Blake Pierce - Voordat hij ziet

“Ik ben bezig met een zaak maar mijn partner neemt na dertien jaar afscheid van het Bureau,” legde Bryers uit. “Hij heeft bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, dus het is geen verrassing. Ik hou van de man als een broer, maar hij heeft er genoeg van. Hij heeft tijdens zijn achtentwintig jaar als Agent genoeg meegemaakt en wil niet nog een nachtmerrie erbij hebben voordat hij met pensioen gaat. En daardoor ontstaat er natuurlijk een vacature voor een partner, voor iemand die hem wil opvolgen. Het gaat niet om een permanent partnerschap, maar lang genoeg om de huidige zaak op te lossen.”

Mackenzie voelde kriebels van opwinding in haar buik en wist dat ze deze onder controle moest houden voordat haar behoefte om te behagen en te imponeren het overnam.

“En daarom is mijn naam genoemd?” Vroeg ze.

“Dat klopt,” zei Bryers.

“Maar er zullen toch meer ervaren Agenten zijn die deze rol beter kunnen vervullen dan ik.”

“Er zijn inderdaad meer geschikte Agenten,” zei Ellington op een zakelijke toon. “Maar voor zover we weten, lijkt deze zaak op meerdere fronten op de zaak van de Vogelverschrikker Moordenaar. Dit, plus het feit dat jouw naam overal genoemd wordt, is waarom de mensen op hoog niveau van mening zijn dat jij een perfecte fit zou zijn.”

“Maar ik ben nog geen Agent”, zei Mackenzie. “Ik bedoel, met een zaak als deze, is het wel verstandig om acht weken te wachten?"

“We gaan niet wachten,” zei Ellington. “En met het risico om pompeus te klinken, dit is geen aanbod wat het Bureau aan iedereen geeft. Ik durf te wedden dat iedereen in die klas die je zojuist verlaten hebt een moord zou doen om een kans als deze te krijgen. Het is ongelooflijk onorthodox en een paar belangrijke mensen kijken een beetje de andere kant op.”

“Het lijkt gewoon ... onethisch,” zei Mackenzie.

“Dat is het ook,” zei Ellington. “Het is technisch gezien op verschillende fronten zelfs illegaal. Maar we kunnen niet voorbijgaan aan de overeenkomsten tussen deze zaak en de zaak die je in Nebraska hebt opgelost. Het is of nu meteen onder de radar verdwijnen, of drie of vier dagen verspillen en hopen dat Agent Bryers tegen die tijd een nieuwe partner heeft gevonden. En tijd is van essentieel belang.”

Natuurlijk wilde ze de kans, maar het voelde te snel. Het voelde gehaast.

“Heb ik tijd om erover na te denken?” Vroeg ze.

“Nee,” zei Ellington. “In principe laat ik na deze ontmoeting de dossiers bij je thuis afleveren zodat je deze kunt bestuderen. Ik geef je hiervoor een paar uur de tijd en dan nemen we aan het einde van de dag contact met je op voor een antwoord. Maar Mackenzie ... Ik raad je met klem aan dit aanbod.te accepteren.”

Ze wist dat ze het zou doen, maar wilde niet te gretig of te ingenomen met zichzelf lijken. Bovendien begon er een zekere nervositeit te ontstaan. Dit was niet niks. En een ervaren Agent als Bryers die haar hulp wilde ... nou, dat was gewoon geweldig.

“Hier is waar het in het kort om gaat,” zei Bryers met zachte stem, leunend over de tafel. “Tot nu toe hebben we twee lijken gevonden op dezelfde stortplaats. Beide waren van jonge vrouwen; de ene was tweeëntwintig, de andere negentien. Ze waren naakt en vertoonden overal blauwe plekken. De meest recente vertoonde tekenen van molestering maar geen spoor van lichaamsvloeistoffen. De lichamen zijn met een tussenpose van ongeveer tweeënhalve maand gevonden, maar het feit dat ze op dezelfde stortplaats zijn aangetroffen en met dezelfde soort blauwe plekken ... “

“Geen toeval,” zei Mackenzie en dacht erover na.

“Nee, waarschijnlijk niet,” zei Bryers. “Dus vertel me ... laten we zeggen dat dit jouw onderzoek was. Het is je net overhandigd. Wat is het éérste wat je zou doen?”

Het kostte haar minder dan drie seconden om een ​​antwoord te bedenken. Toen ze het gaf, voelde ze zichzelf in een soort zone glijden, een gevoel dat ze wist dat ze gelijk had. Als er enige twijfel was geweest of ze deze kans zou accepteren ja of nee, dan werd het antwoord hierop gegeven toen ze haar antwoord gaf.

“Ik zou beginnen bij de stortplaats,” zei ze. “Ik zou het gebied met eigen ogen willen zien. Daarna zou ik met de familieleden gaan praten. Waren de vrouwen getrouwd?”

“De tweeëntwintigjarige,” zei Ellington. “Ze was zestien maanden getrouwd.”

“Ja,” zei Mackenzie. “Ik zou bij de stortplaats beginnen en daarna met de echtgenoot gaan praten.”

Ellington en Bryers keken elkaar veelzeggend aan. Ellington knikte en trommelde met zijn handen op de tafel. “Doe je mee?” Vroeg hij.

“Ik doe mee,” zei ze, niet in staat haar opwinding veel langer onder controle te houden.

“Goed,” zei Bryers. Hij stak zijn hand in zijn zak en schoof een stel sleutels over de tafel.

“Geen zin om tijd te verspillen. Laten we gaan.”

Het was half twee in de middag toen ze bij de vuilnisstortplaats aankwamen. De dertig graden Celcius versterkten de stank van de stortplaats en de vliegen waren zo luid dat het deed denken aan een bizarre vorm van muziek. Mackenzie had gereden terwijl Bryers op de passagiersstoel had gezeten en haar de details van de zaak had verteld.

Tegen de tijd dat ze uit de auto gestapt waren en de stortplaats op liepen, had Mackenzie zich een goed beeld over Bryers kunnen vormen. Hij was een man die het liefst alles volgens de regels deed. Hij was geen grote prater en buitengewoon nerveus nu zij zijn partner was, zelfs met de wetenschap dat degenen op hoog niveau een oogje dicht hadden geknepen. Het bleek duidelijk uit zijn houding en de vluchtige blikken die hij haar gaf.

Mackenzie liep langzaam terwijl Bryers op de grote groene bakken afging. Hij liep naar hen toe alsof hij er werkte. Ze moest zichzelf eraan herinneren dat hij al eens eerder op deze locatie was geweest. Hij wist wat hem te wachten stond, en ze voelde zich hierdoor een echt groentje, wat ze natuurlijk eigenlijk ook was.

Ze nam even de tijd om de plaats echt te bestuderen, omdat ze nog nooit eerder de tijd had genomen om een vuilnisstortplaats te bestuderen. Het gebied waar zij en Bryers momenteel in stonden, het gedeelte van de stortplaats dat verkeer toestond, was eigenlijk niets meer dan een vuilnisbelt. Zes grote metalen bakken stonden naast elkaar opgesteld, allemaal in een soort van grote kuil. Achter de vuilcontainers zag ze de plaats waar de vuilniswagens de troep kwamen ophalen. De grote kuilen waren zo gemaakt dat ze de afvalcontainers uit het zicht verborgen hielden. De verharde entree en het hele perceel zagen eruit als een goed onderhouden heuvel. De locatie waar zij en Bryers zich op dat moment bevonden was op de top van de berg, een weg liep dwars door de stortplaats verder naar achteren, en rond liep en de auto's achter de afvalcontainers weer op een weg uitspuugden en hen terug naar de snelweg leidde.

Mackenzie scande de grond. Op de plek waar ze stond was niets meer dan afval dat vermengd was met grind, en aan de andere kant van de bakken was het geasfalteerd. Ze stond op het gedeelte met afval en keek naar de bandensporen die in het afval zichtbaar waren. De kriskras door elkaar lopende afdrukken van de talloze bandensporen zouden het heel moeilijk maken om een ​​betrouwbare afdruk te identificeren. Het was de laatste tijd droog en heet; de laatste regenval was ongeveer een week geleden gevallen en dat was alleen maar motregen geweest. De droge grond zou het nog moeilijker maken.

Ze bedacht dat het maken van geschikte afdrukken in deze puinhoop bijna onmogelijk zou zijn en voegde zich bij Bryers die bij een van de metalen stortbakken stond.

"In deze werd het lijk gevonden," zei Bryers. “Er is al een sporenonderzoek geweest waarbij bloedmonsters en afdrukken zijn aangetroffen. De naam van het slachtoffer is Susan Kellerman, tweeëntwintig jaar oud, en een inwoner van Georgetown.