar sneeuw een bijna abstract concept was.

Maar in de windtunnels die gecreëerd werden door de wolkenkrabbers was de koude altijd aanwezig. Het was bijna 11:00, maar de lucht was grijs en de temperatuur was iets boven tien graden. Vanavond zou de temperatuur nog vijf graden dalen. Voor L.A. was dat ijzig koud. Jessie had uiteraard veel kouder weer doorstaan.

Toen ze als kind in het landelijke Missouri woonde, voor alles in elkaar stortte, speelde ze in de kleine voortuin van haar moeders caravan op het caravanterrein. Haar vingers en haar gezicht waren half verdoofd. Ze maakte niet erg indrukwekkende sneeuwpoppen met blije gezichten terwijl haar mama beschermend vanuit het raam toekeek. Jessie weet nog dat ze zich afvroeg waarom haar moeder nooit wegkeek. Nu ze erop terugkeek, was het duidelijk waarom.

Een paar jaar later woonde ze in de buitenwijken van Las Cruces, New Mexico, samen met het gezin dat haar geadopteerd had nadat ze in een getuigenbeschermingsprogramma werd geplaatst. Ze ging skiën met haar tweede vader, een FBI-agent die steeds en in alle situaties een kalm professionalisme uitstraalde. Hij was er altijd om haar te helpen als ze viel. En ze kon er meestal op rekenen dat ze een warme chocolademelk zou krijgen wanneer ze de kale, winderige heuvels verlieten en terug naar de blokhut gingen.

Die kille herinneringen verwarmden haar terwijl ze de laatste hoek omging op weg naar de praktijk van dokter Lemmon. Ze zorgde er zorgvuldig voor om niet te denken aan de minder aangename herinneringen die onvermijdelijk verweven waren met de goede herinneringen.

Ze meldde zich aan en ontdeed zich van de lagen kleding terwijl ze wachtte tot ze de praktijk binnengeroepen zou worden. Het duurde niet lang. Precies om 11:00 opende haar therapeut de deur en verwelkomde haar.