Blake Pierce - De perfecte wijk

Het was immers de stem van haar vader.

Opeens, met een onverwachte kracht die ze niet voor mogelijk had gehouden, wierp Jessica haar lichaam opzij, waardoor de stoel – en zijzelf – op de grond vielen. Ze voelde geen klap toen ze de grond raakte, wat ze vreemd vond.

Ze keek op en zag dat ze niet meer in de hut lag. In plaats daarvan lag ze op de grond in de entreehal van een indrukwekkende, moderne villa. En ze was niet meer de zes jaar oude Jessica Thurman. Ze was nu de achtentwintig jaar oude Jessie Hunt en ze lag op de grond in haar eigen huis. Ze keek omhoog naar een man die de pook van de open haard boven zijn hoofd hield en op het punt stond om haar daarmee te slaan. Maar die man was niet haar vader.

Het was haar echtgenoot Kyle.

Zijn ogen gloeiden met een razende intensiteit toen hij met de pook naar haar gezicht sloeg.

Ze bracht haar armen omhoog om zich te verdedigen, maar wist dat het te laat was.

*

Jessie hapte naar adem toen ze wakker werd. Ze hield haar armen nog steeds boven haar hoofd alsof ze de aanval wilde tegenhouden. Maar ze was alleen in de flat. Ze duwde zichzelf naar voren in het bed zodat ze rechtop zat. Zowel haar lichaam als de lakens waren helemaal bezweet. Haar hart klopte zo hevig dat het uit haar lichaam leek te komen.

Ze zwaaide haar benen naast het bed en plaatste haar voeten op de grond, terwijl ze naar voren boog en haar ellebogen op haar dijen zette en haar hoofd met haar handen steunde. Nadat ze haar lichaam enkele seconden gegund had om zich aan te passen aan haar werkelijke omgeving – de flat van haar vriendin Lacy in Downtown Los Angeles – keek ze naar het klokje naast het bed. Het was 3:54.

Terwijl ze het zweet voelde opdrogen op haar huid stelde ze zichzelf gerust.

Ik ben niet meer in die hut. Ik ben niet meer in dat huis. Ik ben veilig. Het zijn enkel nachtmerries. Die mannen kunnen me niet meer kwetsen.

Dat was natuurlijk maar de halve waarheid. Haar toekomstige ex-echtgenoot Kyle zat in de gevangenis te wachten op het proces van verschillende misdaden, waaronder poging tot moord op Jessie, maar haar vader werd nooit gevangengenomen.

Hij verscheen nog vaak in haar dromen. Wat erger was, was dat ze onlangs te weten was gekomen dat hij nog steeds naar haar op zoek was, hoewel ze als kind in een getuigenbeschermingsprogramma geplaatst werd, een nieuw thuis gekregen had en een nieuwe naam.

Jessie stond op en liep naar de douche. Het had geen zin te proberen opnieuw te slapen. Ze wist dat dat niet zou lukken.

Bovendien dwaalde er een idee in haar hoofd rond dat ze wilde uitwerken. Misschien werd het tijd dat ze ermee ophield te aanvaarden dat deze nachtmerries onvermijdelijk waren. Misschien moest ze ophouden angst te hebben voor de dag dat haar vader haar zou vinden.

Misschien werd het tijd om op hem te jagen.

Tegen de tijd dat haar oude vriendin van de universiteit en huidige huisgenote Lacy Cartwright naar de ontbijtkamer kwam, was Jessie al meer dan drie uur wakker. Ze had een verse pot koffie gezet en goot koffie in een kopje voor Lacy, die naar haar toe liep en het dankbaar aannam, terwijl ze sympathiek glimlachte. “Weer een boze droom?” vroeg ze.

Jessie knikte. In de zes weken dat Jessie in de flat van Lacy gewoond had terwijl ze haar leven opnieuw op het goede spoor probeerde te krijgen, was haar vriendin gewend geraakt aan het min of meer regelmatige gegil midden in de nacht en aan het vroege opstaan. Dat gebeurde ook af en toe toen ze nog op school zaten, dus was het geen totale verrassing. Maar de frequentie was dramatisch toegenomen sinds haar echtgenoot haar had geprobeerd te vermoorden.

“Maakte ik lawaai?” vroeg Jessie verontschuldigend.

“Een beetje,” gaf Lacy toe. “Maar je stopte na enkele seconden met schreeuwen. Ik viel meteen weer in slaap.”

“Het spijt me echt, Lace. Misschien moet ik oordopjes voor je kopen of een machine die harde geluiden neutraliseert, die je kan gebruiken tot ik verhuis. Ik beloof dat dat snel zal gebeuren.”

“Maak je daar maar geen zorgen om. Je gaat er beter mee om dan ik zou kunnen,” drong Lacy aan, terwijl ze haar lange haar in een staart vastmaakte.

“Lief dat je dat zegt.”

“Ik ben niet zomaar beleefd, meid. Denk er even over na. In de laatste twee maanden heeft je echtgenoot een vrouw vermoord, dat in jouw schoenen geprobeerd te schuiven en hij heeft een poging gedaan je te vermoorden toen je het ontdekte. En dan is er nog je miskraam.”

Jessie knikte, maar ze zei niets. Lacy’s lijst van vreselijke dingen vermeldde haar vader die seriemoordenaar was niet, want Lacy wist daar niets van, bijna niemand wist daar iets van. Jessie had het liever zo; zowel voor haar eigen veiligheid als die van anderen. Lacy ging verder.

“Als ik in jouw schoenen stond, zou ik opgerold in foetushouding liggen. Het feit dat je bijna klaar bent met je fysiotherapie en op het punt staat om deel te nemen aan een speciale FBI-training, doet me afvragen of je niet een of andere cyborg bent.”

Jessie moest toegeven dat als de dingen zo gesteld werden, het vrij indrukwekkend was dat ze nog zo goed functioneerde. Haar hand bewoog zich vanzelf naar de plek links op haar onderbuik, waar Kyle haar had geraakt met de haardpook. De dokters hadden haar verteld dat ze geluk had gehad dat hij haar inwendige organen had gemist.

Ze had een lelijk litteken. Het was een afzichtelijke aanvulling bij het litteken van haar kindertijd dat over haar sleutelbeen liep. Af en toe voelde ze nog steeds een scherpe pijn in haar buik. Maar over het algemeen voelde ze zich goed. Een week geleden kreeg ze toestemming om de wandelstok niet meer te gebruiken en haar fysiotherapeut had nog een laatste herstelsessie gepland, en die was vandaag. Daarna moest ze de nodige oefeningen zelf doen. Wat het mentale en emotionele herstel betreft dat nodig was nadat ze te weten was gekomen dat haar echtgenoot een sociopatische moordenaar was, dat was nog niet bepaald in orde.

“Misschien is het allemaal niet zo erg,” antwoordde ze uiteindelijk niet erg overtuigend, terwijl ze naar haar vriendin keek die zich aankleedde.

Lacy schoof haar schoenen met hakken van zeven centimeter over haar voeten en in plaats van een grote vrouw werd ze nu een echte amazone. Met haar lange benen en haar uitgesproken jukbeenderen zag ze er meer uit als een model dan als een toekomstige modeontwerpster. Haar haar was samengebonden in een hoge staart, waardoor haar hals vrij was. Ze was zorgvuldig uitgedost in kleding die ze zelf ontworpen had. Op dit moment was ze een koper voor een chic boetiek. Maar ze had plannen om haar eigen designbedrijf op te richten voor ze dertig werd en ze wilde vlak daarna de meest prominente positie in het land veroveren als lesbische, zwarte modeontwerpster.

“Ik begrijp je niet, Jessie,” zei ze, terwijl ze haar jas aandeed. “Je wordt toegelaten bij een prestigieuze FBI-opleiding in Quantico voor veelbelovende profilers en je lijkt niet erg enthousiast te zijn daarover. Ik zou gedacht hebben dat je blij zou zijn met de mogelijkheid je omgeving even te veranderen. Het is bovendien maar tien weken. Het is niet alsof je moet verhuizen.”

“Je hebt gelijk,” gaf Jessie toe, terwijl ze haar derde kopje koffie leegdronk. “Er is gewoon zoveel gaande tegenwoordig, ik weet niet of dit het juiste moment is. De scheiding van Kyle is nog niet finaal. Ik moet het huis in Westport Beach nog verkopen. Mijn lichaam is nog niet honderd percent hersteld. En ik word nog bijna elke nacht gillend wakker. Ik weet niet of ik al klaar ben voor de striktheid van de opleiding gedragsanalyse van de FBI.”

“Nou, je kunt maar beter snel beslissen,” zei Lacy, terwijl ze naar de voordeur liep. “Moet je ze geen antwoord geven tegen het einde van de week?”

“Klopt.”