Blake Pierce - De perfecte echtgenote

“Dus jullie zijn universiteitsliefjes. Dat is zo romantisch.”

“Ja, zo klinkt het misschien,” zei Kyle. “Maar het heeft echt een eeuwigheid geduurd voor ik haar heb kunnen overtuigen. En ik heb de hele tijd de concurrentie van haar af moeten slaan. Je kan je wel voorstellen dat zo ongeveer iedere man die haar zag onmiddellijk verliefd werd op Jessica Hunt. En dan gaat het enkel over hoe ze eruit ziet. Als je haar beter leert kennen, word je tot over je oren verliefd.”

“Kyle,” zei Jessie. Ze bloosde. “Ik word er verlegen van. Hou wat over voor in oktober.”

“Weet je,” zei Kimberly met een glimlach, “Ik denk er net aan dat ik mijn kinderen moet gaan ophalen. En ik krijg opeens het gevoel dat ik het plan van een gelukkig koppel onderbreek om hun nieuwe huis in te wijden. Dus ik denk dat ik ga. Maar ik beloof dat ik jullie zal voorstellen aan de buren. Dit is een heel vriendelijke buurt. Iedereen kent iedereen. We organiseren wekelijks barbecues. De kinderen gaan vaak naar logeerpartijtjes. Iedereen is lid van de lokale zeilclub, ook als ze zelf geen boot hebben. Eenmaal jullie gesetteld zijn, zullen jullie het hier goed naar jullie zin hebben.”

“Bedankt, Kimberly,” zei Kyle en hij begeleidde haar naar de deur. “We kijken er al naar uit om iedereen te ontmoeten. En hartelijk dank voor de brownies.”

Toen ze vertrokken was, vergrendelde hij met veel vertoon de deur.

“Ze leek me lief,” zei hij. “Hopelijk is iedereen hier zo.”

“Ja, ik vond haar sympathiek,” zei Jessie. “Ze was een beetje nieuwsgierig, maar ik neem aan dat mensen hier zo zijn. Ik zal eraan moet wennen dat we niet meer anoniem zijn.”

“Het zal een hele aanpassing zijn.” gaf Kyle toe. “Maar ik denk dat we het uiteindelijk wel beter zullen vinden dat we de namen van onze buren kennen en dat we onze deur niet hoeven te vergrendelen.”

“Ik heb gezien dat je de deur net vergrendeld hebt.” merkte Jessie op.

“Dat is omdat ik dacht aan wat Kimberly zei over het inwijden van het huis,” zei hij terwijl hij dichterbij kwam en voor de tweede maal in tien minuten tijd zijn shirt uittrok. “En ik word niet graag gestoord terwijl ik aan het inwijden ben.”

*

Jessie lag later die avond in bed en keek naar het plafond met een glimlach op haar gezicht.

“Op dit tempo gaan die extra slaapkamers snel gevuld zijn,” zei Kyle, alsof hij haar gedachten lezen kon.

“Ik denk niet dat we dit tempo zullen kunnen volhouden wanneer jij op kantoor begint en mijn nieuwe semester start.”

“Ik wil best een poging doen als jij helpt,” zei hij en hij zuchtte diep. Ze voelde dat zijn lichaam ontspande terwijl hij naast haar lag.

“Ben je dan helemaal niet zenuwachtig?” vroeg ze.

“Waarvoor zou ik zenuwachtig zijn?”

“Voor alles - hoger salaris, nieuwe stad, nieuw huis, nieuwe levensstijl, alles nieuw.”

“Niet alles is nieuw,” zei hij. “Teddy en Melanie ken je al.”

“Ik heb Teddy drie keer ontmoet en Melanie één keer. Hem ken ik amper. En haar kan ik me slechts vaag herinneren. Enkel omdat jouw beste vriend van de middelbare school vlakbij woont, ben ik niet zomaar meteen op mijn gemak met ons nieuwe leven.”

Ze wist dat dit tot ruzie kon leiden, maar ze kon zichzelf niet tegenhouden. Kyle liet zich niet opjutten. In plaats daarvan rolde hij op zijn zij en streelde zachtjes met zijn vinger over haar rechterschouder, vlak naast het lange, maanvormige litteken dat bijna 15 cm lang was en van haar bovenarm tot het begin van haar hals liep.

“Ik weet dat je ongerust bent,” zei hij teder. “En je hebt er goede redenen voor. Alles is nieuw. En ik weet dat dat beangstigend is. Ik kan je niet vaak genoeg zeggen hoe erg ik waardeer dat je zoveel hebt opgeofferd .”

“Ik weet dat het op het einde allemaal goed zal komen,” zei ze, zachter. “Maar het is nu nog veel om te verwerken zo alles tegelijk.”

“Daarom zal het goed zijn om Teddy en Mel morgen te zien. We zullen de band herstellen en dan hebben we mensen die we kennen in deze buurt die ons kunnen helpen terwijl we onze draai proberen te vinden. Zelfs twee mensen kennen zal de overgang veel gemakkelijker maken.”

Hij geeuwde diep en Jessie wist dat hij snel weg zou zijn. Zo'n diepe geeuw betekende meestal dat hij binnen de zestig seconden in slaap zou zijn.

“Ik weet dat je gelijk hebt,” zei ze, vastberaden om de avond op een positieve noot te eindigen. “Het zal vast heerlijk zijn.”

“Dat is zo,” zei Kyle slaperig. “Ik hou van je.”

“Ik hou ook van jou,” zei Jessie en ze was niet zeker of hij haar nog gehoord had voor hij in slaap gevallen was.

Ze luisterde naar zijn diepe ademhaling en probeerde het ritme te gebruiken om zelf in slaap te vallen. De stilte maakte haar onrustig. Ze was gewend geworden aan de rustgevende geluiden van de stad wanneer ze ging slapen.Ze miste het getoeter van de auto's op straat, het geroep van de mannen die in financiën werkten dat weerkaatste tussen de hoogbouw, het gepiep van trucks die achteruit reden. Jarenlang waren deze geluiden haar witte ruis. Nu had ze enkel het zachte geronk van de luchtfilter in de hoek van de kamer om al die geluiden te vervangen.

Af en toe dacht ze dat ze een krakend geluid in de verte hoorde. Het huis was meer dan dertig jaar oud, dus het was normaal dat het huis zich begon aan te passen. Ze probeerde diep adem te halen, zowel om de andere geluiden te overstemmen als om zichzelf te kalmeren. Een gedachte bleef terugkomen.

Ben je zeker dat het hier allemaal zo fantastisch zal zijn?

Het volgende uur bleef ze haar twijfels van alle kanten bekijken om ze dan met een schuldgevoel weg te schuiven. Uiteindelijk gaf ze toe aan haar vermoeidheid en viel in slaap.

Jessie probeerde ondanks het voortdurende geroep te vechten tegen de hoofdpijn die aan de rand van haar schedel aan het zeuren was. Daughton, de lieve, maar bijzonder luide driejarige zoon van Edward en Melanie Carlisle, had de laatste twintig minuten het spel “ontploffing” gespeeld. Het spel bestond voornamelijk uit Daughton die “boem!” riep. Noch Melanie (“zeg maar Mel”) noch Edward (“Teddy” voor de vrienden) leek zich te storen aan het periodieke gegil, dus deden Jessie en Kyle ook maar alsof het perfect normaal was. Ze zaten in de woonkamer van de Carlisles en ze praatten nog even bij voor ze samen naar de haven zouden kuieren voor de brunch. De Carlisles woonden maar drie huizenblokken daar vandaan.

Kyle en Teddy hadden het laatste half uur buiten zitten praten terwijl Jessie opnieuw kennis maakte met Mel in de keuken. Ze herinnerde zich Mel vaag van een van hun vorige ontmoetingen, maar na slechts enkele minuten ontstond er een aangename sfeer.

“Ik zou Teddy kunnen vragen om te barbecueën, maar ik wil niet dat jullie ziek worden tijdens jullie eerste week hier,” zei Mel bijtend. “Het is veiliger om iets te gaan eten aan de waterkant.”

“Niet de beste kok?” vroeg Jessie met een kleine grijns.

“Laat me het zo zeggen: als hij ooit voorstelt om te koken, doe dan alsof je opeens weg moet voor een noodgeval. Want als je iets eet wat hij klaargemaakt heeft, dan zit je met een echt noodgeval.”

“Wat zei je, schatje?” vroeg Teddy terwijl hij en Kyle binnenkwamen. Teddy was een papperige man met een stevige buik en blond haar met een terugwijkende haargrens. Hij was bleek en zag eruit alsof hij na vijf minuten in de zon zou verbranden. Jessie had de indruk dat zijn karakter ook zo was - meegaand en gemakkelijk manipuleerbaar. Een diep verborgen instinct dat moeilijk te beschrijven was, maar dat ze had leren vertrouwen door de jaren heen, vertelde haar dat Teddy Carlisle een zwakke man was.

“Niets, lieveling,” zei Mel terwijl ze naar Jessie knipoogde. “Ik geef Jessie wat essentiële informatie om in Westport Beach te overleven.”