Blake Pierce - De perfecte echtgenote

Haar lippen raakte de zijne net aan toen de deurbel ging.

“Dat meen je niet,” kreunde ze.

“Ga jij maar opendoen.” stelde Kyle voor. “Ik zoek ondertussen een schoon shirt om aan te trekken.”

Jessie ging naar de voordeur met haar bier in de hand. Dat was haar kleine daad van verzet omdat ze onderbroken was midden in haar verleidingspoging. Toen ze de deur opende, werd ze begroet door een parmantige, roodharige vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als zijzelf. De vrouw was schattig, met een kleine wipneus, stralende, witte tanden en een zomerjurk die net strak genoeg zat om te laten zien dat ze nooit een Pilates-les miste. Ze had een schaal in haar handen met iets wat eruit zag als zelfgebakken brownies. Jessie merkte op dat de vrouw een gigantische trouwring droeg. De ring fonkelde in de middagzon.

Jessie merkte dat ze bijna zonder erover na te denken, begonnen was een profiel van de vrouw te maken: begin dertig, misschien drie kinderen, huisvrouw, maar met hulp in huis, nieuwsgierig, maar niet op een kwaadaardige manier.

“Hoi,” zei de vrouw met een opgewekte toon in haar stem. “Ik ben Kimberly Miner en ik woon aan de overkant. Ik wilde je even verwelkomen in de buurt. Ik hoop dat ik niet stoor.”

“Hoi, Kimberly,” antwoordde Jessie met haar vriendelijkste ik-ben-nieuw-hier stem. “Ik ben Jessie Hunt. We hebben eigenlijk net onze laatste dozen naar binnen gebracht, dus dit is de perfecte timing. En dit is echt zo lief van je! Brownies?”

“Jep,” zei Kimberly terwijl ze de schaal aan Jessie overhandigde. Jessie merkte op dat Kimberly er een punt van maakte om niet naar het bier in haar hand te kijken. “Dat is zo'n beetje mijn specialiteit.”

“Nou, kom binnen en laten we er eentje van eten,” stelde Jessie voor, hoewel dat eigenlijk het laatste was wat ze wilde doen op dat moment. “Sorry dat het hier zo’n chaos is en dat Kyle en ik er zo uitzien. We hebben heel de dag lopen zweten. Hij is op zoek naar een nieuw shirt. Kan ik je iets aanbieden om te drinken? Water? Gatorade. Een biertje?

“Nee dank je. Ik wil mezelf niet opdringen. Je weet waarschijnlijk nog niet eens in welke doos je glazen zitten. Ik weet nog precies hoe het was om te verhuizen. Wij hebben er maanden over gedaan. Waar komen jullie vandaan?”

“O, we woonden in DTLA,” zei Jessie en ze zag de verwarde blik op Kimberly’s gezicht en voegde eraan toe: “Downtown Los Angeles. We hadden een flat in de wijk South Park.”

“O wauw, stadsmensen,” zei Kimberly, terwijl ze giechelde over haar eigen grapje. “Waarom zijn jullie naar Orange County en onze kleine gemeenschap verhuisd?”

“Kyle werkt in vermogensbeheer,” verklaarde Jessie. “Het bedrijf waar hij werkt opende eerder dit jaar een kantoor in deze buurt en ze zijn pas uitgebreid. Het is een hele gebeurtenis voor hen, want PFG is een wat conservatief bedrijf. Hoe dan ook, ze hebben Kyle gevraagd of hij hen helpt om te zorgen dat alles goed loopt. Dus we dachten dat dit een goed tijdstip was voor verandering. We willen graag aan kinderen beginnen.”

“O, het huis is zo groot, ik dacht dat jullie al kinderen hadden,” zei Kimberly.

“Nee - enkel erg optimistisch,” antwoordde Jessie terwijl ze het plotse gevoel van schaamte dat ze tot haar verrassing voelde opkomen, probeerde te verbergen. “Heb jij kinderen?”

“Twee. Onze dochter is vier en onze zoon is twee. Ik ben eigenlijk op weg naar de dagopvang om ze op te pikken.”

Kyle kwam erbij staan en sloeg zijn arm om Jessies middel terwijl hij zijn andere hand uitstak om Kimberly’s hand te schudden.

“Hallo,” zei hij met een warme stem.

“Hoi, welkom,” antwoordde ze. “Mijn God, jullie kinderen worden reuzen. Ik voel me als een dwerg in vergelijking met jullie.”

Er was een korte, ongemakkelijke stilte omdat zowel Jessie als Kyle niet goed wisten wat ze daarop moesten antwoorden.

“Bedankt?” zei Kyle uiteindelijk.

“Sorry. Dat was onbeschoft van me. Ik ben Kimberly, jullie buurvrouw en ik woon in dat huis daar,” zei ze terwijl ze naar de overkant van de straat wees.

“Leuk je te ontmoeten, Kimberly. Ik ben Kyle Voss, Jessies echtgenoot.”

“Voss? Ik dacht dat het Hunt was.”

“Zijn naam is Voss,” legde Jessie uit. “Mijn naam is Hunt, althans voorlopig nog. Ik ben nog steeds niet aan het papierwerk toegekomen.”

“Ach zo,” zei Kimberly. “Hoelang zijn jullie getrouwd?”

“Bijna twee jaar,” zei Jessie schaapachtig. “Ik heb heel veel last van uitstelgedrag. Dat verklaart misschien waarom ik nog steeds op de schoolbanken zit.”

“O,” zei Kimberly en ze was duidelijk opgelucht om niet verder te moeten praten over het delicate onderwerp van de achternaam. “Wat studeer je?”

“Forensische psychologie.”

“Wauw - dat klinkt spannend. Wanneer ben je dan officieel psycholoog?”

“Wel, ik sta een beetje achter op de planning,” zei Jessie en ze vertelde het verplichte verhaal dat ze vertelde op elke cocktailparty die ze de laatste twee jaar hadden bezocht. “Ik studeerde oorspronkelijk kinderpsychologie als bachelor aan de USC - daar hebben we elkaar ontmoet. Ik was zelfs begonnen aan een stage voor mijn master toen ik besefte dat ik het niet aankon. Het was veel te zwaar voor me om met de emotionele problemen van kinderen om te gaan. Dus ik veranderde van richting.”

Ze maakte er een punt van om een aantal van de andere details te verzwijgen die ervoor gezorgd hadden dat ze gestopt was met haar stage. Bijna niemand was op de hoogte van wat er toen gebeurd was en ze was zeker niet van plan die informatie te delen met een buurvrouw die ze pas had leren kennen.

“Dus betekent dat dat je het minder verontrustend vindt om om te gaan met de psychologie van misdadigers dan met die van kinderen?” vroeg Kimberly verbaasd.

“Gek, hé?” gaf Jessie toe.

“Je zou ervan versteld staan,” voegde Kyle toe. “Ze heeft echt een talent om in de hoofden van schurken te kijken. Ooit zal ze een fantastische profiler zijn. Potentiële Hannibal Lecters kijken maar beter uit.”

“Echt,” zei Kimberly en ze klonk alsof ze echt onder de indruk was. “Heb je al met seriemoordenaars gewerkt en zo van die dingen?”

“Nog niet,” gaf Jessie toe. “Het grootste deel van mijn opleiding was theoretisch. En door de verhuizing ben ik van school moeten veranderen. Dus ga ik dit semester beginnen aan mijn practicum bij UC-Irvine. Dit is mijn laatste semester, dus ik studeer af in december.”

“Practicum?” vroeg Kimberly.

“Het is een beetje zoals een stage, maar minder actief. Ik zal een gevangenis of een psychiatrische instelling toebedeeld krijgen waar ik met gevangenen en patiënten zal praten en ze zal observeren. Hier zat ik op te wachten.”

“De kans om in de ogen van boosdoeners te staren en hun ziel te zien,” voegde Kyle toe.

“Dat is wat overdreven,” zei Jessie terwijl ze hem een speelse vuistslag tegen zijn schouder gaf. “Maar uiteindelijk wel, ja.”

“Dat klinkt erg opwindend,” zei Kimberly en ze klonk werkelijk gefascineerd. “Ik ben er zeker van dat je spannende verhalen zal kunnen vertellen. Over spannende verhalen gesproken, je zei dat jullie elkaar op school ontmoet hebben?”

“Op de studentenkamers toen we eerstejaars waren,” zei Kyle.

“O,” zei Kimberly. “Leerden jullie elkaar beter kennen terwijl jullie samen de was deden, of zoiets?”

Kyle keek even naar Jessie en nog voor hij zijn mond opendeed, wist Jessie dat hij hun standaard verhaal voor op een cocktailparty ging vertellen.

“Hier is de verkorte versie,” begon hij. “We waren eerst vrienden, maar we zijn beginnen te daten halverwege het eerste semester toen een of andere kwal niet was komen opdagen op een afspraakje. Hij werd later van school gestuurd, maar ik neem aan dat dat niets te maken had met het feit dat hij Jessie zomaar in de steek had gelaten. Als je het mij vraagt, is hij er toch maar makkelijk vanaf gekomen. We gingen uit elkaar in het derde jaar, maar werden weer een koppel in ons laatste jaar. Dan bleven we nog een jaar samen voor we beslisten te gaan samenwonen. En na een jaar samenwonen hebben we ons verloofd. Nog tien maanden later zijn we getrouwd. In oktober kunnen we twee jaar huwelijksgeluk vieren.”