Blake Pierce - De perfecte echtgenote

“Zo lijkt het misschien. Maar ik durf te wedden dat hij vanbinnen niet zo zeker is van alles.”

“Ik denk dat ik die weddenschap zou winnen,” zei Jessie.

“Of je nu gelijk hebt of niet,” zei dokter Lemmon en ze merkte de scherpte in de stem van Jessie, “de volgende stap is in ieder geval dat je jezelf de vraag moet stellen wat je gaat doen met dit nieuwe leven. Hoe kan je ervoor zorgen dat het beter werkt voor jou als individu en voor jullie twee als koppel?”

“Ik weet het echt niet,” zei Jessie. “Ik heb het gevoel dat ik het een kans geef. Maar ik ben niet zoals hij. Ik ben niet iemand die ergens ‚induikt’.”

“Dat is zonder twijfel de waarheid,” antwoordde de dokter. “Je bent van nature een wantrouwig iemand, en je hebt daar ook alle reden toe. Maar het is mogelijk dat je dat wantrouwen een tijdje een beetje zal moeten onderdrukken, vooral in sociale situaties, om het te redden. Misschien moet je je wat meer open stellen voor de mogelijkheden om je heen. En misschien moet je Kyle een beetje meer het voordeel van de twijfel geven. Zijn dat redelijke verzoeken?”

“Uiteraard is dat redelijk, als je dat vraagt in deze kamer. Daarbuiten is het heel anders.”

“Misschien is het een keuze die je aan het maken bent,” stelde Dr Lemmon voor. “Laat me je een vraag stellen. De laatste keer dat wij elkaar gezien hebben, hebben we gepraat over de oorzaak van je nachtmerries. Ik neem aan dat je die nog steeds hebt, nietwaar?”

Jessie knikte. De dokter ging verder.

“Oké. We hebben er ook over gepraat dat je dat zou zeggen aan je echtgenoot en dat je hem zou verklaren waarom je enkele keren per week wakker wordt in angstzweet. Heb je dat gedaan?”

“Nee,” gaf Jessie toe met een gevoel van schuld.

“Ik weet dat je je zorgen maakt over hoe hij zal reageren. Maar we hebben gepraat over het idee dat hem de waarheid vertellen over je verleden jou misschien kan helpen om er beter mee om te gaan en het kan jullie ook dichter bij elkaar brengen.”

“Of het kan ons uit elkaar rukken,” opperde Jessie. “Ik begrijp wat u zegt, dokter. Maar er is een reden waarom zo weinig mensen weten over mijn persoonlijke geschiedenis. Het is niet bepaald warm en aangenaam. De meeste mensen kunnen het niet aan. U weet het enkel omdat ik uw achtergrond onderzocht heb en geconstateerd heb dat u een specifieke opleiding heeft genoten en dat u ervaring heeft met dit soort zaken. Ik heb naar u gezocht en u in mijn hoofd toegelaten omdat ik wist dat u dat aan zou kunnen.”

“Je echtgenoot kent je nu al bijna tien jaar. En je denkt dat hij het niet zal aankunnen?”

“Ik denk dat een ervaren deskundige zoals u alle zelfbeheersing en empathie nodig had om niet gillend de kamer uit te rennen toen ik het u vertelde. Hoe denk je dat een gewone kerel uit een buitenwijk in Zuid-California zal reageren?”

“Ik ken Kyle niet, dus daar kan ik niet op antwoorden,” antwoordde dokter Lemmon. “Maar als je van plan bent om samen met hem een gezin te stichten - de rest van je leven met hem door te brengen - moet je misschien wel bedenken of het realistisch is om zo'n groot deel van jezelf voor hem verborgen te houden.”

“Ik zal erover nadenken,” zei Jessie zonder iets te beloven.

Ze voelde aan dat dokter Lemmon wist dat ze er niet meer over wou praten.

“Laten we dan over medicatie praten,” zei de dokter en veranderde zo het onderwerp. “Ik heb een paar voorstellen voor alternatieven nu je van plan bent om zwanger te worden.”

Jessie staarde naar dokter Lemmon en zag hoe haar lippen bewogen. Maar hoe hard ze het ook probeerde, ze kon zich niet concentreren. De woorden dreven langs haar heen terwijl haar gedachten terugkeerden naar die duistere wouden van haar kindertijd, de wouden die haar achtervolgden in haar dromen.

Jessie lag in bed, verstrikt in de lakens, en ze probeerde het zonlicht dat in haar gezicht scheen doorheen de spleet in de gordijnen te negeren. Het was haar eerste zaterdagochtend in het huis en ze wou er een luie zaterdag van maken, enkel zijzelf en Kyle, achteloos dozen openen, koffie drinken, vrijen. Gisteren was een goede dag geweest. Professor Hosta had haar een e-mail gestuurd om haar te laten weten dat ze de NRD de volgende week voor de eerste keer mocht bezoeken. Ze was helemaal naar de haven en terug gerend. Het was de eerste keer dat ze wat had kunnen sporten en haar hoofd had kunnen leegmaken sinds ze verhuisd waren en ze voelde zich versterkt en vol hoop. Kyle moest niet naar het kantoor, dus hadden ze het hele weekend vrij.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.